اعتقاد به ولایت امام علی(ع) شرط قبولی ایمان در زمان پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(اجرای ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی = | ||
|شاخه فرعی۱ = | |شاخه فرعی۱ = | ||
|شاخه فرعی۲ = | |شاخه فرعی۲ = | ||
|شاخه فرعی۳ = | |شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
روایات بسیاری در مورد محبت امام علی (ع) وارد شده است که شرط قبولی ایمان، محبت و مودت آن حضرت ذکر گردیده است. آیا محبت و مودت علی (ع) در زمان حیات پیامبر (ص) برای افرادی مانند عمار، یاسر، زبیر، عثمان و دیگر اصحاب نبز، شرط قبولی و لازمه ایمان بوده است؟ یا این شرط مربوط به زمان بعد از پیامبر (ص) است؟ | |||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
آنچه از مجموع | آنچه از مجموع روایات بدست می‌آید این است که محبت امیرالمؤمنین در زمان حیات پیامبر نیز به عنوان یک ارزش مطرح بوده است. پیامبر همواره می‌فرمود که دوستی با علی دوستی با من است و به گفته ابوسعید خدری، ما در زمان حیات پیامبر منافقین را با بغضشان نسبت به علی می‌شناختیم و یکی از علامت نفاق افراد بغض آنها نسبت به امیرالمؤمنین بوده است. خداوند در قرآن به پیامبر امر فرموده است که اجری برای رسالت خود به جز دوستی نزدیکانش مطالبه نکند. {{قرآن|ذلِکَ الّذی یُبشّرالله عِباده الّذین آمنوا وَ عَمِلو الصالحاتِ قُل لا أسئَلُکُم عَلَیه اَجْراً اِلاّالمَوَدَّه فِی الْقُرْبی}}<ref>شوری /۲۳.</ref> «این است همان که خدا بندگان خود را بدان بشارت می‌دهد، بندگانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادند. بگو من از شما در برابر رسالتم مزدی طلب نمی‌کنم به جز مودّت نسبت با اقربا. | ||
طبیعتاً محبت امیرالمؤمنین علی (ع) نیز در زمان حیات پیامبر (ص) به عنوان تشکر از حضرتش و پاسداشت رسالت وی، یک ارزش تلقی می‌شده است. اما اینکه آیا قبول ولایت آن حضرت در زمان حیات مبارک پیامبر (ص) نیز ملاک قبولی اعمال یا لازمه ایمان افراد بوده است یا نه؟ جای بحث دارد که در این‌جا تنها به یک نظرگاه بسنده می‌شود. | |||
ولایت امیرالمؤمنین در چند نوبت به پیامبر و مردم عرضه شده است که آخرین آنها در جریان حجه الوداع اتفاق افتاد آنگاه که خداوند آیه مبارکه {{قرآن|یا ایُّهَا الرَّسُول بَلِّغ ما اَنْزَلَ اِلَیْکَ مِنْ رَبِّک}}<ref>مائده / ۶۷.</ref> را بر پیامبر نازل فرمود؛ و قبل از آن هم در آیه مبارکه {{قرآن|اِنّما وَلیُّکُمُ اللهُ وَ رَسُولُه وَالَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلَوه وَ یُؤْتُونَ الزَّکَاه وَ هُمْ راکِعُونَ}}<ref>مائده / ۵۵.</ref> ولایت آن حضرت را بر مردم عرضه فرمود، بنظر می‌رسد از آن زمان که ولایت امیرالمؤمنین بر مردم عرضه شده است قبول آن (به معنائی که بیان خواهد شد) لازمه ایمان بوده و اگر کسی آنرا نپذیرد از ایمان حقیقی و نجات بخش بی بهره است. | |||
زیرا در آیه ۵۵ سوره مائده خدا می‌فرماید: «خدا و رسولش و مؤمنی که در نماز، زکات می‌دهد (دادن انگشتر به فقیر) ولی شما هستند و نفرمود آنکه زکات می‌دهد ولی شما خواهد بود. یعنی همین الان که خدا و رسولش ولی شمایند، او نیز ولی شماست و کسی که ولایت یک ولی را در زمانی که ولی می‌باشد نپذیرد از دستور خدا سر برتافته است. | |||
