اعتقاد به ولایت امام علی(ع) شرط قبولی ایمان در زمان پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

بررسی مجموع روایات اشاره دارد که محبت امام علی(ع) در زمان حیات پیامبر(ص) به عنوان یک ارزش مطرح بوده و به گفته ابوسعید خدری، ما در زمان حیات [[پیامبر]] منافقین را با بغضشان نسبت به علی می‌شناختیم، در نتیجه یکی از علائم [[نفاق]] افراد، بغض آنها نسبت به [[امیرالمؤمنین]] بوده‌است. مسئله [[ولایت]] و رهبری امام علی(ع) نیز در زمان پیامبر(ص) و در چند نوبت به مردم عرضه شده‌است که آخرین بار، بعد از آخرین [[حج]] پیامبر(ص) و در [[روز غدیر]] با ابلاغ ولایت، رسالت پیامبر(ص) کامل شد. در این روز بسیاری از صحابه با امام علی(ع) بیعت کردند بنابراین محبت و ولایت امام علی(ع) از زمان ابلاغ ولایت بر مردم در روز غدیر و در زمان حیات پیامبر(ص) شرط قبولی ایمان دانسته می‌شود.

کسانی که در زمان حیات پیامبر(ص) و بعد از ابلاغ رسمی ولایت امیرالمؤمنین(ع) آشکارا منکر این امر گشتند، مورد غضب و عقوبت الهی واقع شدند. با آنکه خداوند تنها کافران را به عذاب مرگ عقوبت می‌کند. چنان‌که در تفسیر آیه اول سوره معارج نقل شده است که وقتی پیامبر(ص) ولایت امیرالمؤمنین را در روز غدیر به مردم بشارت داد و فرمود که این مرد مولای شماست، مردی به مدینه آمده و خدمت آن حضرت رسید و گفت: به ما گفتی یک خدا را عبادت کنیم، پذیرفتیم. گفتی نماز بخوانید، اطاعت کردیم. آیا این مقدار بس نبود که حالا پسر عمویت را بر ما فرمانفرما کردی؟ آیا این کار را از نزد خودت کردی یا خدا ترا به آن امر کرد؟! پیامبر(ص) در جواب فرمود: خواست خدا چنین بوده‌است. پس او گفت خدایا اگر این امر حق است و از جانب توست، پس سنگی از آسمان بر ما بباران. در همین حال سنگ کوچکی بر وی فرود آمد و او را به هلاکت رساند. بنابراین حداقل بر مردم لازم است که ولایت آن حضرت را، از وقتی که ابلاغ عمومی انجام گرفت، بپذیرند.