غلمان

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۱۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۷ توسط A.rezapour (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} {{شروع متن}} {{سوال}} غلمان به چه معناست؟ {{پایان سوال}} {{پاسخ}} غلام در بهشت ۲۴ طور در آیهٔ ۱۹ سورهٔ انسان در آیهٔ ۱۷ سورهٔ واقعه == غلمان در قرآن == مراد از" طواف كردن غلمان در پيرامون بهشتيان" آمد و شد آنان براى خدمت است‏. غلمان نيز مان...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
سؤال

غلمان به چه معناست؟

غلام در بهشت

۲۴ طور

در آیهٔ ۱۹ سورهٔ انسان

در آیهٔ ۱۷ سورهٔ واقعه

غلمان در قرآن

مراد از" طواف كردن غلمان در پيرامون بهشتيان" آمد و شد آنان براى خدمت است‏. غلمان نيز مانند حور از مخلوقات بهشتيند، كه از شدت زيبايى و صفا و حسن مانند لؤلؤاى هستند كه از ترس دستبرد اجانب در گنجينه‏اش جاى مى‏دهند. [۱]

در قرآن دو بار عبارت‏ «لُؤْلُؤٌ مَكْنُونٌ» آمده است: يكبار درباره همسران بهشتى‏ و يكبار درباره خادمان بهشتى‏[۲]

غلامانى كه در خوبى و زيبايى و صفا و سفيدى بسان لؤلؤ درخشان هستند، و مكنون بمعنى محفوظ و مخزون است.[۳]

ْ خادمانى كه مخصوص باشند مر ايشان را بر شكل پسران خوش صورت آفريده شده‏[۴]

کار غلمان در بهشت

كلمه" ولدان" جمع ولد- فرزند- است، و طواف كردن پسرانى بهشتى بر پيرامون مقربين كنايه است از حسن خدمتگزارى آنان، و كلمه" مخلدون" اسم مفعول از باب تفعيل از ماده خلود است، كه به معناى دوام است، يعنى پسرانى بهشتى به آنان خدمت مى‏كنند كه تا ابد به همان قيافه پسرى و جوانى باقيند، و گذشت زمان اثرى در آنان نمى‏گذارد.[۵]

آنها خدمتكارانى هستند بهشتى كه خداوند مخصوصا آنان را براى اين هدف آفريده است. اين نوجوانان زيبا با قدحها و كوزه‏ها و جامهاى پر از شراب طهور كه از نهرهاى جارى بهشتى برداشته شده در اطراف آنها مى‏گردند و آنان را سيراب مى‏كنند[۶]

منابع

  1. طباطبايى، محمدحسين‏، الميزان في تفسير القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمي للمطبوعات‏، ۱۳۹۰ق، ج‏19، ص: 14
  2. قرائتی، محسن، تفسير نور، تهران، مركز فرهنگى درسهايى از قرآن‏، ۱۳۸۸ش، ج‏9، ص: 287
  3. طبرسى، فضل بن حسن‏، ترجمه تفسير مجمع البيان، تهران، فراهانى‏، بیتا، ج‏23، ص۳۵۲.
  4. كاشانى، فتح‏الله بن شكرالله‏، منهج الصادقين فى إلزام المخالفين، كتابفروشى اسلاميه‏، تهران، ج‏9، ص۵۷.
  5. الميزان في تفسير القرآن، ج‏19، ص: 122
  6. تفسير نمونه، ج‏23، ص: 212