موعودگرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

موعودگرایی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۷

۴ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۸ دسامبر ۲۰۲۳

بدون خلاصۀ ویرایش

Rafiei

trustworthy

۷۰۷

ویرایش

@@ خط ۲۰: / خط ۲۰: @@
 دومین مبنای اساسی موعود گرایی، تأکید آموزه‌های دینی و تعلیمات [[ادیان الهی]] بر اندیشه نیک فرجامی و انتظار آمدن منجی موعود الهی در پایان تاریخ است. این اعتقاد، از آموزه‌های مشترک همه پیروان ادیان الهی شمرده می‌شود؛ زیرا همگان منتظر آمدن موعود نجات بخشی هستند که تمامی آرمان‌های تاریخی و دیرپای بشریت را برای زندگی در یک مدینه فاضله و سرشار از معنویت و اخلاق، تحقق خواهد بخشید. از‌این‌رو، اندیشه موعود باوری در حقیقت ره‌آورد گفتمان دینی و کتب آسمانی بوده و منادیان اصلی آن پیامبران الهی(ع) می‌باشند که از گذشته دور، نگاه بشریت را به سوی آینده روشن و بهجت‌آوری، معطوف نموده و فرا رسیدن چنین دوران ایده‌آلی را برای فردای تاریخ، بشارت داده‌اند.<ref>صمدی، قنبرعلی، آخرین منجی، شناخت‌نامه امام مهدی(ع)، ص۱۵.</ref> تأکید بر عنصر اخلاق و حاکمیت فضائل انسانی و بسط عدالت همگانی و مساوات، از مهمترین ویژگی‌های جامعه آرمانی مورد نظر ادیان الهی به شمار می‌رود. به همین جهت، پیروان ادیان الهی با الهام از تعالیم پیامبران خویش، همواره چشم به راه آن روز بوده‌اند، اگرچه این انتظار به طول انجامیده و چنین آرمانی تاکنون محقق نشده است، اما این ایده جزء آرمان‌های تغییر نیافته و پایدار جوامع انسانی در طول قرن‌ها بوده و از مسلمات اعتقادی پیروان ادیان آسمانی به ویژه ادیان سه‌گانه ابراهیمی شمرده می‌شود. از این رو، اگرچه پیروان هر مکتب و آئینی، براساس تعالیم دینی خویش، هرکدام در این زمینه، تفسیر خاص خود را دارند، اما فراگیر بودن اصل این اعتقاد، بیانگر اصالت اندیشه موعود گرایی و جهانی بودن آن است و در کتب مقدس یهودیان، [[مسیحیت]] و اسلام بدان بشارت داده شده است.
-* '''موعودگرایی یهودیت''': در متون دینی یهود مانند [[عهد عتیق]] و سِفرهای [[تورات]] و دیگر کتاب‌های انبیای آنان مانند کتاب دانیال نبی(ع)،<ref>ر. ک. کتاب مقدس، کتاب دانیال، ف۱۲ ب۱–۳.</ref> کتاب اِشعیای نبی(ع)،<ref>همان، کتاب اشعیاء نبی، ب۱–۱۰.</ref> کتاب زبور داود(ع)<ref>همان، مزامیر داود، ب۹–۳۷.</ref> و دیگر متون مقدس آنان، از ظهور منجی موعود و غلبه صالحان بر شریران در پایان تاریخ، خبر داده است.
+* '''موعودگرایی یهودیت''': در متون دینی یهود مانند عهد عتیق و سِفرهای [[تورات]] و دیگر کتاب‌های انبیای آنان مانند کتاب دانیال نبی(ع)،<ref>ر. ک. کتاب مقدس، کتاب دانیال، ف۱۲ ب۱–۳.</ref> کتاب اِشعیای نبی(ع)،<ref>همان، کتاب اشعیاء نبی، ب۱–۱۰.</ref> کتاب زبور داود(ع)<ref>همان، مزامیر داود، ب۹–۳۷.</ref> و دیگر متون مقدس آنان، از ظهور منجی موعود و غلبه صالحان بر شریران در پایان تاریخ، خبر داده است.
 * '''موعود گرایی مسیحیت''': در آموزه‌های دینی مسیحیت که از لحاظ معرفتی ادامه دین یهود است و کتاب مقدس یهودیان، منبع دینی و فرهنگی آنان نیز محسوب می‌شود، علاوه بر بشارت‌های کتاب مقدس [[عهد عتیق]]، در هرکدام از اناجیل چهارگانه آنان مانند انجیل متی،<ref>ر. ک. انجیل متی، ب۲۳: ۳۱–۳۳.</ref> انجیل لوقا،<ref>ر. ک. انجیل لوقا، ب۱۲: ۳۵–۳۷.</ref> انجیل مَرقس<ref>ر. ک. انجیل مرقس، ب۱۱: ۳۲–۳۷.</ref> و مکاشفات یوحنّا،<ref>ر. ک. انجیل یوحنا، ب۵: ۲۶–۲۸.</ref> بشارت‌هایی درباره ظهور پسر انسان و موعود آخرالزمان، نقل شده است.<ref>نکته قابل تأمل در این رابطه آن است که موعود گرایی موجود در میان پیروان دین یهودیت و مسیحیت، یا دچار تحریف گریده یا بسیار مبهم و نا کارآمد است.</ref> همچنین در کتاب‌های مقدس سایر آیین‌ها، نظیر زردشتیان، هندوها، بودائیان و … که رهبران آن‌ها خود را پیامبر آسمانی معرفی می‌کرده‌اند نیز مباحث زیادی در زمینه منجی موعود جهانی بیان شده است. مجموعه این گونه مطالب به وضوح، اصیل و جهانی بودن اعتقاد به ظهور یک موعود بزرگ را به اثبات می‌رساند.<ref>تونه‌ای، مجتبی، موعود نامه، ص۴۰۱.</ref>
