پرش به محتوا

پیش نویس:حق در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۷: خط ۷:
در لغت لفظ «حق» را به «نقیض الباطل»، محکم بودن شیء، صحت شیء و ثابت بودن شیء معنی کرده اند.<ref>{{پک|1=فراهيدى‏|2=1409|ک=كتاب العين‏|ص=6|ج=3}}</ref><ref>{{پک|1=ابن فارس‏|2=1404|ک=معجم مقاييس اللغة|ص=15|ج=2}}</ref><ref>{{پک|1=فيومى‏|2=1414|ک=المصباح المنير في غريب الشرح الكبير|ص=143|ج=2}}</ref> صاحب التحقیق معنای اصلی این لغت را ثبوت شیء همراه با مطابقیت آن با واقع معنی کرده اند.<ref>{{پک|1=مصطفوى‏|2=1368|ک=التحقيق في كلمات القرآن الكريم‏|ص=262|ج=2}}</ref>
در لغت لفظ «حق» را به «نقیض الباطل»، محکم بودن شیء، صحت شیء و ثابت بودن شیء معنی کرده اند.<ref>{{پک|1=فراهيدى‏|2=1409|ک=كتاب العين‏|ص=6|ج=3}}</ref><ref>{{پک|1=ابن فارس‏|2=1404|ک=معجم مقاييس اللغة|ص=15|ج=2}}</ref><ref>{{پک|1=فيومى‏|2=1414|ک=المصباح المنير في غريب الشرح الكبير|ص=143|ج=2}}</ref> صاحب التحقیق معنای اصلی این لغت را ثبوت شیء همراه با مطابقیت آن با واقع معنی کرده اند.<ref>{{پک|1=مصطفوى‏|2=1368|ک=التحقيق في كلمات القرآن الكريم‏|ص=262|ج=2}}</ref>


== استعمالات کلمه «حق» در قرآن ==
== استعمال کلمه «حق» در قرآن ==
كلمه "حق" حدود 283 مرتبه در قرآن كریم استفاده شده است که 227 مرتبه از آن با لفظ «الحق» و «بالحق»، 17 مرتبه با لفظ «حقاً» و 39 مرتبه با لفظ "حق" آمده است. و به عناوین مختلفی به كار رفته است.
كلمه "حق" حدود 283 مرتبه در قرآن كریم استفاده شده است که 227 مرتبه از آن به صورت «الحق» و «بالحق»، 17 مرتبه به صورت «حقاً» و 39 مرتبه به صورت "حق" آمده است. عناوین استعمالات آن نیز مختلف است. مثلاً کلمه «الحق» در آیه 62 سوره حج و آیه 30 سوره لقمان به عنوان صفت برای خداوند استعمال شده است. یا در آیه 8 سوره روم برای بیان این مطلب استعمال شده است که افعال خداوند صحیح و ثابت می باشد و بیهوده نیست. یا در آیات 20، 22 و 26 سوره ص و آیه 112 سوره انبیاء و آیه 20 سوره غافر به معنای واقعیت است. در این آیات به انبیاء دستور داده شده است که از روی واقعیت قضاوت کنند. هم چنین در آیه 44 سوره اعراف واژه حق به معنای واقعیت و آن چه درست است استعمال شده است.      
 
1. صفت برای خداوند: در سوره حج آمده: این بخاطر آن است كه خداوند حق است و آنچه را غیر از او می‏خوانند باطل است و خداوند بلند مقام و بزرگ است.2 
 
2. مراد از حق یعنی كارهای خدا درست و ثابت (منطقی) است و بیهوده نیست: خداوند می‏فرماید: آیا آنان با خود نیندیشیدند كه خداوند، آسمانها و زمین و آنچه را در میان آن دو است جز به حق و برای زمان معینی نیافریده است...3 
 
3. در موارد مختلفی به انبیاء دستور داده می‏شود كه از روی واقعیت و آنچه درست است قضاوت كنید.4 
 
4. به معنی لغوی خود یعنی درستی و راستی: وقتی خداوند می‏فرماید این آیات حق است یعنی همه اینها درست و راست است.5


