دلیل عذاب نشدن مشرکین در زمان پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

آیه ۳۳ سوره انفال نیز به علت عذاب نکردن مشرکان قریش اشاره کرده و می‌فرماید: «و ماکان الله لیعذبهم و انت فیهم و ما کان الله معذّبهم و هم یستغفرون؛ ولی (ای پیامبر!) تا تو در میان آن‌ها هستی، خداوند آن‌ها را مجازات نخواهد کرد؛ و (نیز) تا استغفار می‌کنند، خداوند عذاب‌شان نمی‌کند». علامه طباطبایی پس از نقل نظریات مختلف درباره عذاب یاد شده در آیه، نتیجه می‌گیرد؛ که این آیه مربوط به عذاب دنیوی است و تا وقتی پیامبر در قید حیاتند و نیز پس از ایشان تا وقتی استغفار در میان امت جاری باشد، عذاب را نفی می‌کند؛ ولی با ضمیمه این آیه به آیاتی که عذاب را به این امت وعده می‌دهند؛ مثل آیه ۴۷ یونس، نتیجه می‌گیرد که در آینده، این امت به جایی می‌رسند که استغفار را نیز ترک خواهند کرد و عذاب الهی نازل خواهد شد.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، همان، ج۹، ص۷۱.</ref> و این قانون ثابت خداوند است که هرگاه رسولی بفرستد، پس از ابلاغ پیام و پذیرش عده‌ای و انکار عده‌ای دیگر، عذاب الهی بین مؤمنین و تکذیب کنندگان فاصله خواهد انداخت و مؤمنین نجات می‌یابند؛ زیرا بر اساس آیه ۴۹ سوره یونس، هر امتی، اجل و مهلتی دارد که هر گاه به پایان برسد عذاب الهی در همان لحظه نازل خواهد شد. قابل توجه است که در آیه بعدی، عذاب را به مجرمین نیز سرایت می‌دهد و به تکذیب کنندگان اکتفا نمی‌کند و این گمان را باطل می‌کند که این امت به خاطر پیامبر هیچ‌گاه عذاب نخواهد شد؛ چنان‌که در آیه ۱۲۳ سوره نساء نیز این آرزو را باطل کرده است.<ref>رک: همان، ج۱۰، صص ۷۰ – ۷۴.</ref>