سیره سیاسی امام حسین(ع) قبل از قیام: تفاوت میان نسخه‌ها

امام حسین(ع) شش سال و چند ماه از دوران کودکی خود را در زمان جدّش رسول‌الله(ص) سپری کرد. پس از رحلت پیامبر، مدت سی سال در کنار پدرش امیر مؤمنان(ع) زندگی نمود و در حوادث سیاسی دوران خلافت ایشان به شرکت کرد.<ref>ابن حجر، عسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، ۱۳۲۸ق، ج۱، ص۳۳۳.</ref> پس از شهادت امام علی(ع) در سال ۴۰ هجری قمری مدت ده سال در صحنه سیاسی و اجتماعی در کنار برادرش امام حسن(ع) قرار داشت.

مبارزات امام حسین(ع) در دوران قبل از امامت

حسین بن علی(ع) که از دوران کودکی شاهد انحراف دستگاه حکومت اسلامی از مسیر اصلی خود بود، از موضعگیری‌های پدر بزرگوار خود پیروی و حمایت می‌کرد؛ چنان‌که در زمان خلافت غاصبانهٔ عمر بن خطّاب وارد مسجد النبی شد و مشاهده کرد که عمر بر فراز منبر پیامبر نشسته و برای مردم سخن سرایی می‌کند، با دیدن این صحنه از منبر بالا رفت و عمر را مورد خطاب قرار داد و گفت: از منبر پدرم پایین بیا و بالای منبر پدرت برو!

در جبهه‌های نبرد با ناکثین، قاسطین، و مارقین

امام حسین(ع) در دوران خلافت کوتاه مدّت پدر ارجمندش علی(ع) در صحنه‌های سیاسی و نظامی در کنار آن حضرت قرار داشت. ایشان در هر سه جنگ (صفین، جمل، نهروان) در این دوران برای علی(ع) پیش آمد، شرکت فعّال داشت.<ref>همان، ص۳۳۳.</ref>

در جنگ جمل، فرماندهی جناح چپ سپاه امیر مؤمنان(ع) به عهدهٔ وی بود و در جنگ صفین، چه از راه سخنرانیهای پرشور و تشویق یاران علی(ع) جهت شرکت در جنگ و چه از رهگذر پیکار با قاسطین، نقش فعّال داشت.<ref>نصر بن مزاحم، وقعه صفین، قم، منشورات مکتبه آیت الله مرعشی نجفی، چاپ دوم ۱۴۰۴ هـ. ق، ۱۱۴، ۲۴۹و ۵۳۰.</ref> در جریان حکمیت نیز یکی از شهود این ماجرا از طرف علی(ع) بود.<ref>وقعه صفین، ص۵۰۷.</ref>

امام حسین(ع) پس از شهادت علی(ع) در کنار برادر خویش امام مجتبی(ع) قرار گرفت و هنگام حرکت نیروهای امام مجتبی(ع) به سمت شام، همراه آن حضرت در صحنهٔ نظامی و پیشروی به سوی سپاه شام حضور داشت و هنگامیکه معاویه به امام حسن(ع) پیشنهاد صلح کرد، امام حسن(ع)، برادرش حسین بن علی و همچنین عبد الله بن جعفر را فراخواند و دربارهٔ این پیشنهاد با آن دو به گفتگو پرداخت.<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، بیروت، چاپ اوّل، ۱۳۸۵ هـ. ق، ج۳، ص۴۰۵.</ref> و بالأخره پس از متارکهٔ جنگ و انعقاد پیمان صلح همراه برادرش به شهر مدینه بازگشت و در همان‌جا اقامت گزید.<ref>الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۱، ص۳۳۳.</ref>

مبارزات امام حسین(ع) با حکومت معاویه

امام حسین(ع) در برابر بدعتها و بیدادگری‌های بی شمار معاویه که کسی جرأت اعتراض نداشت تا آنجا که در توان داشت در برابر مظالم وی به مبارزه و مخالفت برخاست. در اینجا سه مورد از مبارزات آن حضرت با حکومت معاویه را به عنوان نمونه مورد بررسی قرار می‌دهیم:

۱. سخنرانیها و نامه‌های اعتراض آمیز

در دوران ده سالهٔ امامت امام حسین(ع) که آن حضرت در صحنهٔ سیاسی با معاویه رو برو بود، نامه‌های متعددی بین ایشان و معاویه ردّ و بدل شده است. که نشانهٔ موضعگیری سخت و انقلابی امام حسین(ع) در برابر معاویه است، امام به دنبال هر جنایت و اقدام ضدّ اسلامی معاویه، او را بشدّت مورد انتقاد و اعتراض قرار می‌داد. یکی از مهمترین این موارد، موضوع ولیعهدی یزید بود که امام حسین(ع) به تندی در مقابل آن واکنش نشان داد.<ref>ابن قتیبهٔ دینوری، الامامه و السّیاسه، قاهره، چاپ سوّم، ۱۳۸۲ هـ. ق، ج۱، ص۱۸۴.</ref>

۲. سخنرانی کوبنده و افشاگرانه در مراسم عظیم حجّ

یک یا دو سال پیش از مرگ معاویه که فشار و تضییقات نسبت به شیعیان از طرف حکومت وی به اوج رسیده بود، امام حسین(ع) به حج مشرّف شد و در حالیکه «عبد الله بن عباس» و «عبد الله بن جعفر» آن حضرت را همراهی می‌کردند، از «صحابه» و «تابعین» و بزرگان آن روز جامعهٔ اسلامی که به پاکی و صلاح، شهرت داشتند و نیز عموم بنی هاشم خواست در چادر ایشان در «منی» اجتماع کنند. بالغ بر هفتصد نفر از تابعین و دویست نفر از صحابه در چادر آن حضرت گرد آمدند و آنگاه امام(ع) بپا خاست و سخنان مهمی را علیه معاویه ایراد کرد.<ref>مهدی پیشوایی، سیره پیشوایان، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، چاپ دوّم، ۱۳۷۴ هـ. ش، ص۱۵۷.</ref>

۳. ضبط اموال دولتی

در اواخر حکومت معاویه، کاروانی از یمن که حامل مقداری از بیت المال بود، از طریق مدینه، رهسپار دمشق بود. امام حسین(ع) با اطلاع از این موضوع، آن را ضبط کرد و در میان مستمندان بنی هاشم و دیگران تقسیم نمود.<ref>باقر شریف القرشی، حیاه الامام الحسین بن علی، قم، نشر داوری، ج۲ ص۲۳۱.</ref>

 

 

 

 

متعاقب این جریان، امام حسین(ع) و یاران با وفایش و خاندانش مکّه را به سوی کوفه ترک کرد. امّا جریانات و حوادث به گونه ای پیش رفت که حسین بن علی(ع) در سرزمین کربلا به محاصرهٔ لشکریان یزید درآمد و در نتیجه در عاشورای سال ۶۱ هجری قمری با سپاهیان اندکش شربت شهادت نوشید و زنان و خواهرانش به همراه حضرت سجّاد(ع) به اسارت یزیدیان درآمدند.<ref>محمد محمدی اشتهاردی، سوگنامه آل محمّد، قم، نشر ناصر، چاپ اول، بی تا، ص۱۶۲ تا ۳۷۱.</ref>