شرایط شفاعت‌شوندگان: تفاوت میان نسخه‌ها

علامه طباطبایی بعد از بحث طولانی می‌گوید: «شفاعت وسیله نجات گناهکاران از اصحاب یمین است، در قرآن می‌فرماید: {{قرآن|إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبَائِرَ مَا تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئَاتِکُمْ|ترجمه=اگر از گناهان بزرگی که از آن نهی می‌شوید پرهیز کنید، گناهان کوچک شما را می‌پوشانیم|سوره=نساء(۴)|آیه۳۱=}} منظور آیه این است که گناهان صغیره را خدا می‌آمرزد و احتیاجی به شفاعت ندارد، پس مورد شفاعت آن عدّه از اصحاب یمین اند، که گناهان کبیره از آنان تا روز قیامت باقی مانده، و به وسیله توبه یا اعمال حسنه دیگر از بین نرفته است، هم چنان که رسول خدا فرمود: شفاعتم تنها مربوط به اهل کبائر از امتم است، و امّا نیکوکاران هیچ ناراحتی ندارند.»<ref>علامه طباطبائی محمد حسین، المیزان ترجمه سید محمّد باقر موسوی همدانی ۱/۲۸۴، پیشین.</ref>

از امام صادق(ع) نقل است: «به خدا سوگند که شیعیان خود را شفاعت می‌کنیم، به خدا سوگند، آنان را شفاعت می‌کنیم، تا این که اهل جهنم می‌گویند: اکنون ما را شفیعانی نیست…»<ref>ابن شهر آشوب محمّد بن علی، مناقب آل ابی طالب ۲/۱۴، المکتبه الحیدریه، النجف الأشرف، ۱۳۷۶.</ref>