کشف الحیل (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
| نسخه الکترونیکی = | | نسخه الکترونیکی = | ||
}} | }} | ||
== جایگاه و ویژگی‌ها == | == جایگاه و ویژگی‌ها == | ||
کشف الحیل نوشته عبدالحسین آیتی کتابی است در رد آیین بهائیت و روشنگری درباره روش‌های تبلیغی آنان که توسط نویسنده‌ای که خود قبلاً بهائی بوده و با این روش‌ها آشنا بوده نوشته شده است.<ref>آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن بن علی، | کشف الحیل نوشته عبدالحسین آیتی کتابی است در رد آیین بهائیت و روشنگری درباره روش‌های تبلیغی آنان که توسط نویسنده‌ای که خود قبلاً بهائی بوده و با این روش‌ها آشنا بوده نوشته شده است.<ref>آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن بن علی، الذّریعة إلی تصانیف الشّیعة، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۳ق، ج۱۸، ص۳۳.</ref> گفته شده که آیتی این کتاب را به روش سؤال و جواب و با بیان ساده نوشته تا مخاطب عام بتواند مفاهیم آن را به راحتی دریافت کند.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذّریعة، ج۱۸، ص۳۳.</ref> در سؤالات مطرح شده در جلد اول این کتاب موضوعاتی درباره تاریخ و عقاید بهائیت مطرح شده و مورد نقد قرار گرفته است.<ref>آیتی، عبدالحسین، کشف الحیل، تهران، چاپخانه خاور، ۱۳۰۷ش، ص۹–۱۰.</ref> | ||
مدرس تبریزی، مؤلف کتاب ریحانة الادب، معتقد است که آیتی انتظار داشت که از سوی سران بهائیت به نقدهای کتاب کشف الحیل پاسخ داده شود. به گزارش او تا زمان تألیف ریحانة الادب (۱۳۶۹ق- ۱۳۲۸ش) هیچ پاسخی به نقدهای این کتاب داده نشده بود. مدرس تبریزی احتمال می‌دهد که ترس سران بهائی از پاسخ‌های بعدی و افشاگری‌های دیگر آیتی موجب این سکوت بوده است.<ref>مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیه او اللقب، تهران، انتشارات خیام، ۱۳۶۹ش، ج۵، ص۲۲.</ref> گفته شده که بعد از تألیف کتاب کشف الحیل، بعضی دیگر از بهائیانی که به دین اسلام بازگشته بودند آثاری در تأیید مطالب کشف الحیل نوشتند.<ref>مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۵، ص۲۳.</ref> | مدرس تبریزی، مؤلف کتاب ریحانة الادب، معتقد است که آیتی انتظار داشت که از سوی سران بهائیت به نقدهای کتاب کشف الحیل پاسخ داده شود. به گزارش او تا زمان تألیف ریحانة الادب (۱۳۶۹ق- ۱۳۲۸ش) هیچ پاسخی به نقدهای این کتاب داده نشده بود. مدرس تبریزی احتمال می‌دهد که ترس سران بهائی از پاسخ‌های بعدی و افشاگری‌های دیگر آیتی موجب این سکوت بوده است.<ref>مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیه او اللقب، تهران، انتشارات خیام، ۱۳۶۹ش، ج۵، ص۲۲.</ref> گفته شده که بعد از تألیف کتاب کشف الحیل، بعضی دیگر از بهائیانی که به دین اسلام بازگشته بودند آثاری در تأیید مطالب کشف الحیل نوشتند.<ref>مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۵، ص۲۳.</ref> | ||
به نقل از منابع، کتاب کشف الحیل اولین بار در سال ۱۳۰۴ش در تهران به‌صورت سنگی به چاپ رسید.<ref>آیتی، عبدالحسین، کشف الحیل، تهران، انتشارات راه نیکان، ۱۳۸۹ش، ج۱، مقدمه محقق.</ref> آیتی در نظر داشته که این کتاب را در دو جلد به چاپ برساند ولی در چاپ‌های بعدی آن را در سه جلد عرضه کرده است.<ref>آقابزرگ تهرانی، | به نقل از منابع، کتاب کشف الحیل اولین بار در سال ۱۳۰۴ش در تهران به‌صورت سنگی به چاپ رسید.<ref>آیتی، عبدالحسین، کشف الحیل، تهران، انتشارات راه نیکان، ۱۳۸۹ش، ج۱، مقدمه محقق.</ref> آیتی در نظر داشته که این کتاب را در دو جلد به چاپ برساند ولی در چاپ‌های بعدی آن را در سه جلد عرضه کرده است.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذّریعة، ج۱۸، ص۳۳.</ref> | ||
== نویسنده == | == نویسنده == | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۱: | ||
عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸–۱۳۷۲ق)، ادیب ایرانی، در شهر تفت یزد به دنیا آمد. پدر او حاج شیخ محمد، مشهور به «حاج آخوند»، از واعظان یزد بود.<ref>مرسلوند، حسن، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، تهران، نشر الهام، بی‌تا، ج۱، ص۶۲.</ref> او در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموزش ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. در ۱۳۰۳ق به یزد رفت و در مدرسه خان بزرگ تحصیل مقدمات علوم دینی را پی گرفت. در سال ۱۳۰۵ برای ادامه تحصیل در فقه و اصول به عتبات رفت. با درگذشت پدرش در سال ۱۳۰۶ق، او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق به جانشینی پدرش به امامت جماعت و وعظ پرداخت. آیتی دارای ذوق ادبی بود و از سال‌های نوجوانی، با تخلص ضیایی، شعر می‌سرود.<ref>موسوی بجنوردی، کاظم، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، دایرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۲، ذیل واژه.</ref> | عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸–۱۳۷۲ق)، ادیب ایرانی، در شهر تفت یزد به دنیا آمد. پدر او حاج شیخ محمد، مشهور به «حاج آخوند»، از واعظان یزد بود.<ref>مرسلوند، حسن، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، تهران، نشر الهام، بی‌تا، ج۱، ص۶۲.</ref> او در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموزش ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. در ۱۳۰۳ق به یزد رفت و در مدرسه خان بزرگ تحصیل مقدمات علوم دینی را پی گرفت. در سال ۱۳۰۵ برای ادامه تحصیل در فقه و اصول به عتبات رفت. با درگذشت پدرش در سال ۱۳۰۶ق، او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق به جانشینی پدرش به امامت جماعت و وعظ پرداخت. آیتی دارای ذوق ادبی بود و از سال‌های نوجوانی، با تخلص ضیایی، شعر می‌سرود.<ref>موسوی بجنوردی، کاظم، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، دایرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۲، ذیل واژه.</ref> | ||
آیتی ۱۳۲۰ق بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. در اثر تغییر مذهب از جامعهٔ مسلمانان رانده شد. حدود ۱۸ سال به سفر برای تبلیغ بهائیت پرداخت. در ابتدای همین دوران، کتاب کواکب الدریة فی مآثر البهائیة را دربارهٔ تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. آیتی به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را از ضیایی به آواره تغییر داد. آیتی در سال‌های آخر زندگی عبدالبهاء به‌مدت سه ماه در شهر حیفا مهمان او بود. آیتی در این مدت به باطل‌بودن ادعای بهاییان پی برد ولی به دلایلی از ترک این مذهب خودداری کرد.<ref>موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.</ref> | آیتی ۱۳۲۰ق بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. در اثر تغییر مذهب از جامعهٔ مسلمانان رانده شد. حدود ۱۸ سال به سفر برای تبلیغ بهائیت پرداخت. در ابتدای همین دوران، کتاب کواکب الدریة فی مآثر البهائیة را دربارهٔ تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. آیتی به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را از ضیایی به آواره تغییر داد. آیتی در سال‌های آخر زندگی عبدالبهاء به‌مدت سه ماه در شهر حیفا مهمان او بود. آیتی در این مدت به باطل‌بودن ادعای بهاییان پی برد ولی به دلایلی از ترک این مذهب خودداری کرد.<ref>موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.</ref> | ||
