شرح حکمت نهم نهج‌البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی دیگر از شارحان نهج البلاغه این کلام را به گونه دیگری تفسیر نموده‌اند، معیار و ملاک اقبال و رو آوردن مردم به یک انسان، این است که دارای مقام، قدرت، ثروت و سائر اشکال قدرت باشد در چنین شرائطی دیده می‌شود که دیگران سعی می‌کنند به هر نحوی خود را به آن صاحب مقام عاریتی نزدیک کنند و برای رسیدن به این هدف خویش از گفتن و نشر خوبیهائی را که آن شخص ندارد ولی در دیگران یافت می‌شود، برای او و به نفع او برمی‌شمارند<ref>علامه جعفری، محمد تقی، ترجمه و تفسیر نهج البلاغه، هفتم، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۶ش، ج۲۳، ص۱۸۷.</ref> یعنی مسئله ثناگوئی بی‌دلیل خیلی‌ها همان هدف سوء خود آنان است نتیجه سوء این عملکرد زشت که بر معیاری باطلی بنا نهاده شده این است که اگر روزی هدف مورد نظر چاپلوسان برآورده نشود یا آن صاحب مقام و قدرت، مقام و قدرتش را از دست بدهد و دنیا به او پشت کند، دیگر نه تنها خوبی‌های دیگران را برای او تابلو درست نمی‌کند بلکه حتی نیکیهای خود او را هم منکر می‌شود و راهکار این مشکل اجتماعی قرار گرفتن تحت تعلیمات حیات بخش اسلام و تربیت‌های سازنده آن است که از یکسو توانایی‌ها و استعدادهای خدادادی خود انسان را تحریک می‌کند که برای خود و جامعه اش کاری کند و اراده اش را تقویت نموده و از وابستگی خویش به غیر خدا بکاهد و اصلاً به مقتضای توحید افعالی احدی غیر از خدا را مؤثر نبیند و در خود نیازی به تملق دیگران نبیند و از سوی دیگر به موجب اینکه هر چه غیر خداست از خود استقلال ندارد بنابراین تنها تکیه گاه انسان باید به غنی و بی‌نیاز مطلق یعنی خداوند باشد.

۱ـ علامه محمد تقی جعفری، شرح نهج البلاغه، ج۲۳، ص۱۸۷ به بعد.

  | شاخه اصلی =

  | شاخه فرعی۱ =