صلح حدیبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

در ذیقعدۀ سال ششم پیامبر (ص)، گویا بر اثر دیدن خوابی، تصمیم به زیارت خانۀ خدا گرفت و اصحاب نیز با وی همراه شدند. رهسپار مکه گردید و برای تأکید بر مقصود خویش که زیارت خانه بود و نه جنگ (طبری، ''تفسیر''، ۲۶ / ۹۶؛ ابن‌هشام، همانجا)، در نزدیکی مدینه در جایی موسوم به ذوالحُلیفه، جامۀ احرام پوشید و ۷۰ شتر را آمادۀ قربانی کرد.<ref>سیدی، سید محمد، «حدیبیه»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی،‌ ج۲۰، ذیل مدخل.</ref>

پس از گفت‌وگوهایی صلح‌نامه‌ای نوشتند بر این قرار که: ۱۰ سال میان مسلمانان و قریشیان صلح باشد و دشمنیهای خویش را آشکار نکنند؛ اگر کسانی از قریش که مسلمان شده‌اند، بگریزند و به مسلمانان پناه برند، مسلمانان آنان را باز پس دهند؛ اما اگر از مسلمانان کسی به نزد قریش رفت، آنها او را بازنگردانند؛ مردم در هم‌پیمانی با قریش یا مسلمانان آزاد باشند (ابن‌سعد، ۲ / ۹۷، ۱۰۰-۱۰۲؛ طبری، همان، ۲ / ۱۲۳). اما شرط مهمی که قریش بر آن پافشاری می‌کرد، آن بود که پیامبر (ص) از همان‌جا به مدینه بازگردد و سال دیگر برای حج به مکه آید (همانجا)؛ گویا همۀ نگرانی قریش از آن بود که اعراب بپندارند محمد (ص) بر آنان پیروز گردیده است (کلاعی، همانجا؛ حلبی، ۲ / ۶۹۴- ۶۹۵). قریش پذیرفت که سال دیگر مردم مکه ۳ روز شهر را برای مسلمانان خالی کنند (طبری، تفسیر، ۲ / ۱۹۶)، اما جای فرود آمدن کاروان را آنها تعیین کنند و مسلمانان هیچ سلاحی جز شمشیری که از ابزارهای ضروری مسافران است، با خود برنگیرند. این پیمان و نیز رفتاری که قریش با پیامبر (ص) و مسلمانان درپیش‌گرفت، مایۀ رنجش و تردید برخی از مسلمانان شد؛ اما پیامبر (ص) خود را مجریِ خواست پروردگار خواند و تأکید کرد که او پیامبرش را تنها نمی‌گذارد.<ref>سیدی، سید محمد، «حدیبیه»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی،‌ ج۲۰، ذیل مدخل.</ref>

مقایسۀ شمار همراهان پیامبر (ص) در حدیبیه با شمار سپاهیان پیامبر (ص) در فتح مکه (۱۰ هزار نفر) که در کمتر از دو سال پس از آن اتفاق افتاد (ابن‌سعد، ۲ / ۱۳۴) نشان می‌دهد که آرامش پس از صلح حدیبیه سبب اصلی گسترش و نفوذ دین تازه بوده‌است.<ref>سیدی، سید محمد، «حدیبیه»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی،‌ ج۲۰، ذیل مدخل.</ref>