اعتقاد به ولایت امام علی(ع) شرط قبولی ایمان در زمان پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها

آنچه از مجموع روایات بدست می‌آید این است که محبت امیرالمؤمنین در زمان حیات پیامبر نیز به عنوان یک ارزش مطرح بوده است. پیامبر همواره می‌فرمود که دوستی با علی دوستی با من است و به گفته ابوسعید خدری، ما در زمان حیات پیامبر منافقین را با بغضشان نسبت به علی می‌شناختیم و یکی از علامت نفاق افراد بغض آنها نسبت به امیرالمؤمنین بوده است. خداوند در قرآن به پیامبر امر فرموده است که اجری برای رسالت خود به جز دوستی نزدیکانش مطالبه نکند. {{قرآن|ذلِکَ الّذی یُبشّرالله عِباده الّذین آمنوا وَ عَمِلو الصالحاتِ قُل لا أسئَلُکُم عَلَیه اَجْراً اِلاّالمَوَدَّه فِی الْقُرْبی}}<ref>شوری /۲۳.</ref> «این است همان که خدا بندگان خود را بدان بشارت می‌دهد، بندگانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادند. بگو من از شما در برابر رسالتم مزدی طلب نمی‌کنم به جز مودّت نسبت با اقربا.

 

مطلب وقتی روشن‌تر می‌شود که بدانیم کسانی که در زمان حیات پیامبر و بعد از ابلاغ رسمی ولایت امیرالمؤمنین آشکارا منکر این امر گشتند، مورد غضب و عقوبت الهی واقع شدند. با آنکه خداوند تنها کافران را به عذاب مرگ عقوبت می‌کند. چنان‌که در تفسیر آیه اول سوره معارج نقل شده است که وقتی پیامبر ولایت امیرالمؤمنین را در روز غدیر به مردم بشارت داد و فرمود که این مرد مولای شماست مردی به مدینه آمده و خدمت آن حضرت رسید و گفت: به ما گفتی یک خدا را عبادت کنیم، پذیرفتیم. گفتی نماز بخوانید، اطاعت کردیم. آیا این مقدار بس نبود که حالا پسرعمویت را بر ما فرمانفرما کردی؟ آیا این کار را از نزد خودت کردی یا خدا ترا به آن امر کرد؟! پیامبر (ص) در جواب فرمود: که خواست خدا چنین بوده است. پس او گفت خدایا اگر این امر حق است و از جانب توست، پس سنگی از آسمان بر ما بباران. در همین حال سنگ کوچکی بر وی فرود آمد و او را به هلاکت رساند. بنا براین حد اقل بر مردم لازم است که ولایت آن حضرت را، از وقتی که ابلاغ عمومی شده، بپذیرند.