خلقت انسان‌ها با رنگ‌های متفاوت

سؤال

چرا خداوند برخی را سیاه و برخی را به رنگ‌های دیگر آفرید؟


تفاوت به جهت عوامل مختلف طبیعی

تفاوت در شکل، رنگ، قد و دیگر خصوصیات بدنی، به جهت عوامل طبیعی است که به مرور زمان تأثیر می‌گذارند. عموم مردمانی که در مناطق بسیار گرم زندگی می‌کنند، کم‌کم رنگ پوستشان به سیاهی و آفتاب سوختگی متمایل می‌شود. مردمانی که در مناطق معتدل زندگی می‌کنند عموما از پوست سفید برخوردار می‌شوند. عوامل دیگری نیز در این موارد تاثیرگذار هستند. پس این گونه نیست که خداوند از اول، برخی را سفید و برخی را سیاه خلق کرده باشد.

همچنین باید به این نکته توجه داشت که بین تبعیض و تفاوت فرق وجود دارد. تفاوت در رنگ‌ها، تبعیض نیست و نباید به این امور به دیده تبعیض نگاه کرد. ادیان الهی با این نگاه تبعیضانه مبارزه کرده‌اند، پیامبر اسلام بیشترین سهم را در این مبارزه ایفا کرد. او دستور داد که به «جویبر» سیاه‌پوست از اشراف انصار که سفیدپوست بودند، همسر دهند تا تصور برتری نژادی برچیده شود.[۱] و بلال حبشی را به عنوان موذن خاص خود انتخاب کرد. همچنین تصمیماتی گرفت تا برده‌ها به تدریج آزاد و زندگی شرافتمندانه در پیش گیرند.

حکمت و مصلحت در خلقت

هیچ پدیده‌ای در این عالم از حیطه قدرت خداوند بیرون نیست. بنابر این می‌توان تفاوت‌ها را هم به صورت غیر مستقیم به خداوند نسبت داد و به دنبال حکمت و فلسفه آن بود. از آنجا که ما خدا را به صفات علیم، حکیم، غنی، کامل و عادل شناخته‌ایم، می‌دانیم آنچه واقع می‌شود بر اساس حکمت و مصلحت است. حتی اگر ما نتوانیم همه آن حکمت‌ها و مصلحت‌ها را درک کنیم. بشر پس از آن که در نظام هستی این همه حکمت و تدبیر را می‌بیند، باید اعتراف کند آن‌جا که حکمت یک امر بر او پنهان است از نقصان درک او است و نه از خلقت خداوند.[۲] همچنین خداوند به وسیله پیامبران خود نیز این پیام را رساند که مهم در نزد خداوند تقوا است. پیامبر اسلام در ملاقات با اصحاب صفه فرمودند: «همه مردم از سفید و سیاه، عرب و عجم در یک درجه‌اند. هیچ‌کس بر دیگری برتری ندارد مگر به وسیله تقوا و طاعت الهی».[۳]


منابع

  1. داستان ازدواج جویبرو ذلفا را شهید مطهری در داستان راستان ذکرکرده‌اند. مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، ج۱۸، ص۳۶۰–۳۶۴،
  2. مطهری، مرتضی، عدل الهی، انتشارات صدرا، چاپ هجدهم، ص۹۳ و ۹۴.
  3. مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، تهران، انتشارات صدرا، چاپ نهم، ج۱۸، ص۳۶۰.