تفاوت بین کافر و مشرک از منظر قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

«کفر» در لغت به معنای پوشاندن شیء است. شب را کافر می‌گویند به خاطر آن است که اشخاص را می‌پوشاند و به زارع کافر گفته می‌شود به خاطر ان است که تخم را در زمین می‌پوشاند. واژه «کفر» در انکار دین و واژه «کفران»<ref>کفران به معنی انکار نعمت و ناسپاسی آمده و یک بار در قرآن بیان شده است. انبیاء/ ۹۴.</ref> در انکار نعمت به کار می‌رود. همچنین کفر به معنای برائت و بیزاری نیز آمده است. (عنکبوت، آیه ۲۵)

«شرک» و شرکت و مشارکت به معنای شریک شدن است: {{قرآن|و لم تکن له شریکٌ فی المُلک}}<ref>فرقان/ ۲.</ref> در حکومت و تدبیر عالم شریکی نداشته است و «شرک» اسم است، یعنی عمل شرک و به معنی شریک و نصیب آمده است. {{قرآن|ام لهم شرک فی السموات…}}<ref>فاطر/ ۴۰.</ref> و مشرک کسی است که برای خدا شریک قرار بدهد و چنین شخصی قابل آمرزش نیست مگر آنکه در دنیا توبه کند: {{قرآن|ان الله لایَغفِر اَن یُشرَک به}}<ref>نساء/ ۴۸ و ۱۱۶.</ref> کسانی که به خدا شرک می‌ورزند خداوند آن‌ها را نمی‌بخشد.

۱. شرک در خلقت: مانند: عقیده ایرانیان قدیم که خیرات را از یزدان و شرور را از اهریمن می‌دانسته‌اند. {{قرآن|وَ جَعَلُو اللهِ شرکاءَ الجنّ}}.<ref>انعام/ ۱۰۰.</ref> برای خدا شرکایی از جن قرار داده‌اند»