ایمان به معنای امید: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

[[عبدالکریم سروش]] عنصر محوری [[ایمان]] را [[امید]] می‌داند و نه [[یقین]]؛ «در ایمان درجه‌ای از باور لازم است، و همین مقدار که شخص، احتمال وجود چیزی و کسی و نیکی او را، بیش از احتمال عدم او بداند و بر همین اساس خطر کند و به او دل ببندد و امید بورزد و بر اثر پاره‌ای کامیابی‌ها، امید و [[توکل]] و باور خود را افزون‌تر کند و آماده امید ورزیدن‌ها و قربانی کردن‌های بیشتر شود، او را می‌توان مؤمن خواند».<ref>کیان، ش ۵۲، ص۴۹.</ref>

در این‌جا بحث در مقوله امید است و این‌که نمی‌توان آن را تعریفی مستقل برای ایمان به‌شمار آورد. یعنی نمی‌توان گفت «ایمان، امید است»؛ هرچند ایمان بدون شک همراه با امید است. چنان‌که می‌توان گفت انسان مستقیم‌القامه است اما این خصوصیت جزء تعریف انسان نیست.  

* متعلق ایمان، خداست اما متعلق امید، رحمت [[خدا]]؛ چنان‌که در آیه {{قرآن|وَ یَرْجُوا رَحْمَه رَبِّهِ}} این نکته به کار رفته است. به عبارت دیگر انسان [[مؤمن]] ایمان دارد که «خدا هست و حضور دارد»؛ اما انسان امیدوار، به «رحمت، امداد و لطف او» امید بسته است. یعنی ایمان، به وجود خدا تعلق دارد و امید، به فعل او. بنابراین ایمان بر امید مقدم است و پیامد ایمان امید است نه این‌که ایمان همان امید باشد.