پیش نویس:دلبسته نشدن به دنیا: تفاوت میان نسخه‌ها

دوستی [[دنیا]] منشأ همۀ خطاها معرفی شده است.<ref>{{عربی|حب الدنیا رأس کل خطیئه}}؛ مصباح الشریعة، ص ۱۳۸، بیروت، اعلمی، چاپ اول، ۱۴۰۰ق.</ref> دوستی دنیا، اعم از [[حب مال]]، مقام، برتری‌جویی، تن‌پروری، انتقام‌جویی و مانند اینها، گاه چنان طوفانی در روح [[انسان]] ایجاد می‌کند که موجب می‌شود انسان [[حیات دنیا]] را بر [[آخرت]] مقدم دارد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر نمونه|سال=1371|نام=ناصر|نام خانوادگی=مکارم شیرازی|پیوند نویسنده=7|ناشر=دار الکتب الإسلامیة|جلد=26|صفحه‌ها=406 ـ}}</ref> اما باید توجه داشت که در بیان [[قرآن]] و [[روایات]]، دنیا به دو قسم تقسیم شده است: [[دنیای مذموم]] و [[دنیای ممدوح]]. گاهی زندگی دنیا به «لهو و لعب» توصیف شده: {{قرآن|و ما الحیاة الدنیا الا لعب و لهو|ترجمه=زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست|سوره=سوره انعام|آیه=32}} و عامل غرور و فریب دانسته شده است<ref>سوره لقمان، آیه ۳۳؛ سوره حدید، آیه ۲۰؛ سوره آل عمران، آیه ۱۸۵؛ سوره انعام، آیه ۷۰؛ سوره جاثیه، آیه ۳۵؛ سوره آل عمران، آیه ۱۹۶.</ref> و گاهی اگر این مواهب مادی و در اصطلاح فرصت‌های دنیایی، با بصیرت و ارادۀ دارندۀ آن، تغییر جهت داده و نردبانی برای رسیدن به اهداف الهی گردند، سرمایه‌هایی می‌شوند که خدا آنها را از مؤمنان می‌خرد و بهشت جاودان و سعادت ابدی به آنها می‌بخشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نهج البلاغة|سال=1414|نام=محمد بن حسین|نام خانوادگی=شريف الرضى‏|ناشر=هجرت|صفحه=352}}</ref> آن‌گونه که [[حضرت علی(ع)]] فرمود: {{عربی|الدنیا خلقت لغیرها و لم تخلق لنفسها|ترجمه=دنیا برای رسیدن به آخرت آفریده شده، نه برای رسیدن به خود}} «نهج البلاغة، ص ۵۵۷، حکمت ۴۶۳».