۴۸۶
ویرایش
Am.gashool (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Am.gashool (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
ب) برای تکمیل این منظور مقرراتی در اسلام وضع شده که بردگان طبق قراردادی که با مالک خود میبندند، بتوانند با کار کردن خود را آزاد کنند (در فقه اسلامی فصلی در این زمینه تحت عنوان «مکاتبه» آمده است). | ب) برای تکمیل این منظور مقرراتی در اسلام وضع شده که بردگان طبق قراردادی که با مالک خود میبندند، بتوانند با کار کردن خود را آزاد کنند (در فقه اسلامی فصلی در این زمینه تحت عنوان «مکاتبه» آمده است). | ||
ج) آزاد کردن بردگان یکی از مهمترین عبادات و اعمال | ج) در اسلام آزاد کردن بردگان یکی از مهمترین عبادات و از بهترین اعمال نیک است. پیشوایان اسلام در این مسئله پیش قدم بودند، تا آنچه که در حالات علی(ع) نوشتهاند: اعتق آلفا من کدیده:<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۱، ص۴۳.</ref> «هزار برده را از دسترنج خود آزاد کردند». | ||
د) پیشوایان اسلام بردگان را به کمترین بهانهای آزاد میکردند تا سرمشقی برای دیگران باشد. تا آنجا که یکی از بردگان [[امام باقر(ع)]] کار نیکی انجام داد امام(ع) فرمود: «اذهب فانت حر فانی اکره ان استخدم رجلا من اهل الجنه؛<ref>وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۳۲.</ref> برو تو آزادی که من خوش ندارم مردی از اهل بهشت را به خدمت خود درآورم». | د) پیشوایان اسلام بردگان را به کمترین بهانهای آزاد میکردند تا سرمشقی برای دیگران باشد. تا آنجا که یکی از بردگان [[امام باقر(ع)]] کار نیکی انجام داد امام(ع) فرمود: «اذهب فانت حر فانی اکره ان استخدم رجلا من اهل الجنه؛<ref>وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۳۲.</ref> برو تو آزادی که من خوش ندارم مردی از اهل بهشت را به خدمت خود درآورم». | ||
خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
هـ) در بعضی از روایات اسلامی آمده است: بردگان بعد از هفت سال خود به خود آزاد میشوند، چنانکه از [[امام صادق(ع)]] میخوانیم:کسی که ایمان داشته باشد بعد از هفت سال آزاد میشود صاحبش بخواهد یا نخواهد و به خدمت گرفتن کسی که ایمان داشته باشد بعد از هفت سال حلال نیست.<ref>وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۳۶.</ref> | هـ) در بعضی از روایات اسلامی آمده است: بردگان بعد از هفت سال خود به خود آزاد میشوند، چنانکه از [[امام صادق(ع)]] میخوانیم:کسی که ایمان داشته باشد بعد از هفت سال آزاد میشود صاحبش بخواهد یا نخواهد و به خدمت گرفتن کسی که ایمان داشته باشد بعد از هفت سال حلال نیست.<ref>وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۳۶.</ref> | ||
در همین باب حدیثی از [[پیامبر اسلام(ص)]] نقل شده که فرمود: «ما زال جبرئیل یوصینی بالمملوک حتی ظننت انه سیضرب له اجلا یعتق فیه؛<ref>همان، ص۳۷.</ref> پیوسته جبرئیل سفارش بردگان را به من میکرد تا آنجا که گمان کردم به زودی الاجلی | در همین باب حدیثی از [[پیامبر اسلام(ص)]] نقل شده که فرمود: «ما زال جبرئیل یوصینی بالمملوک حتی ظننت انه سیضرب له اجلا یعتق فیه؛<ref>همان، ص۳۷.</ref> پیوسته جبرئیل سفارش بردگان را به من میکرد تا آنجا که گمان کردم به زودی ضرب الاجلی تعیین میشود که به هنگام رسیدن آن خود به خود آزاد شوند». | ||
