شفاعت

آیات متعدد قرآن کریم و روایات صحیح بر شفاعت از مؤمنان در بخشودگی از گناهان بزرگ دلالت دارد. این شفاعت البته بر بقاء ایمان فرد و برجابودن پیوندش با ولی خدا تا هنگام مرگ مشروط است. روايات مستفيض، بلكه متواتری در مشروعیت و وقوع شفاعت پیامبر اسلام، دیگر پيامبران و امامان اهل‌بیت عليهم السّلام به ما رسیده است. از آنجا که همه کمالات اولا و بالذات به خداوند اختصاص دارد و با اذن و ارادۀ او به دیگران داده می‌شود، هیچگونه تعارضی میان شفاعت‌گری مطلق پروردگار و شفاعت‌گری مشروط و اذن‌یافته پیامبران و دیگر انسان‌های مقرب خداوند وجود ندارد. خداوند این گونه خواسته است که برخی از بندگانش، به سبب قرب و شرافتی که در نزد او دارند، نسبت به برخی دیگر از بندگانش که از نقص‌ها و گناهانی رنج می‌برند، شفاعت کنند تا منزلت بندگان مقرب برای همه آشکار شده و آنان پاداش استقامت خود بر طریق بندگی را دریافت کنند. قرائت‌هایی از آموزه‌ی شفاعت، که ریشه در فهم نادرست رابطه‌ی میان خالق و مخلوق دارد و شفاعت را صرفا به استمرار آثار توفیق پیامبر در ابلاغ رسالت تعبیر می‌کند و اعتقاد عموم مؤمنان به شفاعت را اعتقاد به گونه‌ای پارتی بازی و وجود بندگانی مهربان‌تر از خداوند متهم می‌کند، سخنی ناصواب است.