اتهام به داوود(ع) در تورات: تفاوت میان نسخه‌ها

آنچه در قرآن کریم در این مورد آمده است بهترین جواب این شبهه است که با مقدمه‌ای کوتاه به طرح پاسخ می‌پردازیم.

حضرت داوود از انبیای بزرگ الهی است که خداوند او را به عنوان خلیفه خویش در روی زمین نامیده است: {{قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ فَاحْكُمْ بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَىٰ فَيُضِلَّكَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ۚ|ترجمه=[و گفتیم:] ای داوود! همانا تو را در زمین جانشین [و نماینده خود] قرار دادیم؛ پس میان مردم به حق داوری کن و از هوای نفس پیروی مکن که تو را از راه خدا منحرف می کند.|سوره=ص|آیه=۲۶}}

نام این پیامبر شانزده بار در قرآن به نیکی یاد شده و خداوند او را از پیامبرانی معرفی می‌کند که دارای کتاب آسمانی به نام «زبور» است: {{قرآن| وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا|ترجمه=|سوره=نساء|آیه=۱۶۳}}

و از جمله انبیایی می‌داند که علم لدّنی به او عطا شده است؛{{قرآن|وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ عِلْمًا ۖ وَقَالَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَىٰ كَثِيرٍ مِنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ|ترجمه=و یقیناً ما به داود و سلیمان، دانش [ویژه] دادیم، و آن دو گفتند: همه ستایش ها ویژه خداست، همان که ما را بر بسیاری از بندگان مؤمن خود برتری عطا کرده است|سوره=نمل|آیه=۱۵}}

بنابراین او پیامبر خدا و خلیفه الهی و دارای جایگاه رفیع در نزد پروردگار است و امین وحی و صاحب اسرار و علم لدنی و حجت الهی بر خلایق بود. کسی که در پیش خداوند از چنین جایگاهی برخوردار است، سزاوار این گفتار شنیع و نحیف و سبک نیست که به او بسته شود، و آیا توهین به نبوت نیست که درباره او چنین گفتاری نقل شود؟

ابه دلایل متقن این داستان کذب محض و دروغ و تهمت به پیامبری عظیم الشأن است.

# داوود پیامبر چگونه در حال نماز بود و از نماز غفلت ورزید و فکرش به خاطر یک کبوتر از خداوند سلب و به آن پرنده جلب شد.

# داوود پیامبر چقدر غفلت داشته است که همسایه‌اش را نمی‌شناخته و فرماندهان سپاهش را نمی‌شناخته و چگونه از اعزام آنها به میدان نبرد آگاهی نداشته و…

# در قرآن آمده است که داوود شخصاً فرماندهی نظامی را عهده‌دار می‌شد و در میادین جنگ حاضر می‌شد.

# آیا از شأن یک پیامبر و خلیفه الهی بعید نیست که دنبال یک پرنده نمازش را قطع کند؟ یعنی نماز برای او اینقدر بی‌اهمیت بوده است، و مناجات با خداوند برایش اینقدر سهل بوده است، از داوودی که در مناجات خود به قدری سوزناک با خدا راز و نیاز می‌کرد که تمام کائنات و هستی با او همصدا می‌شدند و کوه‌ها و سایر موجودات از سوز مناجاتش تحت تأثیر قرار می‌گرفتند، چنین رفتاری صادر شود و به این آسانی این عرصه حال (محراب) را به هم بزند. آیا خداوند این چنین فردی را با خطاب «خلیفه» یاد می‌کند، و آیا اصلاً چنین فردی صلاحیت دارد که خلافت الهی را عهده‌دار شود؟ این تحریف توسط عالمان یهود که برای توجیه رفتار زشت خود بدان متمسک شده‌اند، در تورات انجام گرفته و توسط عده‌ای جاعل و محرّف وارد متون اسلامی شده است که هم با ظاهر آیات قرآن متناقض است و هم از شأن یک پیامبر کاملاً بعید است و هر عاقلی این گونه داستانها را مسخره‌آمیز دانسته و به دیده انکار می‌نگرد و قبول نمی‌کند.