و) کسی که برده مشترکی را نسبت به سهم خود آزاد کند موظف است بقیه را نیز بخرد و آزاد | و) کسی که برده مشترکی را نسبت به سهم خود آزاد کند موظف است بقیه را نیز بخرد و آزاد کند؛<ref>شرایع کتاب العتق؛ وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۲۱.</ref>هر گاه بخشی از بردهای را که مالک تمام آن است آزاد کند این آزادی سرایت کرده و خود بخود همه آزاد خواهد شد!.<ref>شرایع کتاب العتق.</ref> | ||
ز) بر اساس موازین اسلامی هر گاه فرد آزادی مالک بردهای شود که با او خویشاوندی نزدیک دارد، آن برده خود به خود آزاد میشود. اگر پدر فردی آزاد یا مادر، اجداد، فرزندان، عمو، عمه، دایی، خاله، برادر، خواهر، برادرزاده و خواهرزاده او برده باشد و به ملکیتش درآید فوراً آزاد محسوب میشود. | |||
ج) هرگاه انسانی آزاد از کنیز خود صاحب فرزندی شود، فروختن آن کنیز ناممکن شده و پس از فوت پدر باید آن کنیز از محل سهم الارث فرزند آزاد شود. این امر وسیله آزادی بسیاری از بردگان میشد، زیرا بسیاری از کنیزان همسر صاحب خود میشدند و طبعا از آنها فرزند داشتند. | |||
ط) کفاره بسیاری از تخلفات در اسلام آزاد کردن بردگان قرار داده شدهاست؛ در این زمینه میتوان کفاره قتل خطایی، کفاره ترک عمدی روزه و کفاره قسم را به عنوان نمونه نام برد. | |||
ی) اگر صاحب برده نسبت به بردهاش پارهای از مجازاتهای سخت را اعمال نماید، برده خود به خود آزاد میشود.<ref>وسائل الشیعه، ج۱۶، ص۲۶.</ref> | |||
ی) | |||
=== احیای شخصیت بردگان === | === احیای شخصیت بردگان === | ||
در دوران | در دوران گزاری که طبق برنامه حسابشدۀ اسلام بردگان به سوی آزادی سوق داده میشوند، اسلام برای احیای حقوق بردگان اقدامات وسیعی کرده و شخصیت انسانی آنان را احیاء نمودهاست؛ تا آنجا که میان بردگان و افراد آزاد هیچ تفاوتی از نظر شخصیت انسانی نمیبیند و یگانه معیار ارزیابی انسان را میزان تقوا قرار میدهد؛ به همین جهت به بردگان اجازه میدهد همه گونه پستهای مهم اجتماعی را عهدهدار شوند، تا آنجا که بردگان میتوانند عهدهدار منصب مهم قضاوت شوند. | ||
در عصر پیامبر(ص) | در آغازِ اسلام و در عصر پیامبر(ص) جایگاههای برجستهای از فرماندهی لشکر گرفته تا پستهای حساس دیگر به بردگان یا بردگان آزاد شده سپرده شد. بسیاری از یاران بزرگ پیامبر(ص) بردگان بودند یا بردگان آزاد شده، و در حقیقت بسیاری از آنها به صورت معاون برای بزرگان اسلام انجام وظیفه میکردند. اقداماتی از این دست نشان میدهد اسلام به شکل واقعی و نه با ادعایِ صرف، احیاگر حقوق انسانی بردگان بوده و میان برده و آزاد تفاوتی نمیبیند. | ||
سلمان و بلال و عمار یاسر و قنبر را در این گروه میتوان نام برد، بعد از غزوه بنی المصطلق پیامبر(ص) با یکی از کنیزان آزاد شده این قبیله ازدواج کرد و | سلمان و بلال و عمار یاسر و قنبر را در این گروه میتوان نام برد، بعد از غزوه بنی المصطلق پیامبر(ص) با یکی از کنیزان آزاد شده این قبیله ازدواج کرد و راه را برای اقناع مسلمانان در آزادسازی تمام اسرای قبیله فراهم ساخت. | ||
=== رفتار انسانی با بردگان === | === رفتار انسانی با بردگان === | ||
در اسلام دستورات زیادی درباره رفق و مدارا با بردگان وارد | در اسلام دستورات زیادی درباره رفق و مدارا با بردگان وارد شدهاست؛ تا جایی که آنها را در زندگی صاحبان خود شریک و سهیم کرده است. پیغمبر اسلام(ص) میفرمود: کسی که برادرش زیر دست او است باید از آنچه میخورد به او بخوراند و از آنچه میپوشد به او بپوشاند، و زیادتر از توانایی به او تکلیف نکند.<ref>بحارالانوار، ج۷۴، ص۱۴۱، ح۱۱.</ref> | ||
