کاربر:Mohammad7576/1صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

کاربر:Mohammad7576/1صفحه تمرین (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۱

۱٬۱۳۴ بایت حذف‌شده ، دیروز در ‏۱۱:۰۱

بدون خلاصۀ ویرایش

Mohammad7576

۱۰۸

ویرایش

@@ خط ۲۷: / خط ۲۷: @@
 == تاريخ تولد و وفات حضرت عبدالعظيم حسني(ع) ==
-از تاريخ تولد حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ اطلاع درستي در دست نيست. مورخان از سال ورود آن حضرت به ري و اين كه آيا وي به مرگ طبيعي از دنيا رفته و يا به شهادت رسيده است، اخبار دقيقي نقل نكرده اند و هر يك قولي را برگزيده اند و دربارة تاريخ ولادت و وفات يا شهادت او، كمتر سخن به ميان آورده اند، اما دانشمند فرزانه جناب علامه محقق مرحوم شيخ آغا بزرگ تهراني ـ رحمه الله ـ با تحقيقات فراوان در كتاب خود[13] تاريخ تولد وفات آن حضرت را به دست آورده است.
+از تاريخ تولد حضرت عبدالعظيم(ع) اطلاع درستي در دست نيست. مورخان از سال ورود آن حضرت به ري و اين كه آيا وي به مرگ طبيعي از دنيا رفته و يا به شهادت رسيده است، اخبار دقيقي نقل نكرده اند و هر يك قولي را برگزيده اند و دربارة تاريخ ولادت و وفات يا شهادت او، كمتر سخن به ميان آورده اند، اما دانشمند فرزانه جناب علامه محقق مرحوم شيخ آغا بزرگ تهراني(ره) با تحقيقات فراوان در كتاب خود[13] تاريخ تولد و وفات آن حضرت را به دست آورده است. ايشان در كتاب بسيار پر اهميت الذريعه الي تصانيف الشيعه از كتابي به نام الخصائص العظيميه در شرح زندگاني حضرت عبدالعظيم(ع) نام مي برد و نويسنده آن كتاب را شيخ جواد بن مهدي لاريجاني متوفاي سوم جمادي الثاني 1355 هـ . ق معرفي مي كند. او مي گويد: اين نويسنده، كتاب ديگري به نام نورالآفاق لشهاب الأنهار النفاق دارد، كه اين كتاب در سال 1344 هـ . ق به چاپ رسيده است، و در اين كتاب از كتاب الخصائص العظيميه نقل كرده است كه ولادت آن حضرت چهارم ربيع الثاني به سال 173 هجري[14] در مدينه واقع شده و در روز جمعه پانزدهم شوال 252 هـ .ق، در شهر ري وفات يافته اند.[15] روي اين حساب، حضرت عبدالعظيم(ع) 79 سال عمر كرد اما كيفيت شهادت يا وفات حضرت عبد العظيم نيز دقيقاً معلوم نيست، و برخي از مورخان او را مسموم مي دانند و بعضي ديگر مي گويند كه حضرت عبدالعظيم را زنده به گور كرده اند. چنانكه در كتاب روح و ريحان[16] به نقل از فخر الدين طريحي كه در منتخب خود نوشته: «و ممن دفن حيا عبدالعظيم حسني بري...؛ از كساني كه زنده به گور دفن شد، جناب عبدالعظيم حسني(ع) مي باشد كه در شهر ري دفن گرديده است». فخر رازي در كتاب «الشجرة المباركه»[17] مي نويسد: «از فرزندان عبدالله بن علي، دو تن داراي فرزند پسر بودند كه يكي از آنها عبدالعظيم مقتول در شهر ري مي باشد كه مشهد او معروف و مشهور است.» با وجود گفتار طريحي و فخر رازي، مشهور چنين است كه آن حضرت بر اثر بيماري از دنيا رفته است، صاحب بن عباد هم كه رساله اي درباره آن حضرت نوشته، همين قول را اختيار كرده است.
-ايشان در كتاب بسيار پر اهميت الذريعه الي تصانيف الشيعه از كتابي به نام الخصائص العظيميه در شرح زندگاني حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ نام مي برد، و نويسنده آن كتاب را شيخ جواد بن مهدي لاريجاني متوفاي سوم جمادي الثاني 1355 هـ . ق معرفي مي كند، و مي گويد: اين نويسنده، كتاب ديگري به نام نورالآفاق لشهاب الأنهار النفاق دارد، كه اين كتاب در سال 1344 هـ . ق به چاپ رسيده است، و در اين كتاب از كتاب الخصائص العظيميه نقل كرده است كه ولادت آن حضرت چهارم ربيع الثاني به سال 173 هجري[14] در مدينه واقع شده، و آن بزرگوار در روز جمعه پانزدهم شوال 252 هـ .ق، در شهر ري وفات يافته است.[15]