پس از مرگ عبدالبهاء در سال ۱۳۴۰ق، آیتی به اروپا سفر کرد و در آنجا به باطل‌بودن ادعای سران بهائی مبنی بر اینکه بسیاری از مردم اروپا به این مذهب گرویده‌اند، پی برد. پس از این آگاهی، آیتی این مذهب را ترک کرد. پس بازگشت دوباره به اسلام، تألیف کشف الحیل را دربارهٔ فریبکاری‌های سران بهائی آغاز کرد. او در ۱۳۴۸ق در تهران مقیم شد و به تدریس در دورهٔ متوسطه پرداخت. در این دوران به تحقیقات ادبی روی آورد و در ۱۳۰۸ش نشریه‌ای ادبی ـ انتقادی به نام نمکدان تأسیس کرد.<ref>موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.</ref> او در سفری به تهران در سال ۱۳۳۲ش درگذشت و در قم به خاک سپرده شد.<ref>مرسلوند، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، ج۱، ص۶۴.</ref> | پس از مرگ عبدالبهاء در سال ۱۳۴۰ق، آیتی به اروپا سفر کرد و در آنجا به باطل‌بودن ادعای سران بهائی مبنی بر اینکه بسیاری از مردم اروپا به این مذهب گرویده‌اند، پی برد. پس از این آگاهی، آیتی این مذهب را ترک کرد. پس بازگشت دوباره به اسلام، تألیف کشف الحیل را دربارهٔ فریبکاری‌های سران بهائی آغاز کرد. او در ۱۳۴۸ق در تهران مقیم شد و به تدریس در دورهٔ متوسطه پرداخت. در این دوران به تحقیقات ادبی روی آورد و در ۱۳۰۸ش نشریه‌ای ادبی ـ انتقادی به نام نمکدان تأسیس کرد.<ref>موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.</ref> او در سفری به تهران در سال ۱۳۳۲ش درگذشت و در قم به خاک سپرده شد.<ref>مرسلوند، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، ج۱، ص۶۴.</ref> | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
در جلد نخست کتاب کشف الحیل آیتی به سؤالاتی که از خود درباره بهائیت پرسیده و آنگاه به آن پاسخ داده است. در جلد دوم، آیتی، ضمن بیان وجه اشتراک میان بهاییان و یزیدیان، به معرفی برخی کتب منتشر شده در این فرقه پرداخته و به اجمال، هر یک را نقد کرده است. ضمن آنکه در این جلد، تاریخ «کرد یزدی» نیز که از جهاتی با عقاید و قواعد بهایی تناسب و تشابه دارد، آورده شده است. در جلد سوم نیز برگزیده ای از خطا به‌ها و نامه‌هایی که بهاییها به آیتی نوشته‌اند و سعی کرده‌اند، که او را به جمع خود بازگردانند، ارائه شده است، | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
نسخهٔ ۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۲
 | این مقاله هماکنون به دست Shamloo در حال ویرایش است. |
نویسنده کتاب کشف الحیل کیست؟ موضوع این کتاب چیست؟
| کشف الحیل | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات کتاب | |
| نویسنده | عبدالحسین آیتی بافقی یزدی |
| تاریخ نگارش | ۱۳۰۴ش |
| موضوع | نقد بهائیت |
| سبک | ردیه‌نویسی |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | ۳ |
جایگاه و ویژگی‌ها
کشف الحیل نوشته عبدالحسین آیتی کتابی است در رد آیین بهائیت و روشنگری درباره روش‌های تبلیغی آنان که توسط نویسنده‌ای که خود قبلاً بهائی بوده و با این روش‌ها آشنا بوده نوشته شده است.[۱] گفته شده که آیتی این کتاب را به روش سؤال و جواب و با بیان ساده نوشته تا مخاطب عام بتواند مفاهیم آن را به راحتی دریافت کند.[۲] در سؤالات مطرح شده در جلد اول این کتاب موضوعاتی درباره تاریخ و عقاید بهائیت مطرح شده و مورد نقد قرار گرفته است.[۳]
مدرس تبریزی، مؤلف کتاب ریحانة الادب، معتقد است که آیتی انتظار داشت که از سوی سران بهائیت به نقدهای کتاب کشف الحیل پاسخ داده شود. به گزارش او تا زمان تألیف ریحانة الادب (۱۳۶۹ق- ۱۳۲۸ش) هیچ پاسخی به نقدهای این کتاب داده نشده بود. مدرس تبریزی احتمال می‌دهد که ترس سران بهائی از پاسخ‌های بعدی و افشاگری‌های دیگر آیتی موجب این سکوت بوده است.[۴] گفته شده که بعد از تألیف کتاب کشف الحیل، بعضی دیگر از بهائیانی که به دین اسلام بازگشته بودند آثاری در تأیید مطالب کشف الحیل نوشتند.[۵]
به نقل از منابع، کتاب کشف الحیل اولین بار در سال ۱۳۰۴ش در تهران به‌صورت سنگی به چاپ رسید.[۶] آیتی در نظر داشته که این کتاب را در دو جلد به چاپ برساند ولی در چاپ‌های بعدی آن را در سه جلد عرضه کرده است.[۷]
