ضمیر مذکر برای خدا
 | این مقاله هماکنون به دست Fabbasi در حال ویرایش است. |
خدا در قرآن برای خودش از ضمیرهای مذکر استفاده کرده است، آیا این یعنی جنس مذکر بهتراست؟
قرآن عربی است:﴿إِنَّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ؛ ما آن را قرآنی عربی قرار دادیم، باشد که بیندیشید﴾(زخرف:۳) بر اساس دستور زبان عربی، لفظی که مؤنث حقیقی[یادداشت ۱] یا مؤنث مجازی[یادداشت ۲] نباشد یا در خود لفظ علامت مؤنث نباشد، عرب آن لفظ را مذکر می‌آورد نه اینکه در حقیقت مذکر باشد.[نیازمند منبع] در مقابل، عرب الفاظی را که مظهر زیبایی و نور باشد، مؤنث می‌آورد و در قرآن نیز این قاعده به کار رفته است: ﴿وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها؛ سوگند به خورشید و تابندگی‌اش.﴾(شمس:۱) خورشید را چون در دستور زبان عرب مؤنث مجازی می‌دانند، قرآن طبق دستور زبان عرب ضمیر را مؤنث آورد نه اینکه خورشید در حقیقت مؤنث هست.[۱] ضمیرهایی که در قرآن به به خدا برمی‌گردد مطابق دستور زبان عربی مذکر آمده است نه اینکه قرآن سبحان را مذکر بداند.[نیازمند منبع]
استفاده کردن قرآن از دستور زبان عربی به این معنی نیست که خدا بین زن و مرد فرق گذاشته و عدالت را مراعات نکرده است. خدا جسم نیست تا مذکر یا مؤنث باشد.
منابع
- ↑ بابتی، عزیزه فوال، المعجم المفصل فی النحو العربی، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، بی‌تا، ج۲، ص۹۲۳. درویش، محی الدین، اعراب القرآن الکریم و بیانه، الارشاد، حمص سوریه، چاپ چهارم، ۱۴۱۵ق، ج۱۰، ص۴۹۴.
- ↑ مونث حقیقی یعنی جنسیتش ماده باشد در مقابل جنس نر. «بابتی، عزیزه فوال، المعجم المفصل فی النحو العربی، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، بی‌تا، ج۲، ص۹۲۳.»
- ↑ مونث مجازی به لفظی گفته می‌شود که نه علامت تأنیث دارد و نه لفظ آن در ظاهر مذکر است. «بابتی، عزیزه فوال، المعجم المفصل فی النحو العربی، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، بی‌تا، ج۲، ص۹۲۳.»