پیش نویس:تفاسیر ملاصدرا: تفاوت میان نسخه‌ها

تفاسیر ملاصدرا، مجموعه‌ای از تفاسیر برخی سوره‌های [[قرآن]] به عربی از ملاصدرا (متوفی ۱۰۵۰) است. وی این تفاسیر را به‌صورت رساله‌های پراکنده و در مدتی کمتر از بیست سال نوشت. سه بار نیز این رساله‌ها در هفت مجلد به نام "التفسیر الکبیر" و "تفسیر القرآن الکریم" به چاپ رسیده است (چاپ اول: قم ۱۳۶۱–۱۳۶۴ ش، چاپ دوم: قم ۱۴۱۱/ ۱۳۶۶ ش، چاپ سوم: قم ۱۳۷۹–۱۳۸۰ ش). ملاصدرا قصد داشت تفسیری کامل و جامع بنویسد، ولی موفق نشد. برخی از سوره‌های مجموعه تفاسیر ملاصدرا به‌فارسی ترجمه شده است، از جمله تفسیر سوره‌های واقعه، جمعه، طارق، اعلی، زلزال و نور را محمد خواجوی در چهار مجلد چاپ کرده است.<ref name=":0">ثبوت، اکبر، «تفسیر ملاصدرا»، دانشنامه جهان اسلام، تهران، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ۱۳۹۳ش، ج۷، ذیل مدخل.</ref>

ملاصدرا رسائل تفسیری خود را در فواصل زمانی گوناگون نوشته است؛ ازاین‌رو، در شیوه کار او تفاوت‌هایی وجود دارد. برخی از آنها مختصرترند و او در آنها از شیوه مفسران چندان دور نشده است. برخی دیگر از تفاسیر مفصّل و به شیوه تفاسیر ذوقی عرفانی‌اند، به‌خصوص رساله‌هایی که در اواخر عمرش نوشته است. ملاصدرا عالَم را سه گونه (دنیا، آخرت و عالم الاهیت) می‌دانسته و عقیده داشته است الفاظ قرآن نیز گاهی بر پدیدارهای آشکار و محسوس (دنیا)، گاهی بر سرّ (حقیقت و باطن آخرت) و گاهی بر سرِّ سرّ (باطنِ باطن یا عالم الاهیت) دلالت دارند. به همین علت، او از کسانی که تفسیر قرآن را فقط محدود به بحث‌های لغوی، ادبی، قرائت و نقلِ روایت می‌دانند، انتقاد کرده و آنان را «اهل القول و العبارة» یا پرستندگان و بندگان مذاهب و آراء و خواهندگان نفس و هوا خوانده است.<ref name=":0" />

ملاصدرا در موارد بسیار، برای تفسیر آیات، از دیگر آیات استفاده کرده؛ مثلاً، در تفسیر [[سوره حمد]] که هفت آیه دارد، بیش از صد بار به آیات دیگر استناد کرده است. او مطالبی از خود یا کسانی که آنها را «اهل‌الکشف و الاشاره» یا «اهل‌اللّه» نامیده، آورده است. این مطالب مشتمل بر لطایف عرفانی و حکمی‌اند. در این مرحله از سخنان [[خواجه‌عبداللّه انصاری]]، [[بایزید بسطامی]]، جُنَید بغدادی، سهل تُستَری و خصوصاً از [[غزالی]]، [[ابن‌عربی]] و شارحان آثار ابن‌عربی، مانند صدرالدین قونیوی و قیصری، استفاده کرده و آرای آنان را با لحنی ستایش‌آمیز نقل نموده و از اشعار عرفانی [[مولوی]] و [[عطار]] و [[سنایی]]، که آنها را از حکیمان شمرده، نیز بهره گرفته است.<ref name=":0" />

# '''دعوت به استقلال فکری و پیروی از دلیل'''، ملاصدرا عظمت افراد را ملاک درستی آرای ایشان ندانسته و کسانی را که به‌عنوان پیشوایان دین، معتقدات خود را بر پایه تقلید از دیگران نهاده‌اند و کسانی را که عقاید دینی را با استناد به معجزه و سخنان دیگران ثابت می‌کنند، نکوهش کرده است. به‌عقیده وی، کمال و عبودیت در آزادگی فکری است.<ref name=":0" />