5. دین خدا، قرآن، توحید، عدالت، آزادی انسانها از گمراهی و.... هم آمده است: خدای متعال می‏فرماید: همانا ببعد از آمدن حق (دین خدا و معارف الهی توسط پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله ـ) آنها تكذیب كرده و آیات و اخبار الهی را مسخره نمودند. 6   
5. دین خدا، قرآن، توحید، عدالت، آزادی انسانها از گمراهی و.... هم آمده است: خدای متعال می‏فرماید: همانا ببعد از آمدن حق (دین خدا و معارف الهی توسط پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله ـ) آنها تكذیب كرده و آیات و اخبار الهی را مسخره نمودند. 6   
خط ۵۶: خط ۴۸:
در هیچ جای قرآن عبارت "یا ایها الذین امنوا" نیامده مگر آنكه علی بر رأس آن و امیر آن و شریف آن و آقای آن می‏باشد.14  
در هیچ جای قرآن عبارت "یا ایها الذین امنوا" نیامده مگر آنكه علی بر رأس آن و امیر آن و شریف آن و آقای آن می‏باشد.14  


پی نوشت ها:
پی نوشت ها:  
1 . علی اكبر، دهخدا؛ لغت نامه دهخدا، كلمه حق، تهران، مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
 
2 . حج، 62، لقمان، 30.
5 . و ر.ك: طبرسی، ابوعلی فضل بن حسن؛ مجمع البیان،ؤ ج 3، ص 226، گروهی از مترجمان، تهران، فراهانی، اول، 1360ـ1350 هـ ش.  
3 . روم، 8.
 
4 . ص / 20، 22، 26 و انبیاء/112 و غافر/20.
5 . بقره، 252، و آل عمران، 3، 62، 178، اعراف، 44، و ر.ك: طبرسی، ابوعلی فضل بن حسن؛ مجمع البیان،ؤ ج 3، ص 226، گروهی از مترجمان، تهران، فراهانی، اول، 1360ـ1350 هـ ش.  
6 . انعام، 5، انفال، 8، و ر.ك: مكارم شیرازی، ناصر، نمونه، ج 7، ص 100، تهران، دارالكتب الاسلامیه، 1353-1366 ش.  
6 . انعام، 5، انفال، 8، و ر.ك: مكارم شیرازی، ناصر، نمونه، ج 7، ص 100، تهران، دارالكتب الاسلامیه، 1353-1366 ش.  
7 . هود، 12 و جرجانی، حسین؛ گازر،ج 4، ص 228، تهران، دانشگاه تهران، اول، 1337 ش.  
7 . هود، 12 و جرجانی، حسین؛ گازر،ج 4، ص 228، تهران، دانشگاه تهران، اول، 1337 ش.  
8 . بقره، 42، و حسینی بحرانی، هاشم؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 202، تهران، بنیاد بعثت، اول، 1415 ق.  
8 . بقره، 42، و حسینی بحرانی، هاشم؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 202، تهران، بنیاد بعثت، اول، 1415 ق.  
9 . بقره، 109، و حسینی بحرانی، هاشم، البرهان، فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 304، تهران، بناید بعثت، اول، 1415.  
9 . بقره، 109، و حسینی بحرانی، هاشم، البرهان، فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 304، تهران، بناید بعثت، اول، 1415.  
10 . بقره، 146، و عروسی حویزی، عبدعلی، نورالثقلین، ج 1، ص 138، قم، مطبعه علمیه، دوم، بی تا.  
10 . بقره، 146، و عروسی حویزی، عبدعلی، نورالثقلین، ج 1، ص 138، قم، مطبعه علمیه، دوم، بی تا.  
11 . و طبرسی، فضل، مجمع البیان، ج 6، ص 158، گروه مترجمان، تهران، انتشارات فراهانی، اول، 1350ـ1360 ش.  
11 . و طبرسی، فضل، مجمع البیان، ج 6، ص 158، گروه مترجمان، تهران، انتشارات فراهانی، اول، 1350ـ1360 ش.  
12 . یونس، 53 و حسینی بحرانی، هاشم؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 187، تهران، بنیاد بعثت، اول، 1415 ق.  
12 . یونس، 53 و حسینی بحرانی، هاشم؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 187، تهران، بنیاد بعثت، اول، 1415 ق.  
13 . كهف، 29، و حسینی بحرانی، هاشم؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 465، تهران، بنیاد بعثت، اول، 1415 ق.  
13 . كهف، 29، و حسینی بحرانی، هاشم؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 465، تهران، بنیاد بعثت، اول، 1415 ق.  
14 . حسینی چالوسی، احمد؛ جذبه ولایت، ص 154، تهران، مؤسسه مطبوعاتی معراجی، دوم، بی تا.
14 . حسینی چالوسی، احمد؛ جذبه ولایت، ص 154، تهران، مؤسسه مطبوعاتی معراجی، دوم، بی تا.


۱٬۲۷۷

ویرایش