کارکرد مهریه: تفاوت میان نسخه‌ها

ازدواج (پیوند عاطفی و جنسی زن و مرد) یکی از سنت‌های تکوینی خداوند است که مورد تأکید آموزه‌های اخلاقی، فقهی و رفتاری اسلام قرار گرفته و احکام و قوانین خاصی برای آن در نظر گرفته شده است؛ موضوع مهریه، مانند دیگر احکام ازدواج در نظام فقهی-حقوقی اسلام، حاوی حکمت‌ها و ظرافت‌های قابل‌توجهی است؛ استناد به مسأله مهریه برای مدلل کردن انگاره‌هایی مثل کالا بودن زن، عدم استقلال وی، بردگی زن در قبال خواسته‌های مرد، عدم رعایت حقوق زنان، عدم رعایت تساوی زنان و مردان، از بین رفتن حرمت زن در فرهنگ اسلامی، … ریشه در ناآگاهی یا نادیده گرفتن عامدانه حکمت‌ها و ظرافت‌هایی است که در تدوین آموزه‌ها و قوانین اسلام در امور اجتماعی و به‌ویژه در ارتباط با خانواده و مناسبات زن و مرد در نظر بوده است؛ از منظری منصفانه و به‌دور از غرض‌ورزی و صرفاً با اتکای به استدلال منطقی و علمی، می‌توان از همه آموزه‌های اسلام دفاع کرد و ابهام‌ها و تردیدها را زدود!

مهریه از منظر فقهی و حقوقی

در قرآن کریم از مهریه با نام «صداق» یاد شده است؛ مهریه، عطیه و پیشکشی است که مرد در برابر قبول خواسته خود از طرف زن در هنگام ازدواج به او هدیه می‌کند<ref>"و آتو النّساء صدقاتهنُّ نحله"؛ نساء، ِآیه ۴. «در کمال رضایت قلبی، مهر زنان را به آنان بپردازید».</ref>؛ فیض کاشانی در تفسیر صافی می‌گوید: «برخی مهر را هدیه خداوند به زنان نیز می‌دانند»؛<ref>تفسیر صافی، ج۲، ص۱۶۶.</ref> مهریه یا صداق، مالی است که به وسیله عقد ازدواج به‌طور متزلزل به ملکیت زن (همسر) در می‌آید و با چهار چیز ملکیت آن مستقر می‌شود: ۱. ارتداد فطری همسر ۲. مرگ همسر ۳. آمیزش جنسی ۴. مرگ زن، بنابر مشهور؛ این تملک برای زن، ناشی از حکم شرع و قانون است؛<ref>بررسی اجمالی مهریه (روایی، فقهی، حقوقی) / عظیم زاده اردبیلی، فائزه، فصلنامه ندای صادق، شماره ۴.</ref>

مهریه، نماد هماهنگی تشریع با تکوین

پدیدآمدن سنت مهریه، نتیجه تدبیر ماهرانه‌ای است که در متن خلقت و آفرینش برای تعدیل روابط زن و مرد و پیوند آن‌ها به یکدیگر به کار رفته است؛ مهریه از آنجا پیدا شد که در متن خلقت، نقش هریک از زن و مرد در مسئله عشق، متفاوت از نقش دیگری است؛ نوع احساسات زن و مرد نسبت به یکدیگر، یک جور نیست؛ قانون خلقت، جمال و غرور و بی‌نیازی را در جانب زن، و نیازمندی و طلب و عشق و تغزل را در جانب مرد قرار داده است؛ همین‌ها سبب شده که زن بتواند مرد را به عنوان خواستگار به آستانه خود بکشاند، مردها را به رقابت با یکدیگر وادار کند، با خارج کردن خود از دسترسی مرد، عشق رمانتیک به وجود آورد و آن گاه که تن به ازدواج با مرد بدهد و عطیه و پیشکشی از او به عنوان مهر و نشانه‌ای از صداقت او دریافت کند؛ مهر، با حیا و عفاف زن یک ریشه دارد و زن به الهام فطری دریافته است که عزت و احترام او به این است که خود را در امر ازدواج، رایگان در اختیار مرد قرار ندهد و به اصطلاح شیرین بفروشد؛ مهر، ماده‌ای است از یک آیین‌نامه کلی که طرح آن در متن خلقت ریخته شده و با دست فطرت تهیه شده است؛ قرآن کریم در آیه ۴ سوره نساء از مهر به «صدقه» یاد کرده است و صدقه از ماده صدق است و بدان جهت به مهر، صداق یا صدقه گفته می‌شود که نشانه راستین بودن علاقه مرد به زن است؛ همچنین در آیه، از مهریه با عنوان «نحله» یاد شده است؛ نحله یعنی اینکه مهریه، هیچ عنوانی جز عنوان تقدیمی، پیشکشی، عطیه و هدیه ندارد.<ref>مرتضی مطهری، نظام حقوقی زن در اسلام، ج۲۲، صص ۲۳۱، ۲۳۲ و ۲۳۵.</ref>هدیه و پیشکشی که مرد به عنوان مهریه به زن می‌دهد، در حقیقت وسیله‌ای برای مطمئن ساختن زن به صفای قلبی خود و دریافت پاسخ مثبت و صمیمانه او به پیشنهاد عشق مرد است؛ مرد با دادن چنین هدیه‌ای می‌خواهد به زن بگوید: طالب توأم، تو را دوست دارم و صفای تو را ارج می‌نهم! بدین سان، اگر مهر بر این اساس توجیه شود، وسیله خوبی برای ایجاد مهر و محبت بین زوجین و عاملی قوی برای انس و الفت است.<ref>تشکیل خانواده در اسلام، ص۱۱۱.</ref>

مهریه، نشانه صداقت نه مایه وثاقت!

