من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا: تفاوت میان نسخه‌ها

از [[حضرت علی]](ع) نقل شده است که فرمود:

«مَن عَلَّمَنی حَرفاً کُنتُ لَهُ عَبداً؛ هر کس حرفی به من بیاموزد، من بنده او هستم.»<ref>قبانچی، حسن سید علی. شرح رساله الحقوق امام زین العابدین(ع) قم، اسماعلیان، ۱۴۰۶ق، ص۴۰۹.</ref>

درجای دیگر این [[روایت]] با عبارت دیگری آمده است که: «مَن عَلَّمَنی حَرفاً فَقَد صَیَّرَنی عَبداً؛ هر کس حرفی برای من بیاموزد، مرا [[بنده]] خود کرده است.»<ref>نراقی، محمد مهدی، جامع السعادات، نجف، دارالنعمان للطباعه و النشر، بی تا، ج۳، ص۱۱۲.</ref>

این سخن در بیان عظمت [[معلم]] بیان شده است؛ زیرا بندگی مخصوص خداوند است ولی امام(ع) این بنده بودن را برای معلم جایز دانسته‌اند. معلم خلیفه [[خدا]] برای مردم است و وقتی علمی به انسان می‌آموزد در واقع او را به بندگی خداوند نزدیک می‌سازد.<ref>قبانچی، حسن سید علی، شرح رساله الحقوق امام زین العابدین(ع)، ص۴۰۹.</ref>