-روي اين حساب، حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ 79 سال عمر كرد اما كيفيت شهادت يا وفات حضرت عبد العظيم نيز دقيقاً معلوم نيست، و برخي از مورخان او را مسموم مي دانند و بعضي ديگر مي گويند كه حضرت عبدالعظيم را زنده به گور كرده اند. چنانكه در كتاب روح و ريحان[16] به نقل ار فخر الدين طريحي كه در منتخب خود نوشته: «و ممن دفن حيا عبدالعظيم حسني بري...؛ از كساني كه زنده به گور دفن شد، جناب عبدالعظيم حسني ـ عليه السلام ـ مي باشد كه در شهر ري دفن گرديده است».
-فخر رازي در كتاب «الشجرة المباركه»[17] مي نويسد: «از فرزندان عبدالله بن علي، دو تن داراي فرزند پسر بودند كه يكي از آنها عبدالعظيم مقتول در شهر ري مي باشد كه مشهد او معروف و مشهور است.» با وجود گفتار طريحي و فخر رازي، مشهور چنين است كه آن حضرت بر اثر بيماري از دنيا رفته است، صاحب بن عباد هم كه رساله اي دربارة آن حضرت نوشته، همين قول را اختيار كرده است.
+== همسر و فرزندان حضرت عبدالعظيم(ع) ==
+علماي انساب و نويسندگان، زوجه و همسر محترمه حضرت عبدالعظيم(ع) را به نام «خديجه بنت قاسم بن حسن الامير»[18] كه دختر عموي پدر آن حضرت بود، ثبت نموده اند. در حالات قاسم نوشته اند كه وي به زهد و ترك دنيا معروف بوده و از طرف پدر و مادر به حضرت امام حسن مجتبي(ع) بر مي گردد، زيرا مادرش ام سلمه دختر حسين بن اثرم بن حسن بن علي بن أبي طالب(ع) مي باشد. در رابطه با فرزندان حضرت عبدالعظيم بين مورخين اختلاف نظر وجود دارد. لذا ما به جهت جمع اين اقوال مي گوييم: اولاً: به طور يقين براي حضرت عبدالعظيم(ع) فرزندي به نام محمد بوده، كه به جهت فرزند نداشتن محمد، عده اي از علماي انساب از جمله صاحب كتاب تهذيب الأنساب، خود عبدالعظيم(ع) را بدون فرزند تصور مي نمايد. مي توان این نگاه را چنين توجيه نمود كه چون تنها فرزند حضرت عبدالعظيم(ع) محمد بود و او فرزند نداشت، لذا علماي انساب، خود عبدالعظيم(ع) را بدون فرزند تصور نموده اند.ثانياً: همان طوري كه بيان گرديد، عده اي از مورخان و علماي انساب، نسبت به نام و نسب همسر محترمه حضرت عبدالعظيم(ع) اختلاف كرده و برخي زوجه حضرت عبدالعظيم را خديجه بنت قاسم بن حسن بن زيد[19] و برخي ديگر فاطمه بنت عقبة بن قيس الحميري[20] مي دانند.بايد گفت كه خديجه دختر قاسم بن حسن بن زيد به اتفاق جميع علماي انساب و مورخان زوجه جناب حضرت عبدالعظيم(ع) بوده و مؤلف كتاب انساب مجدي به آن تصريح كرده، و هيچ جاي ترديد نيست، اما مؤلف كتاب «منتقلة الطالبيه» هم، در كتابش براي آن حضرت زوجه اي به نام فاطمه دختر عقبه ذكر كرده كه احتمال داده ميشود، هر دوي اين بانوان محترمه، با جناب عبدالعظیم(ع) ازدواج کرده اند. اما در اين كه كدام يك از فرزندان، (محمد، خديجه، رقيه، ام سلمه، قاسم، احمد، صفيه و فاطمه) متعلق به اين بانوان باشد، اختلاف است. اما چون اكثر علما اتفاق دارند در اين كه «محمد» و «ام سلمه» از «خديجه بنت قاسم» هستند، مي توان براي آن بانو، اين دو فرزند را قائل شد. ابن طباطبا در «منقلة الطالبيه»، خديجه، رقيه و أحمد را كه اتفاق نظر در آن است، براي فاطمه دختر عقبة بن قيس محسوب نموده است.
-همسر و فرزندان حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ
+== عبادت و سخاوت حضرت عبدالعظيم(ع) ==
-علماي انساب و نويسندگان، زوجة و همسر محترمه حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ را به نام «خديجه بنت قاسم بن حسن الامير»[18] كه دختر عموي پدر آن حضرت بود، را ثبت نموده اند، و در حالات قاسم نوشته اند كه وي به زهد و ترك دنيا معروف بوده و از طرف پدر و مادر به حضرت امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ بر مي گرد، زيرا كه مادرش ام سلمه دختر حسين بن اثرم بن حسن بن علي بن أبي طالب ـ عليهم السلام ـ مي باشد.
