رسالت حضرت عیسی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

از امام صادق(ع) نیز نقل شده است که نبوت حضرت عیسی از کودکی آغاز شده است،<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۶۳ش، ج۱۴، ص۲۵۶–۲۵۱، به نقل از صدوق، عیسی در ۷ یا ۸ سالگی معجزاتش را اظهار می‌نمود.</ref> چنانچه قرآن نیز به صراحت از نبوت یحیی(س) درکودکی سخن گفته است:{{قرآن|يَا يَحْيَىٰ خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ ۖ وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا|ترجمه=اى يحيى، كتاب [خدا] را به جد و جهد بگير، و از كودكى به او نبوّت داديم.|سوره=مریم|آیه=۱۲}}

علاوه بر این دلایل دیگری از قرآن و آیات سوره «یس» آورده‌اند که دین حضرت عیسی جهانی بوده است نه مختص به بنی اسرائیل و تنها مبعوث شدنش از بین بنی اسرائیل بوده است. از آیات: «و مثال بزن برای آنان اهالی آن سرزمینی را که وقتی دو تن از فرستادگان (عیسی) به سوی آنها رفت و نفر سومی را به آنها اضافه کردیم…<ref>یس / ۱۳–۱۴؛ ر.ک. طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۸۴؛ شیخ طوسی، تبیان، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ج۸، ص۴۴۸؛ طبرسی، مجمع البیان، تصحیح محلاتی، بیروت، احیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۴۱۲ق، ص۵۴۱.</ref>» «گفته‌اند که آنها فرستادگان حضرت عیسی به انطاکیه (روم) می‌باشند که برای دعوت به رسالت حضرت مسیح رفته بودند.<ref>همان.</ref>» نتیجه می‌گیرند که رسالت حضرت عیسی جهانی بوده و روایات معتبری نیز بر این مدعا آورده و آن را اثبات کرده‌اند،<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۶۳ش، ج۱۴، ص۲۴۰.</ref> مرحوم علامه طباطبایی این مسئله را با استفاده از آیات قرآن اثبات نموده است،<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، تهران، امیرکبیر، چاپ پنجم، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۳۴۹.</ref> از طرفی خود حضرت عیسی در سرزمین‌های مختلف سیر می‌نمود و رسالتش را اعلام می‌کرد و با بیانی شیوا و نشان دادن معجزاتی قوی از جمله زنده نمودن مردگان به جهانی بودن رسالتش و همگانی بودن آن تأکید می‌ورزید. چنان‌که اولوالعزم بودن آن حضرت بهترین دلیل این جایگاه است، آن حضرت حواریون خود را نیز به شهرهای مختلف برای تبلیغ مسیحیت گسیل می‌داشت و آنها بعد از عیسی نیز این وظیفه را به انجام می‌رساندند.<ref>ر. ک. مبلغی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، قم، سینا، چاپ اول، ۱۳۷۳ش، ج۲، ص۶۹۴ و ۷۶۸–۷۶۶ و ۷۷۰–۷۷۳؛ حکمت، علی اصغر، تاریخ ادیان، چاپ پنجم، ۱۳۷۱ش، ص۲۲۰.</ref>