نظام حقوق جزایی اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

در عین حال در یک بیان مختصر و جامع می‌توان هدف و فایده حقوق جزای اسلام را یکی از امور ذیل دانست که عبارتند از:

در نظام جزای اسلام، فعل یا ترک فعلی جرم و گناه است که از سوی شارع به آن نهی یا امری تعلق گرفته باشد. در این نظام اگر چه مجازاتها برای حفظ مصالح عمومی وضع شده است ولی در عین حال هدف اصلی از وضع جرم و اجرای مجازات حفظ اخلاق اسلامی است. رعایت امور اخلاقی تأمین کننده سعادت دنیایی و اخروی انسان است. این امر در قوانین عرفی به فراموشی سپرده شده است. به عنوان مثال در قوانین عرفی ممکن است زنا جرم نباشد مگر اینکه یکی از طرفین رضایت به این عمل نداشته باشد (جرم بودن زنا در این صورت به علت اختلال در امنیت عمومی است) اما در نظام جزایی اسلام زنا به‌طور کلی جرم شناخته شده است. حتی اگر با رضایت زن و مرد، صورت گرفته باشد. علت جرم بودن عمل در موارد فوق و موارد شبیه آن این است که برخی از جرائم آثار مخرب در سعادت ابدی انسان دارد. آیاتی در قرآن مؤید این مدعی است. (آل عمران آیه ۳۰- کهف آیه ۴۹- زلزال آیات ۶–۷و ۸). لذا می‌توان گفت که بین برخی از جرائم و شقاوت و مجازات اخروی رابطه عینیت وجود دارد یعنی آنچه که در آخرت کیفر بدکاران است، تجسم عمل آنهاست.

متون دینی به خوبی نشان می‌دهد که نظام جزایی اسلام در اجرای پاره ای از کیفرها فایده اجتماعی آن را در نظر داشته است. به بیان دیگر احکام اسلامی بر اثر اجرای مجازات در صدد ایجاد رعب عمومی (نسبت به دیگران) و ارعاب خصوصی (نسبت به مجرم) بوده است. روایاتی در این زمینه مدعای ما را اثبات می‌کند.<ref>عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعه، قم نشر آل البیت، روایات ۳۴۰۹۳ـ۳۴۰۹۵ ـ ۳۴۰۹۶، ج۲۸، ص۱۲.</ref>

اصولاً از دیدگاه قرآن کریم یکی از اهداف فرستادن کتب آسمانی و پیامبران الهی، بر پا نمودن عدل در روی زمین است. زیرا قرآن می‌فرماید: «ما پیامبران خود را با ادله روشن و صریح فرستادیم و به همراه آنان کتاب و میزان – به تعبیر برخی قانون- فرستادیم تا مردم به اقامه عدل و داد قیام نمایند و …»

اصلاح و تربیت بزهکاران، همواره به عنوان یکی از اهداف حقوق مد نظر بوده است و با مطالعه دقیق منابع اسلامی به خوبی به دست می‌آید که هدف اسلام از کیفر گناهکار و جنایتکار، صرف زجر و تعذیب آنها، تشفی خاطر اولیای دم (مجنی علیه) و مانند این امور نیست. غرض تأدیب و تهذیب اخلاق مجرم و به‌طور کلی حفظ و حمایت مردم از شرور و مفاسد اجتماعی و از سقوط در پرتگاه‌های رذائل اخلاقی است.<ref>گرجی، ابو القاسم، مجموعه مقالات حقوقی، ج۱, ص۲۸۵.</ref>

در حقوق کیفری اسلام اصولی به عنوان مبانی اساسی حقوق جزایی مطرح است که بر همه جرائم و مجازات‌ها حاکم هستند و این اصول کم و بیش در حقوق وضعی پذیرفته شده‌اند. اکنون به‌طور خلاصه به این اصول می‌پردازیم:

منظور از این اصل این است که افعال ارتکابی و ترک فعل‌هایی که از ناحیه افراد سر می‌زند تا زمانی که مشمول امر و نهی شارع یا قانونگذار قرار نگرفته جرم تلقی نمی‌گردد و تا زمانی که مجازاتی برای آنها در نظر گرفته نشده است قابل مجازات نیستند.

مراد از شخصی بودن مجازات این است که تنها فرد مجرم باید در مقابل جرم ارتکابی مجازات شود. دلیل این مطلب را در حقوق جزای اسلام در کتاب و سنت می‌توان یافت. آیه شریفه {{قرآن|لا تزرو وازره وزر آخری}}<ref>انعام آیه ۱۶۴- اسراء آیه ۱۸- زمر آیه ۷ و نجم آیه ۳۸.</ref> هر چند در مورد مجازات اخروی گناهکاران است امّا شامل مجازات‌های دنیوی هم می‌شود.

== ۴. اصل تناسب جرم و مجازات ==

از جمله اصولی که در حقوق جزای مدرن در قرن اخیر مورد توجه قرار گرفته ولی در حقوق اسلامی از اوایل بعثت مورد تأکید بوده، تناسب بین جرم و مجازات است. منظور از این اصل این است که باید بین جرم ارتکابی و مجازات وارده آن چنان تناسبی باشد که موجب باز دارندگی فرد و جامعه شده و مجرم بالقوه به خود اجازه ارتکاب چنین جرمی را ندهند، از این رو هر قدر که قدرت تخریبی جرم بیشتر باشد، مجازات آن نیز باید بیشتر باشد و هر قدر شدت جرم کمتر، مجازات آن نیز متناسب با جرم کمتر خواهد بود.<ref>قنواتی، جلیل، نظام حقوقی اسلام، چاپ اول: قم، نشر مرکز جهانی علوم اسلامی.</ref>

{{مطالعه بیشتر}}

۱ـ باهری، محمد، حقوق جزای عمومی، تهران- دانشگاه شهید بهشتی.

۲ـ صانعی، پرویز، حقوق جزای عمومی، چاپ چهارم، نشر گنج دانش.

== منابع ==