نویسنده
عبدالحسین آیتی بافقی یزدی (۱۲۸۸–۱۳۷۲ق)، ادیب ایرانی، در شهر تفت یزد به دنیا آمد. پدر او حاج شیخ محمد، مشهور به «حاج آخوند»، از واعظان یزد بود.[۸] او در نوجوانی به لباس روحانیت درآمد و به آموزش ادبیات و علوم اسلامی پرداخت. در ۱۳۰۳ق به یزد رفت و در مدرسه خان بزرگ تحصیل مقدمات علوم دینی را پی گرفت. در سال ۱۳۰۵ برای ادامه تحصیل در فقه و اصول به عتبات رفت. با درگذشت پدرش در سال ۱۳۰۶ق، او به زادگاه خویش بازگشت و در سال ۱۳۱۱ق به جانشینی پدرش به امامت جماعت و وعظ پرداخت. آیتی دارای ذوق ادبی بود و از سال‌های نوجوانی، با تخلص ضیایی، شعر می‌سرود.[۹]
آیتی ۱۳۲۰ق بر اثر تطمیع و اغوای بهاییان به آنان پیوست. در اثر تغییر مذهب از جامعهٔ مسلمانان رانده شد. حدود ۱۸ سال به سفر برای تبلیغ بهائیت پرداخت. در ابتدای همین دوران، کتاب کواکب الدریة فی مآثر البهائیة را دربارهٔ تاریخ پیدایش این مذهب نوشت. آیتی به دستور عبدالبهاء، رهبر بهاییان، تخلص خود را از ضیایی به آواره تغییر داد. آیتی در سال‌های آخر زندگی عبدالبهاء به‌مدت سه ماه در شهر حیفا مهمان او بود. آیتی در این مدت به باطل‌بودن ادعای بهاییان پی برد ولی به دلایلی از ترک این مذهب خودداری کرد.[۱۰]
پس از مرگ عبدالبهاء در سال ۱۳۴۰ق، آیتی به اروپا سفر کرد و در آنجا به باطل‌بودن ادعای سران بهائی مبنی بر اینکه بسیاری از مردم اروپا به این مذهب گرویده‌اند، پی برد. پس از این آگاهی، آیتی این مذهب را ترک کرد. پس بازگشت دوباره به اسلام، تألیف کشف الحیل را دربارهٔ فریبکاری‌های سران بهائی آغاز کرد. او در ۱۳۴۸ق در تهران مقیم شد و به تدریس در دورهٔ متوسطه پرداخت. در این دوران به تحقیقات ادبی روی آورد و در ۱۳۰۸ش نشریه‌ای ادبی ـ انتقادی به نام نمکدان تأسیس کرد.[۱۱] او در سفری به تهران در سال ۱۳۳۲ش درگذشت و در قم به خاک سپرده شد.[۱۲]
محتوا
در جلد نخست کتاب کشف الحیل آیتی به سؤالاتی که از خود درباره بهائیت پرسیده و آنگاه به آن پاسخ داده است. در جلد دوم، آیتی، ضمن بیان وجه اشتراک میان بهاییان و یزیدیان، به معرفی برخی کتب منتشر شده در این فرقه پرداخته و به اجمال، هر یک را نقد کرده است. ضمن آنکه در این جلد، تاریخ «کرد یزدی» نیز که از جهاتی با عقاید و قواعد بهایی تناسب و تشابه دارد، آورده شده است. در جلد سوم نیز برگزیده ای از خطا به‌ها و نامه‌هایی که بهاییها به آیتی نوشته‌اند و سعی کرده‌اند، که او را به جمع خود بازگردانند، ارائه شده است،
منابع
- ↑ آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن بن علی، الذّریعة إلی تصانیف الشّیعة، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۳ق، ج۱۸، ص۳۳.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذّریعة، ج۱۸، ص۳۳.
- ↑ آیتی، عبدالحسین، کشف الحیل، تهران، چاپخانه خاور، ۱۳۰۷ش، ص۹–۱۰.
- ↑ مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب فی تراجم المعروفین بالکنیه او اللقب، تهران، انتشارات خیام، ۱۳۶۹ش، ج۵، ص۲۲.
- ↑ مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج۵، ص۲۳.
- ↑ آیتی، عبدالحسین، کشف الحیل، تهران، انتشارات راه نیکان، ۱۳۸۹ش، ج۱، مقدمه محقق.
- ↑ آقابزرگ تهرانی، الذّریعة، ج۱۸، ص۳۳.
- ↑ مرسلوند، حسن، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، تهران، نشر الهام، بی‌تا، ج۱، ص۶۲.
- ↑ موسوی بجنوردی، کاظم، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، دایرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۲، ذیل واژه.
- ↑ موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.
- ↑ موسوی بجنوردی، «آیتی، عبدالحسین بافقی یزدی»، ج۲، ذیل واژه.
- ↑ مرسلوند، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، ج۱، ص۶۴.