پرش به محتوا

داوود(ع) خواننده اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}


 
[[امام علی(ع)]]، داوود(ع) را صاحب مَزامیر و خواننده اهل بهشت معرفی کرده است.<ref name=":0" /> امام علی وقتی افرادی برای الگو شدن بر می‌شمرد یکی از آن‌ها داوود(ع) است و او را چنین معرفی می‌کند: {{متن عربی|وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِدَاوُدَ صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّة|ترجمه=و اگر بخواهى نفر سومى را الگو قرار دهى، داوود صاحب مزامير، و خواننده اهل بهشت است.}} <ref name=":0">شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref>
براساس [[نهج‌البلاغه]]، داوود(ع) را صاحب مَزامیر و خواننده اهل بهشت معرفی کرده است. وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِدَاوُدَ ص صَاحِبِ الْمَزَامِيرِ وَ قَارِئِ أَهْلِ الْجَنَّة<ref>شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref>
 
مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.<ref>فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref>


[[حضرت داوود(ع)]] دارای صدای خوش دانسته شده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref>  
[[حضرت داوود(ع)]] دارای صدای خوش دانسته شده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref>  
خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که داوود کتاب زبور را می‌خواند همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۴.</ref>
خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که داوود کتاب زبور را می‌خواند همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۴.</ref>


[[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. مکارم شیرازی، قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در [[بهشت]] دانسته؛ به‌گونه‌ای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره می‌برند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref>
[[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref>
 
برخی مزامیر را جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.<ref>فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref>  


به گفته [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دلیل این که داوود را قاری اهل بهشت خوانده‌اند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref>
[[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دو دلیل را در خواننده خواندن  داوود برای اهل بهشت ذکر کرده است:  


بيان: قال الفيروزآبادي مزامير داود ع ما كان يتغنى به من الزبور و قال ابن أبي الحديد إن داود ع أعطي من طيب النغم و لذة ترجيع القراءة ما كانت الطيور لأجله تقع عليه و هو في محرابه و الوحش تسمعه فتدخل بين الناس و لا تنفر منهم لما قد استغرقها من طيب صوته و سفائف الخوص جمع سفيفة و هي النسيجة منه و الخوص ورق النخل‏[[داوود(ع) خواننده اهل بهشت#%20ftn1|[1]]] أقول لعل هذا كان قبل أن ألان الله له الحديد.<ref>بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏14، ص۱۵.</ref>  
* داوود دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود.
* صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد و به همین جهت خواننده اهل‌بهشت خوانده شد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
۱۱٬۹۱۳

ویرایش