تشنگی امام حسین(ع) و همراهانش در کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

در واقعه کربلا، از آب به‌عنوان حربه‌ای نظامی از سوی لشکریان کوفه علیه کاروان امام حسین(ع) استفاده شد.<ref>فروغی ابری، «مسئله آب در کربلا»، ص۱۳۴.</ref> استفاده از آب به عنوان حربه نظامی در برخی درگیری‌های تاریخ اسلام، از جمله در جریان [[جنگ بدر]]<ref>ابن اثیر،‌ ابوالحسن علی بن محمد، الكامل فی التاريخ، بیروت، دار صادر و دار بیروت، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۱۲۲.</ref>، در رخداد محاصره خانه خلیفه سوم<ref>ابن اثیر،‌ الكامل فی التاريخ، بیروت، ج۳، ص۱۷۲.</ref> و در جریان [[جنگ صفین]]<ref>منقری، نصر بن مزاحم، وقعة الصفین، تحقیق عبدالسلام محمد هارون، قاهره، المؤسسة العربیة الحدیثة، ۱۳۸۲ق، ص۱۶۰-۱۶۲.</ref>، سابقه داشته است. در جریان واقعه کربلا [[عمر بن‌ سعد]]، به دستور ابن‌زیاد، آب را بر امام حسین(ع)، یاران و خانواده‌اش بست.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری (تاريخ الامم والملوک)، لیدن هلند، مطبعه بریل، ۱۸۷۹م، ج۴، ص۳۱۱.</ref> این در حالی بود که پیش از آن امام حسین(ع)، در جریان روبه‌رویی با سپاه [[حر بن یزید ریاحی]] به سپاهیان تشنه او با دست خود آب نوشانده بود.<ref>طبری، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۰۲.</ref>

بنا بر منابع تاریخی، منع آب از سوی [[عبیدالله بن زیاد]] به‌عنوان یک استراتژی نظامی از همان ابتدای ماجرای کربلا در دستورکار قرار گرفته بود. ابن‌زیاد در نامه‌ای به حر بن یزید ریاحی، به عنوان فرمانده اولین سپاهی که با کاروان امام حسین(ع) رو‌به‌رو شد، به او دستور می‌دهد تا کار را بر [[امام حسین(ع)]] تنگ بگیرد و کاروان امام(ع) را در بیابان بی‌ آب و آبادی فرود آورد.<ref>بلاذری، أحمد بن يحيى، جمل من أنساب الأشراف، تحقيق محمدباقر المحمودی، بيروت، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۸ق، ج۳، ص۱۷۶.</ref>  

در نقلی دیگر آمده که عمر بن سعد، طی نامه‌ای، سپاه عمرو بن حجاج را مأمور کرد تا از بهره‌برداری آب از چاه‌هایی که امام(ع) و یارانش برای برداشت از آب فرات حفر کرده بودند جلوگیری کند. ابن‌سعد در این نامه دستور می‌دهد تا نگذارند حتی قطره‌ای از آب فرات به کاروان امام حسین(ع) برسد.<ref>ابن اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۹۱.</ref>

پس از منع آب از سوی سپاه کوفه، [[امام حسین(ع)]] و یارانش از راه‌های گوناگون تلاش کردند تا به آب دسترسی پیدا کنند؛ از جمله در روایتی کرامت‌آمیز آمده امام حسین(ع) به پشت خیمه‌های زنان رفت و به فاصله نوزده قدم از آن خیمه‌ها زمین را کند. در اثر آن آب گوارا و شیرینی پیدا شد که همگی از آن نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند. سپس آب فرو رفت و دیگر اثری از آن دیده نشد.<ref>خوارزمی، مقتل خوارزمی، ج۱، ص۳۴۶.</ref> همچنین، در نقلی دیگر آمده که امام(ع) و یارانش برای دسترسی به آبْ چاه‌هایی حفر کردند.<ref>ابن‌اعثم کوفی، الفتوح، ج۵، ص۹۱.</ref>

