نقش ارتباط نسبی با پیامبر در انتخاب امامان شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

این که [[خدا]] امامت را در نسل پیامبر(ص) قرار داده به خاطر شایستگی‌های امامان(ع)‌ است که دارای شرایط امامت بوده‌اند. این مطلب با این که امامان از نسل پیامبر(ص) هستند ناسازگاری ندارد؛ زیرا شرایط امامت در فرزندان از نسل او وجود داشته و خدا به [[علم ازلی]] خود به آن آگاهی داشته است. شاهد دیگر [[امام علی(ع)]] است که از نسل پیامبر اسلام(ص) نیست، اما دارای مقام امامت است.

[[حضرت ابراهیم(ع)]] هنگام برگزیده شدن به امامت، خطاب به خدا گفت:‌ «آیا این مقام الهی به فرزندان من (از نسل‌های بعدی) هم می‌رسد؟».<ref>بقره / ۱۲۵.</ref> خداوند فرمود: «عهد من به ستمگران نمی‌رسد.»<ref>بقره / ۱۲۵.</ref> این گفتار اشاره به این دارد که یکی از شرایط امامت و مقام [[خلیفة الله|خلیفة‌اللهی]] [[عصمت]] از [[گناه]] و [[ظلم]] است؛ زیرا گناه، ظلم به خود است. با توجه به این آیه، معیار امامت «از نسل ابراهیم بودن» نیست و این که خداوند [[نبوت]] و امامت را در فرزندان و نسل ابراهیم قرار داده به خاطر شایستگی‌های خود او و لیاقت برخی از فرزندان او است؛ بنابراین، تنها «از نسل ابراهیم بودن» دلیل بر نبوت یا امامت نخواهد بود.