شهیدان محراب پس از انقلاب اسلامی ایران

Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۵۵ توسط A.rezapour (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
سؤال

شهیدان محراب به ترتیب چند نفر هستند و نامشان چیست؟

شهدای محراب شش نفر می‌باشند که عبارتند از؛ ۱. امام علی ابن ابیطالب ۲. سید اسدالله مدنی تبریزی ۳. سید محمدعلی قاضی طباطبائی ۴. سیدعبدالحسین دستغیب ۵. محمد صدوقی ۶. اشرفی اصفهانی.

اولین شهید محراب

شهادت در محراب میراث ماندگار اولین شهید محراب امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب است، که در سال چهلم هجری اتفاق افتاد و آن حضرت توسط یکی از خوارج به نام ابن ملجم مرادی ـ لعنه الله علیه ـ در مسجد کوفه در شب نوزدهم ماه رمضان هنگام اقامه نماز صبح که با شمشیر ضربتی بر فرق سر زد، در شب بیست و یکم رمضان از دنیا رفت و مدت عمر شریفشان شصت و سه سال بود و در شهر نجف اشرف مدفون است.[۱]

دومین شهید محراب

دومین شهید محراب آیه الله مدَنی تبریزی، وی به سال ۱۲۹۲ شمسی در شهر آذر شهر به دنیا آمد، نام پدرش میرعلی بود،[۲] در دوران بلوغ به قم عزیمت کرد و پس از گذراندن درسهای مقدماتی حدود چهار سال به تحصیل دروس منقول در محضر امام مشغول شد، پنج سال بعد به نجف اشرف عزیمت و تدریس و تحصیل خود را در آنجا شروع کرد. وی اولین کسی بود که در جریان انقلاب سال ۴۲ شمسی در نجف از امام تبعیت کرد و در انتشار تلگرام آیت الله حکیم به همین مناسبت نقش بسزایی داشت. در زمان حکومت عبدالناصر تحت نظر ایشان عده ای از علماء نجف برای افشاگری چهره طاغوت در ایران به امر امام جهت تدریس علوم دینی به خرم‌آباد رفت و حوزه علمیه کمالیه در آنجا به تلاش وی تأسیس شد. وی در این مدت به مبارزات سیاسی خود ادامه داد و در این راه بارها، دستگیر و تبعید شد. بعد از پیروزی انقلاب، آیت الله مدنی از سوی مردم همدان به نمایندگی مجلس خبرگان انتخاب شد و بعد از شهادت آیت الله قاضی طباطبائی از سوی امام خمینی به سمت امام جمعه و نماینده امام در تبریز منصوب شد.[۳] شهید مدنی بعداز ظهر روز جمعه، بیستم شهریور سال ۱۳۶۰ش پس از آنکه خطبه‌های نماز جمعه به پایان رسید در سن ۶۷ سالگی توسط منافقین به شهادت رسید.[۴]

سومین شهید محراب

سومین شهید محراب آیت الله محمد علی قاضی طباطبائی فرزند حاج سید باقر در سال ۱۲۹۳ش در شهر تبریز متولد شد.[۵] وی تحصیلات مقدماتی را در تبریز خواند و در سال ۱۳۵۹ ق راهی حوزه علمیه قم شد و از دروس آیات عظام؛ سید حجت کوه کمره ای، بروجردی و امام خمینی کسب علم نمود. در سال ۱۳۶۹ق از قم عازم حوزه علمیه نجف شد و در نزد فقهای نامی چون آیه الله کاشف الغطاء مشغول کسب علم و دانش شد. با آغاز نهضت اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی، آیت الله قاضی رهبری و هدایت نهضت را در آذربایجان بر عهده گرفت، وی در این مدّت چندین نوبت دستگیر، زندانی و تبعید شد.

سرانجام شهید سید محمدعلی قاضی طباطبائی در شامگاه عید قربان و پس از اقامه آخرین نماز مغرب و عشاء در مسجد شعبان، در تاریخ ۱۰/۸/۵۸ به شهادت رسید.[۶]

چهارمین شهید محراب

چهارمین شهید محراب، آیت الله عبدالحسین دستغیب، وی به سال ۱۲۸۸ش در شیراز در خانواده آیه الله سید محمدتقی عالم بزرگ فارس متولد شد. در ۱۲ سالگی پدرش را از دست داد و از آن تاریخ به بعد سرپرستی خانواده را به عهده گرفت. وی پس از اتمام دروس سطح به منظور ادامه تحصیلات راهی نجف اشرف شد و پس از هفت سال موفق به کسب درجه اجتهاد از مراجعی چون؛ آیت الله آقا ضیاء عراقی، و آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی گردید. سپس به شیراز مراجعت کرده و در مدت اقامتش به سرپرستی حوزه علمیه و تربیت طلاب و ارشاد مردم اشتغال داشت و در کنار تعلیم و تربیت از مبارزه سیاسی با رژیم دست نشانده پهلوی غافل نبود و در این راه از سال ۴۲ تا ۵۷ چندین نوبت دستگیر، زندانی و تبعید شد. این مجتهد مجاهد در حرکت دادن به مبارزات مردم مسلمان فارس علیه رژیم شاه نقش بسیار مهم و مؤثری داشت، افشاگریهای بی پروا و بموقع او، حرکتهای اسلامی مردم فارس را عمق بیشتری می‌بخشید. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی از طرف امام خمینی به سمت نماینده ایشان و امام جمعه شیراز منصوب شد تا اینکه در روز بیستم آذر ماه سال ۱۳۶۰ هنگام رفتن به نماز جمعه به شهادت رسید.[۷]

