سیر تحول عزاداری

نسخهٔ تاریخ ‏۱۲ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۰۱ توسط Rezapour (بحث | مشارکت‌ها)
سؤال

آیا سبک عزاداری موجود، از دورهٔ صفویه وارد فرهنگ شیعه شده است؟

سوگواری و مرثیه‌سرایی برای امام حسین(ع) از زمان ائمه معصوم‎(ع) رایج بوده و بر آن توصیه شده است. در آن زمان بیشتر در قالب شعرخوانی و مرثیه‌سرایی به‌وسیله شعر بود. اما نوع عزاداری براساس سنت‌ها و فرهنگ‌ها تغییراتی کرده است.

عزاداری به سبک موجود، از صدر اسلام نبوده، بلکه در دوره‌های مختلف و بیشتر در دوره صفویه و آل‌بویه به وجود آمد. رواج سبک عزاداری صفویه را به دو دلیل دانسته‌اند:

  • دولت شیعه قدرت را به دست گرفته بود و شیعه از سلطه غیر خود در آمد.
  • بیشتر مردم تحت حکومت صفوی، پیرو مذهب شیعه بودند و ترویج نهضت حسینی و بیان مظلومیت‌های آن حضرت و اهل بیت و یارانش را می‌خواستند.

بنابراین، دو عامل یاد شده در شکل گرفتن سبک موجود، نقش اساسی داشتند. با گذشت زمان، روضه‌خوانی گسترش یافت. روضه‌خوانی یا خواندن کتاب «روضه الشهداء» (که چند ماه پس از سلطنت شاه اسماعیل در تبریز به پایان رسید) و کتاب‌های مشابه بر روی منبر، از دوره صفویه شروع شد.[۱] در همان زمان که مراسم محرم در دورهٔ صفویه رشد و توسعه می‌یافت، و شکل مهم و معروف دیگری از نمایش مذهبی پدید آمد که نقل نمایشی زندگی و اعمال، رنج و مرگ شهیدان شیعه بود. موضوع این نمایش هر چند هم اندک، همیشه در ارتباط با واقعهٔ کربلا بود. البته برخی محققان تاریخ شروع عزاداری به سبک روضه‌خوانی را به دوره حکومت آل‌بویه نسبت داده‌اند.

در نیمه دوم قرن یازدهم تدارک چشم‌گیری برای برگزاری عزای حسینی و تعزیه‌های سیّار آغاز می‌شود، حمایت رسمی از این مراسم باید کسب اهمیتی کرده باشد.[۲]

ژان کالمار، بخش بزرگی از تحولات عزاداری را به سنت‌های دیرینه ایران مربوط می‌داند و می‌گوید: «به عقیده من قسمت اعظم این تحول، صرف نظر از جنبه ایمانی و عقیدتی آن، تحت تأثیر سنت‌هایی به وجود آمده که ریشه‌هایی نزد ایرانیان دارد.[۳]

منابع

  1. تعزیه هنر بومی پیشرو ایران، پترچلکووسکی، ترجمه، داود حاتمی، پاورقی، توضیح مترجم، ص۱۱.
  2. پترچلکووسکی، ص۱۶۵، ۱۶۶، اخلاص کامل به امام حسین(ع)، ژان‌کالمار.
  3. پترچلکووسکی، ص۱۶۴؛ اخلاص کامل به امام حسین(ع)، ژان‌کالمار، پاریس، بی‌تا، ۱۳۵۴ ش، ۱۹۷۵ م.