بسیاری از مردم مهریه را وثیقه مالی دانسته و آن را نوعی بیمه برای زن به شمار می‌آوردند؛ می‌گویند اگر مشکل احتمالی‌ای برای زندگی مشترک آن‌ها، به ویژه از طرف مرد پیش آمد، زن با داشتن مهریه، پشتوانه‌ای مالی خواهد داشت؛ این امر در حالی است اولا مهریه از منظر اسلام هرگز پشتوانه مالی زندگی برای زن نیست؛ زیرا هم با نگاه توحیدی و ارزش‌مدار اسلام ناسازگار است و هم اگر چنین می‌بود، این اندازه در زبان و رفتار پیشوایان دین سفارش به مهریه کم و آسان نمی‌شد؛ ثانیاً واقعیت زندگی فراوان نشان داده است که هیچ وثیقه مالی نمی‌تواند ضامن خوشبختی و حفظ زندگی مشترک باشد؛ زندگی مشترک و رابطه مقدس زناشویی بر پایه اخلاق و روابط محبت‌آمیز استوار است، نه بر پایه مهریه‌های سنگین که فقط دغدغه روحی برای مرد و پشتوانه خیالی برای زن پدیدمی‌آورد!

آیا می‌توان گفت علت اینکه پیامبر برای زنان خود مهریه قرار می‌داد، این بود که می‌خواست به آن‌ها در مقابل خودش وثیقه مالی بدهد؟! آیا علت اینکه پیامبر در ازدواج امام علی و حضرت فاطمه سلام الله علیهما مهریه قرار داد، این بود که می‌خواست برای دخترش در مقابل دامادش وثیقه مالی و وثیقه اطمینان فکری بگیرد؟! اگر چنین است، پس چرا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله زنان را توصیه می‌کرد که متقابلاً مهریه خود را به شوهرانشان ببخشند و برای این کار پاداش‌ها ذکر کرده است! به علاوه، چرا توصیه کرد حتی الامکان مهریه زنان زیاد نباشد؟! آیا جز این است که از نظر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله، هدیه زناشویی مرد به نام مهریه و بخشش آن از طرف زن، موجب استحکام الفت و علقه زناشویی می‌شود؟! با این وجود این، به هیچ وجه نمی‌توان گفت نظر اسلام از قرار دادن مهریه این بود که وثیقه‌ای در اختیار زن قرار دهد!<ref>نظام حقوق زن در اسلام، صص ۴۴۸ و ۴۴۹.</ref> گر چه برای مهریه اندازه‌ای معین نمی‌توان مطرح کرد و میزان درآمدها و چگونگی زندگی افراد، در تعیین اندازه مهریه می‌تواند اثرگذار باشد، اما اسلام به کم و آسان‌بودن مهریه سفارش کرده و آن را امری مستحب و مبارک دانسته است که پاداشی الهی در پی دارد؛ رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «برترین زنان امت من (برای همسری)، زنانی هستند که چهره‌ای جذاب‌تر و مهری کم‌تر دارند!».<ref>وسائل الشیعه، ج۲۱، ص۲۵۲.</ref>یقیناً برخی از کسانی که مهریه سنگین پیشنهاد می‌دهند، گویا نوعی وثیقه مالی می‌ستانند تا به گمان خود، زن را در برابر مشکلات احتمالی بیمه کنند و خاطرش را آسوده گردانند؛ در حالی که تجربه نشان داده که هرگز این گونه وثیقه‌های مالی، به تنهایی بر پایداری و استواری روابط زناشویی توانا نیست و هیچ وثیقه‌ای، به پای وثیقه اخلاقی (هم از طرف مرد و هم از طرف زن) نمی‌رسد؛ وثیقه‌ای که اگر در همسران وجود داشته باشد، خوشبختی آن‌ها در آینده تأمین می‌شود هرچند مهریه زن اندک باشد! در احادیث اسلامی کم‌بودن مهریه، نشانه برکت و خوش‌یمنی زن در خانه مرد و موجب بالارفتن ارزش معنوی زن معرفی شده و در مقابل، مهر سنگین نکوهش شده و از آن با عنوان بدیمنی و شومی زن نام برده شده است! رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «(یکی از عوامل) شومی و بدقدمی زن، مهر سنگین اوست»؛<ref>وسائل الشیعه، ج۲۰، ص۲۵۵.</ref> امام علی(ع) می‌فرماید: «مهریه زنان را گران و سنگین نکنید که دشمنی در پی خواهد داشت»!<ref>وسائل الشیعه، ج۲۰، ص۲۵۶.</ref>

مهریه، اسم‌رمز عاشقی، نه دست‌مایه مالکی!

