یاران امام زمان(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

یاوران حضرت مهدی (ع) چند نفر و دارای چه اوصافی هستند؟

یاران امام زمان(ع) از مناطق و اقوام مختلف هستند که در روایات تعداد آنان را ۳۱۳ نفر برشمرده‌اند. حدود پنجاه نفرشان از زنان و بقیه مرد هستند که هنگام ظهور خدمت امام جمع می‌شوند. درباره آنها گفته شده؛ هرگز دچار شک و تردید نمی‌شوند، شب‌ها بیدارند و تا بامداد به عبادت خدای می‌پردازند، تنها از خدا می‌ترسند و همواره در آرزوی کشته شدن در راه خدا هستند.

* قندوزی در تفسیر آیه {{قرآن|وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَىٰ أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ لَيَقُولُنَّ مَا يَحْبِسُهُ ۗ|سوره=هود|آیه=۸}} از امام باقر(ع) و امام صادق(ع) نقل کرده‌است: همانا امت معدوده ۳۱۳ نفر از اصحاب مهدی(ع) در آخر الزمان هستند همانند عدد اهل بدر، اینان در یک ساعت اجتماع می‌کنند.<ref>قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از ولادت تا ظهور، ترجمه و تحقیق کرمی حسینی، قم، انتشارات الهادی، ص۶۰۸.</ref>

* جابر جعفی از امام باقر(ع) روایت نموده‌است: {{عربی|یبایع القائم بین الرکن و المقام ثلاث مأته و نیف عده اهل بدر فیهم النجباء من اهل مصر و الابدال من اهل الشام و الاخبار من اهل العراق فیقیم ما شاء الله أن یقیم|ترجمه=بین رکن و مقام سیصد و اندی به عدد اهل بدر با قائم (ع) بیعت خواهند کرد در میان آن‌ها نجیبانی از اهل مصر و ابدالی از اهل شام و اخباری از اهل عراق وجود دارند آنگاه دین را تا زمانی که خدا بخواهد بر پا خواهند داشت}}.<ref>شیخ طوسی، الغیبه، ص۴۷۷، مؤسسه معارف اسلامی قم، ۱۴۱۱ هجری قمری.</ref>

* بر اساس روایتی از امام باقر(ع)، پنجاه نفر از آن سیصد و سیزده نفر یاران مخصوص امام زمان، زن هستند که در مکّه خود را در اوّلین فرصت به امام می‌رسانند چنان‌که فرمود: «... سوگند به خدا سیصد و اندی نفر مرد می‌آیند در میان شان پنجاه نفر زن هستند، در مکّه اجتماع می‌کنند در غیر موسم حج (بی آن که قبلاً وعده داده باشند) آمدن شان هم چون ابرهای پاییزی است که با حرکات تند می‌آیند و در آن مرکز جمع می‌شوند».<ref>ٍ وَ یَجِیءُ وَ اللَّهِ ثَلَاثُ مِائَه وَ بِضْعَه عَشَرَ رَجُلًا فِیهِمْ خَمْسُونَ امْرَأَه یَجْتَمِعُونَ بِمَکَّه عَلَی غَیْرِ مِیعَادٍ قَزَعاً کَقَزَعِ الْخَرِیف‏ ...» عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، ص۶۵، چاپخانه علمیه تهران، ۱۳۸۰ هجری قمری.</ref>

* امام علی(ع) در توصیف اصحاب حضرت مهدی(ع) فرموده‌است: «آنان از نظر شایستگی‌ها بر اوج رفیعی هستند نه از نسل‌های گذشته کسی بر آنان پیشی گرفته‌است و نه از آیندگان کسی به مقام والای آنان می‌رسد».<ref>لم یسبقهم الاّولون و لا یدرکهم الآخرون، قزوینی، سید محمد کاظم، امام مهدی از ولادت تا ظهور، ترجمه و تحقیق کرمی حسینی، ص۶۱۷، قم، انتشارات الهادی.</ref>