علی(ع) به غلام خود «قنبر» میفرمود: «من از خدای خود شرم دارم که لباسی بهتر از تو بپوشم، زیرا رسول خدا(ص) میفرمود: از آنچه خودتان میپوشید بر آنها بپوشانید و از آنچه خود میخورید به آنها غذا دهید».<ref>همان، ص۱۴۴، ح۱۹.</ref> امام صادق(ع) میفرماید: «هنگامی که پدرم به غلامی دستور انجام کاری میداد ملاحظه میکرد اگر کار سنگینی بود بسم اللَّه میگفت و خودش وارد عمل میشد و به آنها کمک میکرد».<ref>همان، ص۱۴۲، ح۱۳.</ref> | علی(ع) به غلام خود «قنبر» میفرمود: «من از خدای خود شرم دارم که لباسی بهتر از تو بپوشم، زیرا رسول خدا(ص) میفرمود: از آنچه خودتان میپوشید بر آنها بپوشانید و از آنچه خود میخورید به آنها غذا دهید».<ref>همان، ص۱۴۴، ح۱۹.</ref> امام صادق(ع) میفرماید: «هنگامی که پدرم به غلامی دستور انجام کاری میداد ملاحظه میکرد اگر کار سنگینی بود بسم اللَّه میگفت و خودش وارد عمل میشد و به آنها کمک میکرد».<ref>همان، ص۱۴۲، ح۱۳.</ref> | ||
خوش رفتاری اسلام نسبت به بردگان در این دوران انتقالی به اندازهای است که حتی | خوش رفتاری اسلام و پیشوایان معصوم (ع) نسبت به بردگان در این دوران انتقالی به اندازهای است که حتی غیرمسلمانان نیز بر آن تأکید و آن را تمجید کردهاند. | ||
در جای دیگر میفرماید: «به بندگان خود کنیز و غلام نگوئید، بلکه آنها را (پسرم) و (دخترم) خطاب کنید!» قرآن نیز درباره بردگان سفارش جالبی کرده و میگوید: «خدا را بپرستید، برای او شریک مگیرید، با پدر و مادر و خویشان و یتیمان و بینوایان و همسایگان نزدیک و دور و دوستان، و آوارگان، و بردگان جز نیکوکاری رفتاری نداشته باشید، خداوند از خودپسندی بیزار است».<ref>تاریخ تمدن، ج۴، ص۵۴.</ref> | به عنوان نمونه «جرجی زیدان» در تاریخ تمدن خود چنین میگوید: «اسلام به بردگان فوقالعاده مهربان است. پیغمبر اسلام(ص) درباره بردگان سفارش بسیار نموده، از آن جمله میفرماید: کاری که برده تاب آن را ندارد به او واگذار نکنید، و هر چه خودتان میخورید به او بدهید.» در جای دیگر میفرماید: «به بندگان خود کنیز و غلام نگوئید، بلکه آنها را (پسرم) و (دخترم) خطاب کنید!» قرآن نیز درباره بردگان سفارش جالبی کرده و میگوید: «خدا را بپرستید، برای او شریک مگیرید، با پدر و مادر و خویشان و یتیمان و بینوایان و همسایگان نزدیک و دور و دوستان، و آوارگان، و بردگان جز نیکوکاری رفتاری نداشته باشید، خداوند از خودپسندی بیزار است».<ref>تاریخ تمدن، ج۴، ص۵۴.</ref> | ||
=== انسانفروشی، بدترین معامله === | === انسانفروشی، بدترین معامله === | ||
در اسلام خرید و فروش بردگان یکی از منفورترین معاملات است تا آنجا که در حدیثی از پیغمبر اکرم(ص) آمده است: «شر الناس من باع الناس! بدترین مردم کسی است که انسانها را بفروشد».<ref>مستدرک، ج۲، کتاب تجارت، باب ۱۹، ح۱.</ref> | در اسلام خرید و فروش بردگان یکی از منفورترین معاملات است تا آنجا که در حدیثی از پیغمبر اکرم(ص) آمده است: «شر الناس من باع الناس! بدترین مردم کسی است که انسانها را بفروشد».<ref>مستدرک، ج۲، کتاب تجارت، باب ۱۹، ح۱.</ref> | ||
همین تعبیر | همین تعبیر برای شناسایی نظر نهایی اسلام را در مورد بردگان کافی است. چنین تعبیری به خوبی نشان میدهد جهتگیری برنامههای اسلامی به سوی برچیدن نظام بردهداری بدون هیاهو و بدون تحمیل بار اقتصادی سنگین بر مردم است. | ||