مطلب | مطلب وقتی روشن‌تر می‌شود که بدانیم کسانی که در زمان حیات پیامبر و بعد از ابلاغ رسمی ولایت امیرالمؤمنین آشکارا منکر این امر گشتند، مورد غضب و عقوبت الهی واقع شدند. با آنکه خداوند تنها کافران را به عذاب مرگ عقوبت می‌کند. چنان‌که در تفسیر آیه اول سوره معارج نقل شده است که وقتی پیامبر ولایت امیرالمؤمنین را در روز غدیر به مردم بشارت داد و فرمود که این مرد مولای شماست مردی به مدینه آمده و خدمت آن حضرت رسید و گفت: به ما گفتی یک خدا را عبادت کنیم، پذیرفتیم. گفتی نماز بخوانید، اطاعت کردیم. آیا این مقدار بس نبود که حالا پسرعمویت را بر ما فرمانفرما کردی؟ آیا این کار را از نزد خودت کردی یا خدا ترا به آن امر کرد؟! پیامبر (ص) در جواب فرمود: که خواست خدا چنین بوده است. پس او گفت خدایا اگر این امر حق است و از جانب توست، پس سنگی از آسمان بر ما بباران. در همین حال سنگ کوچکی بر وی فرود آمد و او را به هلاکت رساند. بنا براین حد اقل بر مردم لازم است که ولایت آن حضرت را، از وقتی که ابلاغ عمومی شده، بپذیرند. | ||
در | در نتیجه می‌توان گفت: محبت و ولایت امیرالمؤمنین (ع) بعد از حادثه عظیم غدیر (ابلاغ عمومی ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام)، شرط قبولی ایمان می‌باشد. | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
ـ | == معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر == | ||
ـ پژوهشی عمیق پیرامون زندگی علی (ع) نوشته آیه الله جعفر سبحانی. | |||
{{پایان مطالعه بیشتر}} | {{پایان مطالعه بیشتر}} | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{پانویس}} | |||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = | ||
| تیترها = | | تیترها = | ||
| ویرایش = | | ویرایش = | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = | ||
| کیفیت = | | کیفیت = | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ ۶ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۳۰
روایات بسیاری در مورد محبت امام علی (ع) وارد شده است که شرط قبولی ایمان، محبت و مودت آن حضرت ذکر گردیده است. آیا محبت و مودت علی (ع) در زمان حیات پیامبر (ص) برای افرادی مانند عمار، یاسر، زبیر، عثمان و دیگر اصحاب نبز، شرط قبولی و لازمه ایمان بوده است؟ یا این شرط مربوط به زمان بعد از پیامبر (ص) است؟
آنچه از مجموع روایات بدست می‌آید این است که محبت امیرالمؤمنین در زمان حیات پیامبر نیز به عنوان یک ارزش مطرح بوده است. پیامبر همواره می‌فرمود که دوستی با علی دوستی با من است و به گفته ابوسعید خدری، ما در زمان حیات پیامبر منافقین را با بغضشان نسبت به علی می‌شناختیم و یکی از علامت نفاق افراد بغض آنها نسبت به امیرالمؤمنین بوده است. خداوند در قرآن به پیامبر امر فرموده است که اجری برای رسالت خود به جز دوستی نزدیکانش مطالبه نکند. ﴿ذلِکَ الّذی یُبشّرالله عِباده الّذین آمنوا وَ عَمِلو الصالحاتِ قُل لا أسئَلُکُم عَلَیه اَجْراً اِلاّالمَوَدَّه فِی الْقُرْبی﴾[۱] «این است همان که خدا بندگان خود را بدان بشارت می‌دهد، بندگانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادند. بگو من از شما در برابر رسالتم مزدی طلب نمی‌کنم به جز مودّت نسبت با اقربا.
