automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۶٬۰۱۱
ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
در اینجا بحث در مقوله امید است و اینکه نمیتوان آن را تعریفی مستقل برای ایمان بهشمار آورد. یعنی نمیتوان گفت «ایمان، امید است»؛ هرچند ایمان بدون شک همراه با امید است. چنانکه میتوان گفت انسان مستقیمالقامه است اما این خصوصیت جزء تعریف انسان نیست. | در اینجا بحث در مقوله امید است و اینکه نمیتوان آن را تعریفی مستقل برای ایمان بهشمار آورد. یعنی نمیتوان گفت «ایمان، امید است»؛ هرچند ایمان بدون شک همراه با امید است. چنانکه میتوان گفت انسان مستقیمالقامه است اما این خصوصیت جزء تعریف انسان نیست. | ||
''' | '''دلایل رد معنای امید برای ایمان''' | ||
* متعلق ایمان، خداست اما متعلق امید، رحمت [[خدا]]؛ چنانکه در آیه {{قرآن|وَ یَرْجُوا رَحْمَه رَبِّهِ}} این نکته به کار رفته است. به عبارت دیگر انسان [[مؤمن]] ایمان دارد که «خدا هست و حضور دارد»؛ اما انسان امیدوار، به «رحمت، امداد و لطف او» امید بسته است. یعنی ایمان، به وجود خدا تعلق دارد و امید، به فعل او. بنابراین ایمان بر امید مقدم است و پیامد ایمان امید است نه اینکه ایمان همان امید باشد. | * متعلق ایمان، خداست اما متعلق امید، رحمت [[خدا]]؛ چنانکه در آیه {{قرآن|وَ یَرْجُوا رَحْمَه رَبِّهِ}} این نکته به کار رفته است. به عبارت دیگر انسان [[مؤمن]] ایمان دارد که «خدا هست و حضور دارد»؛ اما انسان امیدوار، به «رحمت، امداد و لطف او» امید بسته است. یعنی ایمان، به وجود خدا تعلق دارد و امید، به فعل او. بنابراین ایمان بر امید مقدم است و پیامد ایمان امید است نه اینکه ایمان همان امید باشد. |