مهریه با احساسات عاشقانه و پاک مرد پیوند می‌خورد و هیچ ربطی به احساس ملکیت و مانند آن ندارد؛ مهریه کاملاً با سرشت متفاوت خلقت مرد و زن مرتبط بوده و پیشکشی است که مرد در قبال خواستن زن به وی تقدیم می‌کند؛ برخلاف آنچه بعضی تصور کرده‌اند، مهریه نه تنها از شخصیت زن نمی‌کاهد، بلکه هدیه‌ای است که نشان از شأن والای زن دارد؛ حیا، عفت و خودداری زن از یک سو و نیازمندی، طلب و عشق مرد از سوی دیگر سبب می‌شود تا مرد به خواستگاری زن بیاید و حتی هدیه‌ای به عنوان مهریه و نشان از صداقت خود برای او به همراه آورد؛<ref>جالب است دقت کنیم که در همه مواردی که مردی می‌خواهد به زنی ابراز ارادت و محبت کند، هدیه دادن، به هرصورت ممکن، بهترین و مؤثرترین چیزی است که قلب زن را نرم کرده و به صداقت مرد مطمئن می‌سازد؛ این امر پیامی جز این ندارد که زنان فطرتاً به هدیه گرفتن علاقه زیادی دارند و آن را نشانه روشن و قابل‌اعتمادی بر صداقت طرف مقابل و احساس ارزش‌مندی خود تلقی می‌کنند!</ref> در نظام حقوقی اسلام مهریه چیزی ابداعی و اختراعی نیست؛ بلکه اسلام مهریه را به حالت فطری و طبیعی آن برگردانید؛ مهریه، تجلی فطرت و طبیعت است؛ هدیه دادن به محبوب، به عنوان اظهار محبت و نشان دادن علاقه، امری فطری و طبیعی است که معمولاً از سوی کسی که پیش قدم می‌شود و طالب یا خواستگار است، ارائه می‌شود.<ref>زن در آیینه جلال و جمال، آیت الله جوادی آملی، نشر اسراء، ص۰۴۳</ref>

قرآن کریم با لطافت و ظرافت بی‌نظیری می‌گوید: مهریه زنان را که به خود آن‌ها تعلق دارد (نه به پدران یا برادران آن‌ها) و عطیه و پیشکش است (از جانب شما، به آن‌ها) به خودشان بدهید؛<ref>واتو النِساء صدقاتهن نحله؛ سوره نساء:آیه ۴.</ref> قرآن کریم در این جمله کوتاه به سه نکته اساسی اشاره کرده است: اولاً از مهریه با نام صدُقه یاد کرده است نه با نام مهریه؛ زیرا نشانه راستین‌بودن علاقه مرد است؛ دیگر اینکه با ملحق کردن ضمیر (هُنَّ) به این کلمه می‌خواهد بفرماید که مهریه به خود زن تعلق دارد، نه پدر و مادر؛ مهریه مزد پرورش و شیردادن و تغذیه و خوراک دختر نیست؛ سوم اینکه با کلمه نحله کاملاً تصریح می‌کند که مَهریه هیچ عنوانی جز عنوان تقدیمی، پیشکشی، عطیه و هدیه ندارد؛<ref>تفسیر فخر رازی، ج۹، ص۱۸۰.</ref>بنابراین مهریه از احساسات دقیق و عطوفت‌آمیز مرد ناشی شده نه از احساسات خشن و مالکانه او! آنچه از ناحیه زن در این امر دخالت دارد، حسن خودداری مخصوص او بوده نه ضعف و بی‌اراده بودن او! مهریه تدبیری است از ناحیه قانون خلقت برای بالا بردن ارزش معنوی زن و قراردادن او در سطح عالی‌تری؛ در حقیقت، ارزش معنوی مهریه برای زن بیش از ارزش مادی آن است!<ref>همان.</ref> اگر برخی از افراد، به علل و دلایل گوناگون، تفسیر غلطی از مهریه در ذهن و زبان یا عمل دارند و آن را نوعی «قیمت‌گذاری» برای زن پنداشته‌اند، ارتباطی به قوانین اسلام ندارد؛ زیرا از منظر اسلام مهریه به هیچ وجه جنبه بها و قیمت کالا ندارد؛ بهترین دلیل این امر همین صیغه عقد ازدواج است که در آن «مرد» و «زن» رسماً به عنوان دو رکن اساسی پیمان ازدواج به حساب آمده‌اند و مهریه چیزی تبعی و فرعی است؛ از همین رو اگر در صیغه عقد، اسمی از مهریه برده نشود، عقد باطل نیست؛ در حالی که اگر در هنگام خرید و فروش نامی از قیمت کالا برده نشود، معامله مسلماً باطل است!<ref>نظام حقوق زن در اسلام، ۱۹۴–۱۸۱</ref>