طبیعتاً محبت امیرالمؤمنین علی (ع) نیز در زمان حیات پیامبر (ص) به عنوان تشکر از حضرتش و پاسداشت رسالت وی، یک ارزش تلقی می‌شده است. اما اینکه آیا قبول ولایت آن حضرت در زمان حیات مبارک پیامبر (ص) نیز ملاک قبولی اعمال یا لازمه ایمان افراد بوده است یا نه؟ جای بحث دارد که در این‌جا تنها به یک نظرگاه بسنده می‌شود.
ولایت امیرالمؤمنین در چند نوبت به پیامبر و مردم عرضه شده است که آخرین آنها در جریان حجه الوداع اتفاق افتاد آنگاه که خداوند آیه مبارکه ﴿یا ایُّهَا الرَّسُول بَلِّغ ما اَنْزَلَ اِلَیْکَ مِنْ رَبِّک﴾[۲] را بر پیامبر نازل فرمود؛ و قبل از آن هم در آیه مبارکه ﴿اِنّما وَلیُّکُمُ اللهُ وَ رَسُولُه وَالَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلَوه وَ یُؤْتُونَ الزَّکَاه وَ هُمْ راکِعُونَ﴾[۳] ولایت آن حضرت را بر مردم عرضه فرمود، بنظر می‌رسد از آن زمان که ولایت امیرالمؤمنین بر مردم عرضه شده است قبول آن (به معنائی که بیان خواهد شد) لازمه ایمان بوده و اگر کسی آنرا نپذیرد از ایمان حقیقی و نجات بخش بی بهره است.
زیرا در آیه ۵۵ سوره مائده خدا می‌فرماید: «خدا و رسولش و مؤمنی که در نماز، زکات می‌دهد (دادن انگشتر به فقیر) ولی شما هستند و نفرمود آنکه زکات می‌دهد ولی شما خواهد بود. یعنی همین الان که خدا و رسولش ولی شمایند، او نیز ولی شماست و کسی که ولایت یک ولی را در زمانی که ولی می‌باشد نپذیرد از دستور خدا سر برتافته است.
مطلب وقتی روشن‌تر می‌شود که بدانیم کسانی که در زمان حیات پیامبر و بعد از ابلاغ رسمی ولایت امیرالمؤمنین آشکارا منکر این امر گشتند، مورد غضب و عقوبت الهی واقع شدند. با آنکه خداوند تنها کافران را به عذاب مرگ عقوبت می‌کند. چنان‌که در تفسیر آیه اول سوره معارج نقل شده است که وقتی پیامبر ولایت امیرالمؤمنین را در روز غدیر به مردم بشارت داد و فرمود که این مرد مولای شماست مردی به مدینه آمده و خدمت آن حضرت رسید و گفت: به ما گفتی یک خدا را عبادت کنیم، پذیرفتیم. گفتی نماز بخوانید، اطاعت کردیم. آیا این مقدار بس نبود که حالا پسرعمویت را بر ما فرمانفرما کردی؟ آیا این کار را از نزد خودت کردی یا خدا ترا به آن امر کرد؟! پیامبر (ص) در جواب فرمود: که خواست خدا چنین بوده است. پس او گفت خدایا اگر این امر حق است و از جانب توست، پس سنگی از آسمان بر ما بباران. در همین حال سنگ کوچکی بر وی فرود آمد و او را به هلاکت رساند. بنا براین حد اقل بر مردم لازم است که ولایت آن حضرت را، از وقتی که ابلاغ عمومی شده، بپذیرند.
در نتیجه می‌توان گفت: محبت و ولایت امیرالمؤمنین (ع) بعد از حادثه عظیم غدیر (ابلاغ عمومی ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام)، شرط قبولی ایمان می‌باشد.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر
ـ پژوهشی عمیق پیرامون زندگی علی (ع) نوشته آیه الله جعفر سبحانی.