@@ خط ۲۸: / خط ۲۸: @@
 قرآن کریم از وعده تخلف ناپذیر الهی درباره حاکمیت صالحان بر زمین و غلبه دین اسلام بر همه ادیان باطل سخن گفته و تحقق حکومت عدل جهانی اسلام در پایان تاریخ را بشارت داده است.<ref>{{عربی|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُم فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَی لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا یَعْبُدُونَنِی لَا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئًا|ترجمه=خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند وعده می‌دهد که قطعاً آنان را حکمران روی زمین خواهد کرد، همان گونه که به پیشینیان آنها خلافت روی زمین را بخشید؛ و دین و آیینی را که برای آنان پسندیده، پابرجا و ریشه‌دار خواهد ساخت؛ و ترسشان را به امنیّت و آرامش مبدّل می‌کند، آنچنان که تنها مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نخواهند ساخت؛ و کسانی که پس از آن کافر شوند، آنها فاسقانند}}. (نور:۵۵)</ref>
-در منابع روایی نیز احادیث فراوانی، بر لزوم وابستگی نظام هستی به وجود امام «ع» و ضرورت وجود همیشگی حجّت الهی و واسطه فیض در میان مخلوقات<ref>امام صادق(ع) درباره ضرورت وجود مستمر حجت و واسطه فیض الهی فرمود: {{عربی|وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا|ترجمه=اگر چنین نباشد، زمین اهلش را در خود فرو می‌برد}}. کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۱، ص۲۰۱.</ref> و خالی نبودن زمین از امام تا زمان برپایی قیامت<ref>امام سجاد(ع) فرمود: {{عربی|وَ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنَّا لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا ثُمَّ قَالَ وَ لَمْ تَخْلُ الْأَرْضُ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ مِنْ حُجَّه لِلَّهِ فِیهَا ظَاهِرٍ مَشْهُورٍ أَوْ غَائِبٍ مَسْتُورٍ وَ لَا تَخْلُو إِلَی أَنْ تَقُومَ السَّاعَه مِنْ حُجَّه اللَّهِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَمْ یُعْبَدِ اللّه|ترجمه=اگر امام در زمین نباشد زمین اهل خود را فرو برد سپس فرمود از روزی که خدا آدم را آفریده زمین خالی از حجت نیست که یا ظاهر و مشهور بوده است یا غایب و مستور و تا قیامت هم خالی نمی‌ماند، او حجت خداست و اگر چنین نباشد خدا را نپرستند. (أمالی الصدوق، ص۱۸۶؛ طبرسی، الإحتجاج علی اهل اللجاج، ج‏۲، ص۳۱۷).</ref> تأکید گردیده و از حتمی بودن ظهور حضرت مهدی(عج) به عنوان آخرین منجی موعود الهی، خبر داده است.<ref>رسول خدا فرمود: {{عربی|لَو لَمْ یَبْقَ مِنَ الدُّنیا اِلاَّ یَوْمٌ واحِدٌ لَطَوَّلَ اللّهُ ذلک الیَومَ حَتی یَبْعَثَ اللّهُ رَجُلاً مِنّی|ترجمه=اگر از عمر دنیا حتی یک روز بیشتر نماند، خداوند آن روز را چنان طولانی کند تا مردی از ماخاندان ظهور نماید}}(کمال الدین، ج۱، ص۳۱۷) {{عربی|لاتَذهَبُ الدُّنیا حَتّی یَلِیَ اُمَّتِی رَجُلٌ مِنْ اَهلِ بَیْتِی یُقالُ لَهُ المَهْدِی|ترجمه=دنیا هرگز به پایان نرسد مگر آنکه مردی از [[اهل‌بیت]] من که مهدی نام دارد ظهور کند}} (طوسی، الغیبه، ص۱۸۲؛ احمد حنبل، المسند، ج۱، ص۳۷۷).</ref>
