سند آخرین بخش دعای عرفه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[دعای عرفه]] شامل تتمه‌ای است که درباره ملحق بودن یا نبودن آن به دعا مباحثی مطرح است. در کتاب [[کفعمی]] این بخش نیامده، اما در اقبال [[سید بن طاووس]] ذکر شده است. [[محدث قمی]] در [[مفاتیح الجنان]] این مطلب را قبل از دعا بیان کرده است. در اصل ملحق بودن این بخش سند معتبری یافت نشده [[سید محمد حسین طهرانی]] به نقل از [[علامه مجلسی]] آن را سخن صوفیان و جزو مناجات شیخ عطا الله اسکندرانی می‌داند. [[جلال الدین همایی]] آن را نقل شده در کتاب الحکم العطائیه می‌داند. دلایل دیگری چون عدم سازگاری با متن دعا، شبیه بودن متن به سخنان عرفا و حکما و کاستی در متن آن موید قول به عدم ملحق بودن آن به دعای عرفه است.

بخش آخر دعا عرفه در [[اقبال]] سید بن طاووس آمده، ولی در کتاب [[بلد الامین]] کفعمی نقل نشده است. علامه مجلسی با وجود مقدم بودن سید بن طاووس و نزدیک بودن وی به زمان [[ائمه]]، نقل کفعمی را ترجیح داده و موافق روایت کفعمی دعای عرفه را ذکر نموده است.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، بیروت، ج۹، ص۲۱۳.</ref> با تحقیق در سخنان علامه مجلسی دانسته می‌شود که مرحوم سید در کتاب مصباح دعا را بدون ذیل آورده است.

محدث قمی در مفاتیح الجنان اشاره می‌کند که این ذیل در کتاب اقبال سید بن طاووس ذکر شده است. [[آیت الله شبیری زنجانی]] در سخنرانی در مدرسه فیضیه اشاره به ذیل دعای عرفه کرده و بیان می‌کند: مرحوم جلال همایی در مولوی نامه این ذیل را از ابن عطاء الله اسکندرانی دانسته است.

علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی، ضمن تأیید سخن علامه مجلسی که آن را از سخنان صوفیان دانسته این قسمت از دعا را فقره نوزدهم و بیستم از سی و پنج فقره مناجات شیخ عطا الله اسکندرانی ذکر می‌کند.<ref>حسینی طهرانی، محمد حسین، الله‌شناسی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۲۵۱.</ref> جلال الدین همایی در توضیح «إِلَهِي أَنَا الْفَقِير» بیان می‌کند که در تحقیقات خود عین این بخش از دعا را در کتاب «الحکم العطائیه» دیده‌ و مسلم می‌داند که در این باره خلط شده است.<ref>همائی، جلال الدین، مولوی نامه، ۱۳۷۶ش، ج۲، ص۱۸، حاشیه.</ref>

بنابراین با توجه به عدم نقل کفعمی در بلد الامین و سید بن طاووس در مصباح الزائر و یافت نشدن این بخش در نسخه قدیمی اقبال به شهادت علامه مجلسی، شکی نیست که این ذیل از حضرت [[ابا عبدالله]](ع) نیست و از منشأت ابن عطا الله اسکندرانی عارف مشهور قرن هفتم است.  

* عدم سازگاری لسان این دعا با ادعیه صادره از [[معصومین]](ع) به طوری که از تغییر لحن به خوبی فهمیده می‌شود.

* عبارات دعا، در بعضی موارد، شبیه به اصطلاحات اهل معقول و عرفان است و شاید توجه بیش از حد بعضی به این قسمت، همین بوده که احساس کرده‌اند با اصطلاحات و کلمات فلاسفه و عرفا سازگارتر است. مانند این بخش «کَیْفَ أَتَوَسَّلُ إِلَیْکَ بِمَا هُوَ مَحَالٌ أَنْ یَصِلَ إِلَیْک».

* در این تتمه و ذیل دعا، حتی یک بار هم ذکر صلوات بر [[محمد]] و [[آل محمد]] نیامده است در صورتی که روش ائمه(ع) بر این بوده، به ویژه در دعاهای مفصل و طولانی، حتی اگر در اوایل دعا نام پیامبر و آل ایشان نیاید و صلوات نفرستد، در اواسط و خاتمه مکرر نام محمد و آل او می‌آید؛ همین‌طور که در دعای عرفه سید الشهداء نیز چنین است ولی در تتمه نام پیامبر و آل او نیامده که این با دیگر دعاه‌های مأثوره تفاوتی چشم گیر دارد.

در گذشته کم و زیاد کردن در کتب حدیثی مانند اضافه کردن قسمت‌هایی در ردّ و ذمّ [[صوفیه]] به حدیقه الشیعه فراوان وجود داشته است. یعنی گاهی در دنباله روایات، شرح‌ها و بیان‌هایی نیز می‌آمد که در برخی موارد با روایت مخلوط می‌شد و عده ای تصور می‌کردند که این قسمت هم روایت است.