انواع عدالت خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
عدالت خداوند را به «عدل تکوینی»، «عدل تشریعی» و «عدل جزایی» تقسیم کرده‌اند.  
عدالت خداوند را به «عدل تکوینی»، «عدل تشریعی» و «عدل جزایی» تقسیم کرده‌اند.  


واژه عدل و [[عدالت]] دارای معانی مختلفی است که معروف‌ترین و جامع‌ترین آن قرار گرفتن افراد و اشیاء در جایگاه شایسته خود است. کلام [[امام علی(ع)]] را در اشاره به همین معنای عدل دانسته‌اند: {{متن عربی|الْعَدْلُ يَضَعُ الْأُمُور مَوَاضِعَهَا|ترجمه=عدل این است که امور را در جاى خود قرار می‌دهد}}.<ref>نهج البلاغه، حکمت، ۴۳۷.</ref>  
واژه عدل و [[عدالت]] دارای معانی مختلفی است که معروف‌ترین و جامع‌ترین آن را قرار گرفتن افراد و اشیاء در جایگاه شایسته خود دانسته‌اند. کلام [[امام علی(ع)]] را در اشاره به همین معنای عدل دانسته‌اند: {{متن عربی|الْعَدْلُ يَضَعُ الْأُمُور مَوَاضِعَهَا|ترجمه=عدل، قرار دادن امور در جای خود است}}.<ref>نهج البلاغه، حکمت، ۴۳۷.</ref>  


براساس این معنای عدالت، در [[جهان تکوین]] و [[شریعت|تشریع]]، اصل عدالت این اقتضاء را دارد که هر چیزی در جای مناسب خود قرار گیرد. عدالت الهی نیز چنین معنا می‌شود که خداوند با هر موجودی آن‌چنان‌که شایسته آن است، رفتار کند و آن را در موضعی که در شأن آن باشد، بنشاند و چیزی را که مستحق آن است به او عطا کند.<ref>سعیدی مهر، محمد، آموزش کلام اسلامی، کتابفروشی طه، ۱۳۸۱ش، ج۱، ص۳۱۵.</ref>
اصل عدالت در [[جهان تکوین]] و [[شریعت|تشریع]]، می‌طلبد که هر چیزی در جای مناسب خود قرار گیرد. عدالت الهی نیز چنین معنا می‌شود که خداوند با هر موجودی آن‌چنان‌که شایسته آن است، رفتار کند و آن را در موضعی که در شأن آن باشد، بنشاند و چیزی را که مستحق آن است به او عطا کند.<ref>سعیدی مهر، محمد، آموزش کلام اسلامی، کتابفروشی طه، ۱۳۸۱ش، ج۱، ص۳۱۵.</ref>


بر اساس معنای عدل، عدالت خداوند دارای اقسامی است:  
بر اساس معنای عدل، عدالت خداوند دارای اقسامی است:  


*عدل تکوینی: عدل تکوینی به این معناست که خداوند در جهان خلقت به هر موجودی به اندازه شایستگی و قابلیت او نعمت داده است و به تعبیر دیگر خداوند به اندازه ظرفیت و شایستگی هر شی به او حیث وجودی و کمالی اضافه کرده است.
*عدل تکوینی: عدل تکوینی به این معناست که خداوند در جهان خلقت به هر موجودی به اندازه شایستگی و قابلیت او نعمت داده است و به تعبیر دیگر خداوند به اندازه ظرفیت و شایستگی هر شی به او عطا کرده است.
*عدل تشریعی: به این معنا است که تکالیفی که خدا به وسیله پیامبران بر مردم نازل کرده است، بر پایه عدل و دادگری است.
*عدل تشریعی: به این معنا است که تکالیفی که خدا به وسیله پیامبران بر مردم نازل کرده است، بر پایه عدل و دادگری است.
*عدل جزایی به این معنا است که خدا در روز قیامت میان افراد به عدل داوری می‌کند و حق کسی را تباه نمی‌کند یعنی میان افراد نیکوکار و بدکار به یکسان داوری نمی‌کند و پاداش هر کس را متناسب با اعمال او می‌دهد.<ref>سبحانی جعفر و محمدرضایی، محمد، اندیشه اسلامی۱، دفتر نشر معارف، ۱۳۸۵ش، ص۱۱۵ و ۱۱۶.</ref>
*عدل جزایی به این معنا است که خدا در روز قیامت میان افراد به عدالت داوری می‌کند، حق کسی را تباه نمی‌کند و پاداش هر کس را متناسب با اعمال او می‌دهد.<ref>سبحانی جعفر و محمدرضایی، محمد، اندیشه اسلامی۱، دفتر نشر معارف، ۱۳۸۵ش، ص۱۱۵ و ۱۱۶.</ref>


==جستارهای وابسته==
==جستارهای وابسته==

نسخهٔ ‏۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۱۵

سؤال

عدالت خداوند، چه اقسامی دارد؟


عدالت خداوند را به «عدل تکوینی»، «عدل تشریعی» و «عدل جزایی» تقسیم کرده‌اند.

واژه عدل و عدالت دارای معانی مختلفی است که معروف‌ترین و جامع‌ترین آن را قرار گرفتن افراد و اشیاء در جایگاه شایسته خود دانسته‌اند. کلام امام علی(ع) را در اشاره به همین معنای عدل دانسته‌اند: «الْعَدْلُ يَضَعُ الْأُمُور مَوَاضِعَهَا؛ عدل، قرار دادن امور در جای خود است».[۱]

اصل عدالت در جهان تکوین و تشریع، می‌طلبد که هر چیزی در جای مناسب خود قرار گیرد. عدالت الهی نیز چنین معنا می‌شود که خداوند با هر موجودی آن‌چنان‌که شایسته آن است، رفتار کند و آن را در موضعی که در شأن آن باشد، بنشاند و چیزی را که مستحق آن است به او عطا کند.[۲]

بر اساس معنای عدل، عدالت خداوند دارای اقسامی است:

  • عدل تکوینی: عدل تکوینی به این معناست که خداوند در جهان خلقت به هر موجودی به اندازه شایستگی و قابلیت او نعمت داده است و به تعبیر دیگر خداوند به اندازه ظرفیت و شایستگی هر شی به او عطا کرده است.
  • عدل تشریعی: به این معنا است که تکالیفی که خدا به وسیله پیامبران بر مردم نازل کرده است، بر پایه عدل و دادگری است.
  • عدل جزایی به این معنا است که خدا در روز قیامت میان افراد به عدالت داوری می‌کند، حق کسی را تباه نمی‌کند و پاداش هر کس را متناسب با اعمال او می‌دهد.[۳]

جستارهای وابسته

مطالعه بیشتر

منابع

  1. نهج البلاغه، حکمت، ۴۳۷.
  2. سعیدی مهر، محمد، آموزش کلام اسلامی، کتابفروشی طه، ۱۳۸۱ش، ج۱، ص۳۱۵.
  3. سبحانی جعفر و محمدرضایی، محمد، اندیشه اسلامی۱، دفتر نشر معارف، ۱۳۸۵ش، ص۱۱۵ و ۱۱۶.