automoderated
۲۴۸
ویرایش
Aslanzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Aslanzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
راهکار دیگر برای حفظ احادیث، پایهگذاری اجازه حدیث بود. علمای بزرگ پس از تربیت شاگردان برجسته و با تقوا به آنها اجازه میدادند تا روایاتی که از استادشان شنیدهاند را برای دیگران نقل کنند. این کار نیز باعث میشد که سلسله اسناد روایت محفوظ بماند و هنگام نقل روایت اینگونه بیان میشد که از استادم شنیدم که او نیز از فلان تا میرسید به معصوم. | راهکار دیگر برای حفظ احادیث، پایهگذاری اجازه حدیث بود. علمای بزرگ پس از تربیت شاگردان برجسته و با تقوا به آنها اجازه میدادند تا روایاتی که از استادشان شنیدهاند را برای دیگران نقل کنند. این کار نیز باعث میشد که سلسله اسناد روایت محفوظ بماند و هنگام نقل روایت اینگونه بیان میشد که از استادم شنیدم که او نیز از فلان تا میرسید به معصوم. | ||
از سوی دیگر فقط به افراد صلاحیتدار علمی و دینی اجازه حدیث داده میشد؛ این روش جلوی انحرافها و سوء استفادهها را میگرفت.<ref>فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ش ۱۱، بهار ۱۳۷۸ ه. ش، نویسنده مقاله: ابو الفضل حافظیان، ص۱۳۳.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} |