* در روایت دیگری امام صادق(ع) اوصاف ایشان را چنین ذکر می کند: «{{عربی|رِجَالٌ كَأَنَّ قُلُوبَهُمْ زُبَرُ اَلْحَدِيدِ لاَ يَشُوبُهَا شَكٌّ فِي ذَاتِ اَللَّهِ أَشَدُّ مِنَ اَلْحَجَرِ لَوْ حَمَلُوا عَلَى اَلْجِبَالِ لَأَزَالُوهَا لاَ يَقْصِدُونَ بِرَايَاتِهِمْ بَلْدَةً إِلاَّ خَرَّبُوهَا كَأَنَّ عَلَى خُيُولِهِمُ اَلْعِقْبَانَ يَتَمَسَّحُونَ بِسَرْجِ اَلْإِمَامِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ يَطْلُبُونَ بِذَلِكَ اَلْبَرَكَةَ وَ يَحُفُّونَ بِهِ يَقُونَهُ بِأَنْفُسِهِمْ فِي اَلْحُرُوبِ وَ يَكْفُونَهُ مَا يُرِيدُ فِيهِمْ رِجَالٌ لاَ يَنَامُونَ اَللَّيْلَ لَهُمْ دَوِيٌّ فِي صَلاَتِهِمْ كَدَوِيِّ اَلنَّحْلِ يَبِيتُونَ قِيَاماً عَلَى أَطْرَافِهِمْ وَ يُصْبِحُونَ عَلَى خُيُولِهِمْ رُهْبَانٌ بِاللَّيْلِ لُيُوثٌ بِالنَّهَارِ هُمْ أَطْوَعُ لَهُ مِنَ اَلْأَمَةِ لِسَيِّدِهَا كَالْمَصَابِيحِ كَأَنَّ قُلُوبَهُمُ اَلْقَنَادِيلُ وَ هُمْ مِنْ خَشْيَةِ اَللَّهِ مُشْفِقُونَ يَدْعُونَ بِالشَّهَادَةِ وَ يَتَمَنَّوْنَ أَنْ يُقْتَلُوا فِي سَبِيلِ اَللَّهِ شِعَارُهُمْ يَا لَثَارَاتِ اَلْحُسَيْنِ إِذَا سَارُوا يَسِيرُ اَلرُّعْبُ أَمَامَهُمْ مَسِيرَةَ شَهْرٍ يَمْشُونَ إِلَى اَلْمَوْلَى إِرْسَالاً بِهِمْ يَنْصُرُ اَللَّهُ إِمَامَ اَلْحَقِّ|ترجمه=یاران مهدی، مردانی شیردل، تمام وجودشان لبریز از یقین بـه خـدا، سـخت تر از صخره ها، اگر به کوه ها روی آرند، آن را از جای بـرکنند، پرچـم پیروزمـند آنـان بـه هـر شهری روی نهد، آنجا را به سقوط وادار سازد، گویی آن مردان عقابان تیز پروازند که بر مرکب می نشینند، برای تبرک، دست خود را به زین اسب امام می کشند و بدین سان تبرک می جویند. آنان او را در میان مـی گیرند بـا جان خویش او را در جنگها حفظ می کنند و هر چه را اشاره کند، با جان و دل انجام دهند. در میانشان مردانی اند که شب هنگام نخوابند و زمزمۀ قرآن و مناجات آنان، چون نغمۀ زنبور به گوش می رسد و تـا بـامدادان به عبادت خدا بایستند و صبح سوار بر مرکبها باشند. زاهدان شب و شیران روزند و گوش به فرمان امام بسان کنیز در برابر مولا خویش، و چـون مـشعلهای فروزانند که دلهای منور آنان بـسان قـندیلهای نور در سینه هایشان آویخته است. این مردان تنها از خدا می ترسند و فریاد «لا اله الّا الله» آنان بلند است و همواره در آرزوی شهادت در راه خدایند. شعار آنان: "بیایید به طلب خون حسین" می باشد. بـه هـر سو روی آورند، ترس از آنـان، پیشـاپیش در دل مردمان افتد [و تاب مقاومت از همه بگیرد]. این خداجویان، دسته دسته به سوی خداوند (یا امام خویش) روی می آورند و خدا به دست آنان امام حق را یاری می کند.}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۰۸.</ref>»

# هرگز دچار شک و تردید نمی‌شوند و یقین به خداوند همه وجودشان را فراگرفته است.

== منابع ==

  | شاخه اصلی =

|شاخه فرعی۱ =

|شاخه فرعی۲ =

  | تغییر مسیر =