تعابیر دیگری حاکی از آن است که در اسلام سلب آزادی و حریت از انسانها و تبدیل آنها به یک متاع یکی از گناهان نابخشودنی است؛ چنانکه در حدیثی از پیغمبر اسلام(ص) آمده است: ان اللَّه تعالی غافر کل ذنب الا من جحد مهرا، او اغتصب اجیرا اجره، او باع رجلا حرا؛<ref>بحارالانوار، ج۱۰۳، ص۱۶۸، ح۱۱.</ref> «خداوند هر گناهی را میبخشد جز (سه گناه): کسی که مهر همسرش را انکار کند، یا حق کارگری را غصب نماید، یا انسان آزادی را بفروشد.» طبق این حدیث سلب آزادی از انسانها گناهی سنگین و نابخشودنی است. | |||
== برده گرفتن کافر محارب == | == برده گرفتن کافر محارب == | ||
اسلام از سه سبب رایج دنیای قدیم: زور، جنگ، پدر و فرزندی، فقط جنگ | اسلام از سه سبب رایج دنیای قدیم: زور، جنگ، پدر و فرزندی، فقط جنگ با کفر حربی را مجوز بردگی شمرد.<ref>شهید مطهری، یادداشتهای استاد مطهری، جلد دهم، ص۳۰۵</ref> حتی این سبب نیز هرگز جنبه الزامی ندارد؛ در حالی که در عصر ظهور اسلام و حتی قرنها بعد از آن، بردهگیری از طریق زور در جهان رایج بود و حمله به کشورهای افریقایی و سیاه پوستان و دستگیر کردن انسانهای آزاد، و تبدیل آنها به بردگان، بسیار زیاد بوده و گاهی در مقیاسهای وحشتناک روی آن معامله میشد. بهطوری که در اواخر قرن ۱۸ میلادی دولت انگلستان هر سال دویست هزار برده را معامله میکرد، و هر سال یکصد هزار نفر را از آفریقا گرفته و به صورت بردگان به آمریکا میبرد.<ref>المیزان، ج۶، ص۳۶۸.</ref> | ||
آنچه در صدر اسلام بر «جواز» و نه «رجحان و مطلوبیت» آن حکم شده جواز به بردگی گرفتن «اسیر جنگی کافر» است که حکم جواز آن از وضعیت و امکانات آن عصر نشأت گرفته | آنچه در صدر اسلام بر «جواز» و نه «رجحان و مطلوبیت» آن حکم شده جواز به بردگی گرفتن «اسیر جنگی کافر» است که حکم جواز آن از وضعیت و امکانات آن عصر نشأت گرفته بود؛ بردهگیری «کافر محارب» از اسیر کردن یا آزاد گذاردن او معقولتر بود؛ در آن روز زندانهایی وجود نداشت که بتوان اسیران جنگی را تا مدتی در آن نگهداشت؛ همچنین آزادسازی همه اسران نیز به مصلحت نبود زیرا به احتمال زیاد چنین افرادی به اردوی دشمن بر گشته و یا برای آن جاسوسی میکردند؛ لذا راهی جز تقسیم کردن اسیران جنگی در میان خانوادهها و نگهداری ایشان به صورت برده وجود نداشت. بدیهی است در هر عصری همه انسانها مشمول حکم اولیه اسلام در «حرمت برده گرفته شدن» هستند؛ همچنین در دورانی که معاهدات بینالمللی روشن و مورد پذیرش اسلام وجود دارد و امکان «زندانی» کردن اسیر کافر و محارب فراهم است، به بردگی گرفتن آنها ضرورت نداشته و از آن اجتناب میشود.<ref>سایت آیین رحمت، پاسخ به شبهات کلامی، متعلق به دفتر آیت الله مکارم شیرازی</ref> | ||
== آزاد کردن برده در قرآن و روایات == | == آزاد کردن برده در قرآن و روایات == | ||
{{نوشتار اصلی|آزاد کردن برده در قرآن و روایات}}قرآن آزاد کردن برده را از نیکوکاریها<ref>سوره بقره، آیه ۱۷۷</ref> برمیشمرد و | {{نوشتار اصلی|آزاد کردن برده در قرآن و روایات}}قرآن آزاد کردن برده را یکی از نیکوکاریها<ref>سوره بقره، آیه ۱۷۷</ref> برمیشمرد و مردم را به خوشرفتاری با آنان و آزاد کردن بردگان تشویق میکند.<ref>سوره نساء آیه ۲۶</ref> همچنین کفاره برخی گناهان را آزاد کردن برده معین کرده است.<ref>سوره نساء، آیه ۹۲؛ سوره مائده، آیه ۸۹</ref> روایات فراوانی وجود دارد که توصیه به آزاد کردن بردهها دارد. | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} |
ویرایش