پنجمین شهید محراب

پنجمین شهید محراب، آیه الله محمد صدوقی، در سال ۱۳۲۷ هـ. ق دیده به جهان گشود. وی در سال ۱۳۴۹ق به حوزه علمیه قم عزیمت نمود و به تحصیل و تدریس علوم پرداختند، از همان ابتداء آشنائی وی با امام خمینی آغاز شد. وی در دورانی که فدائیان اسلام مبارزات مسلحانه خود را بر علیه رژیم دیکتاتور شاه آغاز نمودند، حمایت‌های بسیار نمود. شهید صدوقی، کسی بود که وقتی رضاخان قلدر در شهریور ۱۳۲۰ با ماشین مخصوص خود از ایران فرار می‌کند و در سر راه خود در یکی از دهات اطراف قم، به باغی که آیه الله صدوقی در آن اقامت داشته‌اند برای استراحت وارد می‌شود که این شهید، آن خائن را با خفت و خواری از باغ بیرون می‌کند. شهید صدوقی در حدود۱۳۷۰هـ. ق، بنا به خواهش مراجع عظام قم، برای رهبری مردم خطه کویر و جنوب به استان یزد می‌رود و با شروع نهضت عظیم در سالهای ۴۱ و ۴۲ بعد از آن، مبارزات سیاسی خود را ادامه می‌دهند. شهید صدوقی را بجرأت می‌توان سرسخت‌ترین و پر قدرت‌ترین مخالفان خطوط انحراف، ارتجاعی و ملی گرائی و لیبرالیسم و امثال اینها دانست. سرانجام شهید صدوقی در دهم ماه مبارک رمضان مطابق با یازدهم تیرماه ۱۳۶۱ پس از ادای نماز جمعه بدست منافقین به شهادت رسید.[۸]

ششمین شهید محراب

ششمین شهید محراب، آیه الله عطاء الله اشرفی اصفهانی در سال ۱۲۷۹ش در خمینی شهر، اصفهان متولد شد. وی مقدمات را در اصفهان و بعد رهسپار قم گردید و از محضر آیات عظام؛ خوانساری، حجت و صدر کسب علم نمود. وی در سال ۱۳۳۴ش برای نشر معارف اسلامی به باختران هجرت نمود. و مبارزات سیاسی خود را بر علیه رژیم شاه شروع کردند و بارها در این راه دستگیر و زندانی شد. وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی از سوی امام خمینی در سال ۱۳۵۸ش به امامت جمعه شهر باختران (کرمانشاه) منصوب شدند. وی در سال ۱۳۶۰ روز ۲۲ ماه مبارک رمضان در حال رفتن به مسجد جهت اقامه نماز ظهر توسط منافقین به شهادت رسیدند.[۹]


معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر

۱. شهدای روحانیت شیعه در یکصد ساله اخیر، علی ربانی خلخالی، ج۱ و ۲.


منابع

  1. شیخ مفید، الارشاد، ترجمه: رسولی محلاتی، چاپ ششم، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۱۱–۱۳.
  2. گلزار، صادق، شهید اخلاق و فضیلت، چاپ اول، قم، مؤسسه بوستان کتاب، ۱۳۸۲ش، ص۲۰.
  3. ربانی خلخالی، علی، شهدای روحانیت شیعه، چاپ اول، بی جا، ۱۴۰۲ هـ. ق، ج۱، ص۵۷۲.
  4. صادق گلزار، پیشین، ص۲۷.
  5. نیکبخت، رحیم، اسمعیل زاده، صمد، زندگانی و مبارزات آیت الله قاضی، چاپ اول، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ ۱۳۸۰، ص۹۳.
  6. ربانی خلخالی، علی، پیشین، ج۱، ص۳۶۳.
  7. ربانی خلخالی، علی، پیشین، ج۱، ص۵۷۹–۵۸۱؛ و بهاء الدین خرمشاهی، دانشنامه قرآن، چاپ اول، تهران، انتشارات دوستان؛ ۱۳۷۷ش، ج۱، ص۱۰۵۳ و ۱۰۵۶.
  8. ربانی خلخالی، علی، پیشین، ج۲، ص۵۸۳–۵۸۵.
  9. ربانی خلخالی، علی، پیشین، ج۲، ص۶۲۲–۶۲۶.