+در منابع روایی نیز احادیث فراوانی، بر لزوم وابستگی نظام هستی به وجود امام «ع» و ضرورت وجود همیشگی حجّت الهی و [[واسطه فیض]] در میان مخلوقات<ref>امام صادق(ع) درباره ضرورت وجود مستمر حجت و واسطه فیض الهی فرمود: {{عربی|وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا|ترجمه=اگر چنین نباشد، زمین اهلش را در خود فرو می‌برد}}. کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۱، ص۲۰۱.</ref> و خالی نبودن زمین از امام تا زمان برپایی قیامت<ref>امام سجاد(ع) فرمود: {{عربی|وَ لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنَّا لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا ثُمَّ قَالَ وَ لَمْ تَخْلُ الْأَرْضُ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ مِنْ حُجَّه لِلَّهِ فِیهَا ظَاهِرٍ مَشْهُورٍ أَوْ غَائِبٍ مَسْتُورٍ وَ لَا تَخْلُو إِلَی أَنْ تَقُومَ السَّاعَه مِنْ حُجَّه اللَّهِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَمْ یُعْبَدِ اللّه|ترجمه=اگر امام در زمین نباشد زمین اهل خود را فرو برد سپس فرمود از روزی که خدا آدم را آفریده زمین خالی از حجت نیست که یا ظاهر و مشهور بوده است یا غایب و مستور و تا قیامت هم خالی نمی‌ماند، او حجت خداست و اگر چنین نباشد خدا را نپرستند. (أمالی الصدوق، ص۱۸۶؛ طبرسی، الإحتجاج علی اهل اللجاج، ج‏۲، ص۳۱۷).</ref> تأکید گردیده و از حتمی بودن ظهور [[حضرت مهدی(عج)]] به عنوان آخرین منجی موعود الهی، خبر داده است.<ref>رسول خدا فرمود: {{عربی|لَو لَمْ یَبْقَ مِنَ الدُّنیا اِلاَّ یَوْمٌ واحِدٌ لَطَوَّلَ اللّهُ ذلک الیَومَ حَتی یَبْعَثَ اللّهُ رَجُلاً مِنّی|ترجمه=اگر از عمر دنیا حتی یک روز بیشتر نماند، خداوند آن روز را چنان طولانی کند تا مردی از ماخاندان ظهور نماید}}(کمال الدین، ج۱، ص۳۱۷) {{عربی|لاتَذهَبُ الدُّنیا حَتّی یَلِیَ اُمَّتِی رَجُلٌ مِنْ اَهلِ بَیْتِی یُقالُ لَهُ المَهْدِی|ترجمه=دنیا هرگز به پایان نرسد مگر آنکه مردی از [[اهل‌بیت]] من که مهدی نام دارد ظهور کند}} (طوسی، الغیبه، ص۱۸۲؛ احمد حنبل، المسند، ج۱، ص۳۷۷).</ref>
 نتیجه آنکه: اندیشه موعود گرایی و آرمان‌خواهی دینی، یک اعتقاد فراگیر و انتظار همگانی است که در میان امّت‌های پیشین نیز ریشه داشته و کتب آسمانی پیشین مردم را به آینده‌ای روشن نوید داده است<ref>{{قرآن|وَ لَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ}}؛ «در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم که بندگان شایسته‌ام وارث زمین خواهند شد»؛ (انبیاء/ ۱۰۵).</ref>؛ امّا در اسلام اندیشه موعود گرایی بیش از همه برجسته و مورد اهتمام بوده است و اسلام تنها دینی است که بنا به رسالت جهانی و ماندگار خویش، برای بارور ساختن این آرمان دینی و تاریخی، برنامه‌ای جامع و طرحی نظام‌‌مند در قالب نظریه حکومت عدل جهانی مهدوی به بشریت ارائه نموده و تحقق آرمان‌های متعالی انسانی را مهم‌ترین رسالت خود اعلام کرده است.<ref>آخرین منجی/ شناخت‌نامه [[امام مهدی(ع)]]، ص۲۰.</ref> از این رو، خاستگاه اصلی این گرایش فطری و تاریخی را در موعودگرایی اسلامی باید جستجو کرد<ref>طرح و پیشگویی قرآن از حتمی بودن پیروزی صالحان و حاکمیت مطلق اسلام در آینده، در آیات متعددی مطرح شده است و مجموع آیاتی که به نحوی به موضوع [[مهدویت]] و پایان تاریخ اشاره دارند، بیش از۱۲۰ آیه است. مرحوم سید هاشم بحرانی در کتاب «المحجه فیما نزل فی القائم الحجه» این آیات را گردآوری کرده است.</ref>؛ زیرا ادیان دیگر، همانند اسلام طرح روشنی درباره آینده تاریخ ارائه نکرده است.