۱۱٬۹۱۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
مولانا عارف و شاعر قرن هفتم، روزه را از ستونهای دین خوانده و آنرا به کوزهای تشبیه کرده که آب حیات را در خود جای داده و [[روزهخواری]] را شکستنِ کوزهٔ آب حیات دانسته است. [[مولوی]] تشبیهات متنوعی برای روزه آورده | مولانا عارف و شاعر قرن هفتم، روزه را از ستونهای دین خوانده و آنرا به کوزهای تشبیه کرده که آب حیات را در خود جای داده و [[روزهخواری]] را شکستنِ کوزهٔ آب حیات دانسته است. [[مولوی]] تشبیهات متنوعی برای روزه آورده است؛ آتشی که پلیدیهای نفس را میسوزاند، قَدَحی که بازار همه بادههای دنیایی را میشکند و منجنیقی که میتواند دیوار قلعه تیرگی و ظلمتِ کفرِ درون را ویران کند. | ||
مولانا خود بیشتر ایام سال را به روزه میگذرانیده و به همین جهت جسمی نحیف داشته است. از نگاه مولانا، سختی گرسنگی موجب نورانی شدن انسان و صعودش بر افلاک معرفت میشود. او معتقد بود روزه انسان را به جایگاه بلندی میرساند و سبب رزق معنوی میگردد. در آثار مولوی، روزه به بند دهان، سنگِ صوم و سپرِ روزه نیز تشبیه شده است. | مولانا خود بیشتر ایام سال را به روزه میگذرانیده و به همین جهت جسمی نحیف داشته است. از نگاه مولانا، سختی گرسنگی موجب نورانی شدن انسان و صعودش بر افلاک معرفت میشود. او معتقد بود روزه انسان را به جایگاه بلندی میرساند و سبب رزق معنوی میگردد. در آثار مولوی، روزه به بند دهان، سنگِ صوم و سپرِ روزه نیز تشبیه شده است. |