+در كتاب زندگاني حضرت عبدالعظيم(ع)، تأليف دانشمند محترم جناب آقاي شيخ محمد شريف رازي، بعد از مبحث روش آن حضرت در مدينه و عراق قبل از مهاجرتش به ايران، كه همراه با تقيه و اختفا بوده است، مي نويسد:[21]«در عبادت حضرت عبدالعظيم(ع) رسيده است كه در مدت عمر شريفش بيشتر روزها، بلكه غالب ايام را روزه و شب ها را به عبادت و ستايش خداوند متعال مي گذرانيد». اين مطلب را صاحب بن عباد بيان نموده كه مرحوم نوري در آخر كتاب مستدرك الوسائل[22] خود چنين آورده:«حضرت عبدالعظيم حسني(ع) از حكومت زمان خود در هراس و مورد تهديد بود. به همين دليل وطن خود را ترك كرد و به طور ناشناس از اين شهر به آن شهر مي گريخت، تا اين كه وارد «شهر ري» شد و در محله «ساربانان»، در خانه يكي از شيعيان، در «كوي بردگان» ساكن گرديد و به عبادت و راز و نياز با قاضي الحاجات و پروردگار خود مشغول شد. وي روزها را در «سرداب» خانه به سر مي برد و روزه مي گرفت و شب ها را به نماز و مناجات مي پرداخت.» از اين رو علامه نسابه سيد جعفر اعرجي نجفي حسيني متوفاي 1332 هـ. ق مي نويسد؛ «اما عبدالعظيم بن عبدالله بن علي، فهو السيد الجليل الزاهد العابد التقي النقي، سني الفضائل و المناقب»[23] عبدالعظيم حسني(ع) سيدي جليل، پرهيزگار، عابدي متقي و پاك می باشد كه داراي فضايل و مناقب بي شماري است. اما در بذل و بخشش و جود و سخاوت آن بزرگوار وارد شده است كه تنها كسي كه اقتدا و تبعيت از جد بزرگوار خود امام حسن مجتبي(ع) نمود، او بوده است يعني همان طوری كه حضرت امام حسن مجتبي(ع)، سخي ترين مردم در زمان خود بود، به گونه اي كه چند مرتبه تمام اموال خويش را ميان فقرا و بي نوايان تقسيم نموده و چيزي را براي خود نگه نداشت، همين طور فرزند ارجمند و نواده بزرگش حضرت عبدالعظيم(ع) چندين مرتبه اموال خود را ميان فقرا و ضعفا تقسيم نمود و بيچارگان را مدد و ياري كرد.
-در رابطه با فرزندان حضرت عبدالعظيم بين مورخين اختلاف نظر وجود دارد. لذا ما به جهت جمع اين اقوال مي گوييم:
-اولاً: به طور يقين براي حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ فرزندي به نام محمد بوده، كه به جهت فرزند نداشتن محمد، عده اي از علماي انساب من جمله صاحب كتاب تهذيب الأنساب، خود عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ را بدون فرزند تصور مي نمايد كه مي توان چنين توجيه نمود كه چون تنها فرزند حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ، محمد بود و او فرزند نداشت، لذا علماي انساب، خود عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ را بدون فرزند تصور نموده اند.
-ثانياً: همان طوري كه بيان گرديد، عده اي از مورخان و علماي انساب، نسبت به نام و نسب همسر محترمه حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ اختلاف كرده و برخي زوجه حضرت عبدالعظيم را خديجه بنت قاسم بن حسن بن زيد[19] و برخي ديگر فاطمه بنت عقبة بن قيس الحميري[20] مي دانند.
-بايد گفت كه خديجه دختر قاسم بن حسن بن زيد به اتفاق جميع علماي انساب و مورخان زوجة جناب حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ بوده و مؤلف كتاب انساب مجدي به آن تصريح كرده، و هيچ جاي ترديد نيست، اما مؤلف كتاب «منتقلة الطالبيه» هم، در كتابش براي آن حضرت زوجه اي به نام فاطمه دختر عقبه ذكر كرده كه احتمال داده ميشود، هر دوي اين بانوان محترمه، منكوحه جناب عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ بوده باشند.
