سعه صدر در اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

خداوند در قرآن به [[حضرت محمد(ص)]] می فرماید «آیا ما سینه تو را فراخ نساختیم؟»<ref>سوره شرح، آیه ۱</ref> علامه طباطبایی در مورد این آیه می‌گوید:

موضوع شرح صدر آن چنان مهم است که وقتی [[حضرت موسی(ع)]] هدایت و راهنمائی مردم بر عهده‌اش قرار گرفت از خداوند اولین موهبتی را که درخواست نمود، شرح صدر بود: {{قرآن|ترجمه=پروردگارا، سينه‏‌ام را گشاده گردان‏.|سوره=طه|آیه=۲۵}}  یعنی خدایا حال که سر و کارم را مواجه با مردم و تبلیغ و رساندن پیام خودت به آنان و هدایت و رهبری آن‌ها قرار دادی، سعه صدر به من عنایت کن.

در روایات از شرح صدر به عنوان فضیلتی یاد شده است که خداوند در دل کسی قرار می‌دهد که می‌خواهد مردم را اصلاح کند. [[امام رضا(ع)]] می‌فرماید: «خدا بنده‌ای را برای اصلاح کار بندگان خود انتخاب کند، به او شرح صدر عطا نماید»<ref>اصول کافی، ترجمه کمره‌ای، جلد دوم، صفحه ۱۳۱</ref> حضرت علی(ع) در تعریف صفات مؤمن می‌فرماید: «مؤمن اندوهش را به دل دارد و شادیش در چهره؛ و از همه مردم سعه صدر بیشتر دارد...»<ref>بحارالانوار، ترجمه خسروی، جلد دوم، صفحه ۶۷</ref> و می‌فرماید: «ابزار ریاست، سعه صدر است».<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، دارالحدیث، چاپ اول، ۱۴۹۲ق، ج۵، ص۱۲۷، ح۱۳۹۷.</ref> اوصافی مانند خوش‌خلقی، خویشتن‌داری، تواضع و خضوع، نور قلب و روح بزرگ و اخلاق نیکو در روایات همراه با سعه صدر آمده است.{{مطالعه بیشتر}}