پرش به محتوا

زبان اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۳ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۱
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
====
عربی بودن زبان اهل بهشت در چند روایت مطرح شده<ref>رک: ابن بابویه، محمد، علل الشرائع، قم، کتاب فروشی داوری‏، ۱۳۸۵ش‏، ج‏۲، ص۵۹۳.</ref> و اکثر آنها ضعیف است. با مراجعه به آیات قرآن به این نکته راه می‌یابیم که در آخرت زبان مشترکی وجود دارد که تمام کسانیکه در آخرت هستند با یکدیگر سخن می‌گویند، مانند:
عربی بودن زبان اهل بهشت در چند روایت مطرح شده<ref>رک: ابن بابویه، محمد، علل الشرائع، قم، کتاب فروشی داوری‏، ۱۳۸۵ش‏، ج‏۲، ص۵۹۳.</ref> و اکثر آنها ضعیف است. با مراجعه به آیات قرآن به این نکته راه می‌یابیم که در آخرت زبان مشترکی وجود دارد که تمام کسانیکه در آخرت هستند با یکدیگر سخن می‌گویند، مانند:


خط ۱۴: خط ۱۶:


علامه طباطبایی در تفسیر المیزان بین زبان اهل دنیا و اهل آخرت تفاوت قائل می‌شود و این‌گونه می‌فرمایند: سخن گفتن در دنیا به این معناست که انسان تلاش می‌کند با صوت و الفاظ، مطلبی را که در وجودش پوشیده و مخفی است به مخاطبش بفهماند، ولی این‌گونه سخن گفتن در آخرت معنا ندارد؛ زیرا آخرت روز آشکار شدن چیزهایی است که انسان مخفی کرده است، به همین خاطر در آیات قرآن در مورد روز قیامت این‌گونه بیان شده است:
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان بین زبان اهل دنیا و اهل آخرت تفاوت قائل می‌شود و این‌گونه می‌فرمایند: سخن گفتن در دنیا به این معناست که انسان تلاش می‌کند با صوت و الفاظ، مطلبی را که در وجودش پوشیده و مخفی است به مخاطبش بفهماند، ولی این‌گونه سخن گفتن در آخرت معنا ندارد؛ زیرا آخرت روز آشکار شدن چیزهایی است که انسان مخفی کرده است، به همین خاطر در آیات قرآن در مورد روز قیامت این‌گونه بیان شده است:
«یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِر»<ref>طارق/۹.</ref>؛ «روزی که نهفته‌ها در باطن انسان ظاهر می‌شود».
{{قرآن|يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ|ترجمه=روزی که اسرار باطن شخص آشکار شود.|سوره=طارق|آیه=۹}}
*
{{قرآن|يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ|ترجمه=گناهکاران به نشانه هایشان شناخته می شوند|سوره=الرحمن|آیه=۴۱}}<ref>ر. ک. طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، ۱۳۷۴ش‏، ج‏۱۱، ص۱۴.</ref>
«یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصی وَ الْأَقْدامِ»<ref>الرحمن/ ۴۱.</ref>؛ «مجرمین از چهره‌های‌شان شناخته می‌شوند و موی سر و پاهای‌شان را می‌گیرند و در آتش می‌افکنند».<ref>ر. ک. طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، ۱۳۷۴ش‏، ج‏۱۱، ص۱۴.</ref>
این یعنی حقیقت سخن گفتن در قیامت به معنای سخن گفتن با الفاظ برای بیان مافی‌الضمیر نیست، بلکه وجود خود افراد سخن ایشان است و در حقیقت حال و وضعیت افراد زبان و سخن ایشان است، اکنون با توجه به این مطلب، می‌توان گفت بر فرض که روایت را بپذیریم باید کلام امام را این‌گونه توجیه کرد: اگر در حدیث گفته شده است که بهشتیان با زبان عربی سخن می‌گویند: زبان عربی در لغت به معنای روشن و آشکار است<ref>راغب اصفهانی، حسین، مفردات ألفاظ القرآن، دمشق، دار الشامیه، ۱۴۱۲ق‏، ص۵۵۷.</ref> و این به این معناست که بهشتیان بدون غل و غش و با وجود نورانی خویش که به خاطر ایمان الهی است با یکدیگر ارتباط دارند، آن‌چنان‌که خداوند متعال در قرآن ایمان به خویش را راهی برای نورانی شدن معرفی می‌کند و می‌فرماید: {{قرآن|اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ|ترجمه=خدا سرپرست و یار کسانی است که ایمان آورده اند؛ آنان را از تاریکی ها [ی جهل، شرک، فسق وفجور] به سوی نورِ [ایمان، اخلاق حسنه و تقوا] بیرون می برد|سوره=بقره|آیه=۲۵۷}}
*
این یعنی حقیقت سخن گفتن در قیامت به معنای سخن گفتن با الفاظ برای بیان مافی‌الضمیر نیست، بلکه وجود خود افراد سخن ایشان است و در حقیقت حال و وضعیت افراد زبان و سخن ایشان است، اکنون با توجه به این مطلب، می‌توان گفت بر فرض که روایت را بپذیریم باید کلام امام را این‌گونه توجیه کرد: اگر در حدیث گفته شده است که بهشتیان با زبان عربی سخن می‌گویند: زبان عربی در لغت به معنای روشن و آشکار است<ref>راغب اصفهانی، حسین، مفردات ألفاظ القرآن، دمشق، دار الشامیه، ۱۴۱۲ق‏، ص۵۵۷.</ref> و این به این معناست که بهشتیان بدون غل و غش و با وجود نورانی خویش که به خاطر ایمان الهی است با یکدیگر ارتباط دارند، آن‌چنان‌که خداوند متعال در قرآن ایمان به خویش را راهی برای نورانی شدن معرفی می‌کند و می‌فرماید: «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّور»<ref>بقره/ ۲۵۷.</ref>؛ «خدا یاور مؤمنان است و آن‌ها را از تاریکی به روشنایی می‌برد».
 
نتیجه:


بنا بر آیات قرآن، زبان مشترکی بین تمام موجودات در آخرت وجود دارد، گرچه ما به حقیقت آن زبان پی‌نبریم و عربی بودن زبان اهل بهشت بر فرض پذیرش روایت، به معنای روشن بودن کلام است.
بنا بر آیات قرآن، زبان مشترکی بین تمام موجودات در آخرت وجود دارد، گرچه ما به حقیقت آن زبان پی‌نبریم و عربی بودن زبان اهل بهشت بر فرض پذیرش روایت، به معنای روشن بودن کلام است.
۷٬۲۳۰

ویرایش