-اما در اين كه كدام يك از فرزندان، (محمد، خديجه، رقيه، ام سلمه، قاسم، احمد، صفيه و فاطمه) متعلق به اين بانوان باشد، اختلاف است.
-اما چون اكثر علما در اين كه «محمد» و «ام سلمه» از «خديجه بنت قاسم» هستند اتفاق دارند، مي توان براي آن بانو، اين دو فرزند را قائل شد.
-ابن طباطبا در «منقلة الطالبيه»، خديجه، رقيه و أحمد را كه اتفاق نظر در آن است، براي فاطمه دختر عقبة بن قيس محسوب نمود.
-و بايد يادآور شد كه چون قاسم و صفيه را هيچ كدام از قدماي علماي أنساب در تعداد فرزندان حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ بر نشمرده اند، لذا اين احتمال مي رود كه برادر زادگان آن حضرت را به او نسبت داده باشند. والله العالم.
+== كيفيت زيارت حضرت عبدالعظيم(ع) ==
-عبادت و سخاوت حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ
-در كتاب زندگاني حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ ، تأليف دانشمند محترم جناب آقاي شيخ محمد شريف رازي، بعد از مبحث روش آن حضرت در مدينه و عراق قبل از مهاجرتش به ايران، كه همراه با تقيه و اختفا بوده است، مي نويسد:[21]
-«در عبادت حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ رسيده است كه در مدت عمر شريفش بيشتر روزها، بلكه غالب ايام را روزه و شب ها را به عبادت و ستايش خداوند متعال مي گذرانيد». اين مطلب را صاحب بن عباد بيان نموده كه مرحوم نوري در آخر كتاب مستدرك الوسائل[22] خود چنين آورده:
-«حضرت عبدالعظيم حسني ـ عليه السلام ـ از حكومت زمان خود در هراس و مورد تهديد بود، و به همين دليل وطن خود را ترك كرد و به طور ناشناس از اين شهر به آن شهر مي گريخت، تا اين كه وارد «شهر ري» شد و در محله «ساربانان»، خانه يكي از شيعيان، در «كوي بردگان» ساكن گرديد و به عبادت و راز و نياز با قاضي الحاجات و پروردگار خود مشغول شد.
-وي روزها را در «سرداب» خانه به سر مي برد و روزه مي گرفت و شب ها را به نماز و مناجات مي پرداخت.»
-از اين رو علامه نسابه سيد جعفر اعرجي نجفي حسيني متوفاي 1332 هـ. ق مي نويسد؛ «اما عبدالعظيم بن عبدالله بن علي، فهو السيد الجليل الزاهد العابد التقي النقي، سني الفضائل و المناقب»[23]
-عبدالعظيم حسني ـ عليه السلام ـ سيدي جليل، پرهيزگار، عابدي متقي و پاك كه داراي فضايل و مناقب بي شماري است.
-اما در بذل و بخشش وجود و سخاوت آن بزرگوار وارد شده است كه تنها كسي كه اقتدا و تبعيت از جد بزرگوار خود امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ نمود، او بوده است يعني همان طوي كه حضرت امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ ، سخي ترين مردم در زمان خود بود، به گونه اي كه چند مرتبه تمام اموال خويش را ميان فقرا و بي نوايان تقسيم نموده و چيزي را براي خود نگه نداشت، همين طور فرزند ارجمند و نوادة بزرگش حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ چندين مرتبه اموال خود را ميان فقرا و ضعفا تقسيم نمود و بيچارگان را مدد و ياري كرد كه البته بايد گفت «الولد سر ابيه» كلامي است صادق:
-حضرت عبدالعظيم به تمام معنا فرزند آن پدر است.
-كيفيت زيارت حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ
 دربارة زيارت حضرت عبدالعظيم حسني ـ عليه السلام ـ جاي شك و ترديد نيست كه از سوي امام معصوم ـ عليه السلام ـ براي اصل زيارت وي توصيه شده است، لذا از وظايف اخلاقي و دين ما محسوب مي شود كه به زيارت آن بزرگوار بشتابيم و از فيض زيارت وي بيش از پيش بهرمند گرديم.
 در بياني «مرحوم محدث قمي ـ رحمه الله» از امام معصوم روايت مي كند، پاداش زيارت حضرت عبدالعظيم ـ عليه السلام ـ را بهشت معين فرموده است.[24]