صحیفه سجادیه: تفاوت میان نسخه‌ها

* تكبر: {{متن عربی|و أعزَّني و لا تَبتَليني بالكِبر|ترجمه= بارالها به من عزت نفس عطا فرما و به كبر مبتلا مكن.}}<ref>على بن الحسين، امام چهارم عليه السلام، الصحيفه السجاديه، قم، دفتر نشر الهادی، چاپ اول، ۱۳۷۶ش، دعای بیستم، ص9۲.</ref> امام سجاد(ع) پس از درخواست عزت نفس از ابتلاي به كبر سخن مي‌گويد، زيرا ممكن است عزت نفس در روحيه بعضي از افراد، از مرز خود تجاوز كند و آدمي را دچار خود بزرگ‌بيني و كبر نمايد».  

* عجب: {{متن عربی|و عبّدني لكَ و لا تُفسِد عبادَتي بالعُجب| ترجمه=و توفيق عبادت ده و به خودپسندي، عبادت مرا فاسد مكن.}}<ref>على بن الحسين، امام چهارم عليه السلام، الصحيفه السجاديه، قم، دفتر نشر الهادی، چاپ اول، ۱۳۷۶ش، دعای بیستم، ص۹۲.</ref>  عبوديت با اين اهميت، ديوار به ديوار عجب است. خطري كه عبد را تهديد مي‌كند، عجب و خودپسندي است.

* منت نهادن: {{متن عربی|و أجر للناسِ علي يديَّ الخير و لا تُمحقهُ بالمنِّ|ترجمه= و با دست من، خير بر مردم جاري كن و به منت نهادن، آن را ضايع مساز.}}<ref>على بن الحسين، امام چهارم عليه السلام، الصحيفه السجاديه، قم، دفتر نشر الهادی، چاپ اول، ۱۳۷۶ش، دعای بیستم، ص۹۲.</ref> در اين جا آفت كارهاي خير براي مردم، منت نهادن ذكر شده است كه با آيات قرآن هم خواني دارد. {{قرآن|يا أيّها الّذين آمنوا لا تُبطلوا صدقاتِكم بالمنِّ و الأذي|ترجمه= ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بخشش‌های خود را با منت و آزار، باطل نسازید.|سوره=بقره|آیه= ۲۶۴}}

صحیفه سجادیه در ابتدا مجموعه‌ای از ۷۵ دعا و نیایش بود که امام سجاد(ع) آنها را بر دو فرزندش، یعنی امام باقر(ع) و زید بن علی املا کرد و ازهمین‌رو نسخهٔ اولیه آن در دو نسخه نوشته شد.<ref>طباطبایی، سید محمدکاظم، تاریخ حدیث شیعه، تهران، سمت، ۱۳۸۸شT ج۱، ص۱۳۴.</ref> یحیی بن زید نسخه‌ای را که پدرش زید نوشته بود، در اختیار متوکل بن هارون بلخی (اولین راوی صحیفه سجادیه) قرار داد. متوکل نیز آن نسخه را نزد امام صادق(ع) برد و با نسخه‌ای که از امام باقر بر جا مانده بود، مقایسه کرد و هیچ اختلافی در آنها پیدا نکرد. امام صادق آن کتاب را بر متوکل بن هارون املا کرد و متوکل آنها را نوشت؛ ولی ۱۱ دعای آن را از دست داد و تنها ۶۴ دعا باقی ماند.<ref>صحیفه سجادیه، مقدمه.</ref> تعدادی از آن ۶۴ دعا نیز به دوره‌های بعد منتقل نشد. به همین دلیل نسخه‌های صحیفه سجادیه تنها ۵۴ دعا دارد.<ref>طباطبایی، سید محمدکاظم، تاریخ حدیث شیعه، تهران، سمت، ۱۳۸۸شT ج۱، ص۱۳۴.</ref>