از دیگر راه‌هایی که امام(ع) و یارانش برای دسترسی به آب از آن استفاده کردند، رفتن به شریعه فرات و درگیرشدن با محافظان آن و غلبه بر آنان و آوردن آب بود؛ از جمله یک بار [[حضرت علی اکبر(ع)]] با تعدادی از یارانش به شریعه دست یافت و آب آورد.<ref>صدوق، محمد بن علی، الامالی، قم، مؤسسة البعثة، ۱۴۱۷ق، ص۲۲۱.</ref> همچنین، به دستور امام حسین‌(ع) در عصر تاسوعا [[حضرت عباس(ع)]] با نافع بن هلال جملی، به همراه ۳۰ نفر سواره و ۲۰ نفر پیاده، بیست مشک آب را شبانه از شریعه فرات پس از درگیری با محافظان شریعه پر کردند و به خیمه‌ها رساندند.<ref>ابی‌ مخنف، لوط بن یحیی، وقعة الطف، تحقیق محمدهادی اليوسفی الغروی، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، ۱۳۷۶ش، ۱۹۱. </ref> نوبت دیگری که حضرت عباس(ع) برای آوردن آب از شریعه حرکت کرد منجر به [[شهادت]] او شد.<ref>ابن‌ شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، نجف، مطبعة الحیدریة ۱۳۷۶ق، ج۳، ص۲۵۶.</ref>

نقل‌هایی درباره تشنگی زنان و کودکان کاروان امام حسین(ع) در جریان عاشورا وجود دارد؛ از جمله در گفت‌و‌گویی میان امام حسین(ع) و حضرت علی اکبر(ع)، پس از یکی از جنگ‌های حضرت علی اکبر(ع)، او از آزاری که از تشنگی می‌بیند به پدرش شکایت می‌کند.<ref>سید ابن‌طاووس،علی بن موسی، اللهوف فی قتلی الطفوف، تهران، نشر جهان، ۱۳۴۸ش، ص۱۱۳.</ref> همچنین، کشته‌شدن طفل شیرخوار امام حسین(ع) پس از درخواست امام(ع) از سپاه کوفه برای سیراب‌کردن او رخ می‌دهد؛ در منابع آمده که امام(ع) درباره وضعیت فرزند شیرخوار خود به کوفیان می‌گوید که او از تشنگی به خود می‌پیچد.<ref>سید ابن‌طاووس، اللهوف، ص۱۶۹.</ref> همچنین، زمانی که حضرت عباس(ع) از امام حسین(ع) درخواست اجازه برای رفتن به جنگ می کند، امام(ع) از او می خواهد که برای کودکان تشنه آب فراهم کند.<ref>مجلسی، محمدباقر بن محمدتقی، بحارالانوار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ق، ج۴۱، ص۴۵.</ref> به نقل از منابع ناله‌های کودکان تشنه حضرت عباس(ع) به آب آوردن به جای جنگیدن مصمم می کند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۱، ص۴۵.</ref> نیز نقل شده که امام حسین(ع) از شدت تشنگی در هنگام نبرد در روز عاشوراء آسمان را به شکل دود می دید<ref>عطاردی، عزیزالله، مسند الإمام الشهيد أبی‌ عبدالله الحسين بن علی(ع)، تهران، انتشارات عطارد، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۱۴.</ref>  

در روایات معصومان(ع) به تشنگی امام حسین(ع)، خاندان و یارانش در جریان واقعه عاشورا اشاره شده است؛ از جمله:

* از پیامبر(ص) نقل شده که به حضرت فاطمه(س) گفت: جبرئیل بر من وارد شد و من را به دو فرزند از تو بشارت داد؛ سپس به من تعزیت گفت درباره یکی از آن دو و من دانستم که او تشنه و غریب کشته می‌شود.<ref>طبری صغیر، محمد بن جریر، دلائل الإمامة، قم، مؤسسة البعثة،‌ ج۱، ص۱۰۲.</ref>

* در جریان نبرد صفین، پس از اینکه امام حسین‌(ع) به دستور پدرش برای سپاهیان کوفه آب مهیا کرد، امام علی(ع) گریست. او دلیل گریه خود را چنین برشمرد: به یاد آوردم که فرزندم حسین‌(ع) در سرزمین کربلا تشنه‌لب کشته می‌شود.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۶۶.</ref>