کتابت و یا حفظ دعاهای طولانی از ائمه: تفاوت میان نسخه‌ها

دعاهای طولانی که از اپمه صادر شده مانند دعای کمیل، ابوحمزه، عرفه، چگونه ممکن است که راوی همه آنها را حفظ و بعد آن‌ها را مکتوب کرده باشد؟ آیا ائمه آن دعاها را به صورت مکتوب به اصحاب می‌دادند؟

'''کتابت حدیث''' جزء اموری است که در تاریخچه آن اقوال مختلفی بیان شده است. همچنین برخی دعاها به دلیل طولانی بودنشان امکان حفظ آن توسط بسیاری از افراد وجود ندارد. امام شیعه برخی از این دعاها را به شاگردان و اصحاب خود املا میکرده و آنان مکتوب می‌نمودند و برخی دیگر نیز به دلیل کثرت شنیدن دعا در حافظه شنونده قرار میگرفته و در زمانی مناسب مکتوب شده است. به طور کلی باید گفت سفارش ايمه بر نوشتن احادیث و دعاهای نقل شده از ایشان بوده است.

بررسی چگونگی ضبط دعاهای طولانی توسط راوی‌ها به دو صورت انجام می‌گیرد:

در صورت اوّل که شامل دعاهای طولانی و همچنین احادیث و خطبه‌های طولانی ائمه می‌شود، ضبط هم به صورت حفظ در ذهن وجود دارد و هم به صورت نوشتن؛ البته اکثریت این نوع روایت‌ها به صورت مکتوب ضبط شده و نه حفظ در ذهن.  

امامان شیعه با احادیثی مانند فرموده پیامبر(ص) که {{متن عربی|قیّدوا العلمَ بالکتابه}}<ref>کتاب ترجمه میزان الحکمه، محمد محمدی ری شهری، ترجمه حمید رضا شیخی، ناشر دار الحدیث، ۱۳۷۹ش، ج۱۱، ص۵۱۰۲.</ref> همواره پیروان خود را به نوشتن و ماندگار کردن علوم دعوت می‌کردند.

این قضیه در مورد احادیث نیز جاری بوده و راوییان مقید بودند احادیثی را که فرا گرفته‌اند به صورت نوشته ضبط کنند و اعتمادی بر حافظه خود ننمایند. امام صادق(ع) به ابو بصیر می‌فرماید: عده‌ای از بصریان پیش من ‌آمدند و احادیثی از من پرسیدند و آنها را نوشتند. شما چرا نمی‌نویسید؟ بدانید که تا ننویسید، هرگز حفظ نخواهید کرد.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲، ص۱۵۳.</ref>

با وجود این تأکید امامان شیعه بر کتابت از چند جهت وجود راویانی که دائماً همراه امامان بوده‌اند کاملاً معقول است؛  

* اقتضای فصاحت و بلاغت کلام امامان این بود که کاتبانی دائماً وجود داشته باشند تا آنچه به شکل فصیح و بلیغ از ایشان بیان می‌شود، ضبط شود و به فراموشی سپرده نشود. از این رو عده‌ای گفتار بلند امامان را در همان ساعت بیان آن می‌نوشتند؛ از باب نمونه حارث اعور همدانی بعضی از خطبه‌های حضرت علی(ع) را در همان زمان ایراد خطبه می‌نوشته است.<ref>کتاب نهج البلاغه، با ترجمه گویا و شرح فشرده، زیر نظر مکارم شیرازی، ترجمه آقایان امامی و آشتیانی، ناشر مدرسه امام علی(ع)، ص۲۵.</ref>

* گذشته از فصاحت و بلاغت کلام ائمه و گستره نفوذ آنها در ممالک مسلمین، سخنان آنان به اعتقاد شیعه در احکام و حلال و حرام زندگی انسان دخالت دارد و شرع مقدس را تشکیل می‌دهد. از این رو راویان احادیث در حفظ و صیانت از گفته‌های امامان اهتمام بسیاری می‌ورزیدند و در این شرایط خود به خود نزدیک‌ترین افراد به ائمه تبدیل به کاتبان سخنان ایشان می‌شدند و همین دلیل باعث می‌شد تا بهترین اصحاب امامان و برترین شاگردان آنها جزء راویان حدیث شوند.  

عبدالله بن زید که از اصحاب امام کاظم(ع) است. می‌گوید:جمعی از یاران ویژه اهل بیت آن حضرت، به محضرش شرفیاب می‌شدند و هنگامی که امام کلمه‌ای می‌فرمود و درباره حادثه‌ای فتوا می‌داد، آنان با دقت می‌نوشتند.<ref>مفاتیح نوین، مکارم شیرازی، ص۳۰.</ref> امّا اگر به هر دلیل در حین دعا خواندن راویان موفق به کتابت دعا نمی‌شدند، در موقع دیگر از امام می‌خواستند که دعا را دوباره بخوانند یا از امامان بعدی آن دعا را طلب می‌کردند.  

در میان راویان حدیث، حافظانی با قدرت حافظه عجیب نیز وجود داشت، برای نمونه درباره ابن عباس شاگرد حضرت علی(ع) می‌نویسند درباره کلام عرب حافظه عجیبی داشت.<ref>کتاب الفقیه و المفسرون، دکتر ذهبی، دار الکتب الحدیث، ج۱، ص۶۸.</ref> گفته شده است که تعداد زیادی از مردم بسیاری از خطبه‌های امام علی را حفظ بودند.<ref>کتاب نهج البلاغه، زیر نظر مکارم شیرازی، ص۲۴.</ref>

* گروهی از دعاها به امر خود امام نوشته می‌شد یعنی امام املاء می‌کرد و به راوی امر می‌کرد که بنویسد، مثل دعای کمیل که حضرت علی(ع) به کمیل امر کردند (اکتب: بنویس)؛  

* گروهی از دعاها را امام مکرر می‌خواند و به همین دلیل راوی فرصت کافی برای ضبط دعا را داشته مثل دعای ابو حمزه ثمالی که امام سجاد این دعا را هر سحر می‌خواندند؛<ref>کتاب مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، قبل از دعای ابو حمزه ثمالی.</ref>

* گروهی از دعاها در حضور راویانی خوانده می‌شد که وظیفه‌شان ضبط و حفظ سخنان ائمه بود، مثل دعای عرفه که دو تن از اصحاب نزدیک و راویان معتبر همراه حضرت بودند<ref>مفاتیح نوین، مکارم شیرازی، قبل از دعای عرفه.</ref> و دعا را نوشتند؛  

  | لینک‌دهی =