شغل انبیاء
 | این مقاله هماکنون به دست Shamloo در حال ویرایش است. |
سؤال
شغل انبیاء الهی، که از طریق آن معیشت خود را تأمین می‌کردند، چه بوده است؟
انبیاء الهی(ع) پیش از مبعوث شدن به نبوت و یا در دوران نبوت خود در کنار انجام وظیفهٔ ابلاغ پیام های الهی به مردم و هدایت آنان برای گذران زندگی دنیوی خود به کارهایی مشغول می شدند. در منابع مختلف چون قرآن کریم، احادیث معصومان(ع) و اخبار تاریخی گاهی به این مشاغل اشاره شده است:
- بر اساس برخی نقل‌ها شغل حضرت آدم(ع) کشاورزی[۱]، آهنگری[۲] و نانوایی[۳] بر شمرده شده است.
- بر اساس آیات ۳۷ سورهٔ هود، ۲۷ سورهٔ قصص و ۸۰ سورهٔ انبیاء و برخی روایات شغل حضرت نوح(ع) نجاری دانسته شده است.[۴]
- شغل حضرت ادریس(ع) کتابت و خیاطی برشمرده شده است.[۵] در منابع او را اولین کسی دانسته‌اند که با به کار گرفتن سوزن خیاطی کرده است.[۶]
- شغل حضرت هود(ع) تجارت عنوان شده است.[۷]
- شغل حضرت صالح(ع) تجارت برشمرده شده است.[۸]
- شغل حضرت ابراهیم(ع) کشاورزی[۹] و بنایی[۱۰] عنوان شده است.
- شغل حضرت اسماعیل(ع) بنایی عنوان شده است.[۱۱]
- در نقلی، شغل حضرت لوط(ع) کشاورزی دانسته شده است.[۱۲]
- در برخی منابع، شغل حضرت یعقوب(ع) شبانی و دام‌پروری دانسته شده است.[۱۳]
- با تکیه بر آیات قرآنی و برخی منابع تاریخی، شغل حضرت یوسف(ع) خزانه‌داری[۱۴]، پادشاهی[۱۵] و کاغذسازی[۱۶] عنوان شده است.
- بنابر برخی منابع، شغل حضرت ایوب(ع) شبانی و دامداری تلقی شده است.[۱۷]
- بر اساس برخی آیات قرآنی و گزارش‌های تاریخی، شغل حضرت شعیب(ع) شبانی و دامداری[۱۸] قلمداد شده است.
- بنابر برخی آیات و منابع تاریخی، شغل حضرت موسی(ع) شبانی[۱۹]، کشاورزی[۲۰] و بنایی[۲۱] عنوان شده است.
- بنابر ماجرای حضرت خضر(ع) و حضرت موسی(ع) در سورهٔ کهف، شغل حضرت خضر(ع) بنایی انگاشته شده است.[۲۲]
- با تکیه بر برخی آیات قرآنی و احادیث و اخبار تاریخی، کار حضرت داوود(ع) آهنگری[۲۳]، زره‌سازی[۲۴] و زنبیل‌بافی[۲۵] عنوان شده است.
- در آیاتی از قرآن و برخی منابع تاریخی، شغل حضرت سلیمان(ع) نظام‌گری[۲۶]، پادشاهی[۲۷]، حصیربافی[۲۸] و صابون‌سازی[۲۹] آمده است.
- شغل حضرت زکریاء(ع) نجاری خوانده شده است.[۳۰]
- شغل حضرت عیسی(ع) جهانگردی بیان شده است.[۳۱]
- شغل پیامبر اسلام(ص) شبانی[۳۲]، بازرگانی[۳۳] عنوان شده است.
منابع
- ↑ المجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
- ↑ الطبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۱۳۰.
- ↑ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۱، ص ۱۲۹.
- ↑ المجلسی، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
- ↑ ابن‌رسته، احمد بن عمر، الاعلاق النفیسه، ترجمهٔ حسین قره‌چانلو، تهران، مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۵، ۲۲۶.
- ↑ المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، المکتبة العصریة، ۲۰۰۵م، ج ۱، ص ۳۲.
- ↑ ابن عساکر، أبو لقاسم علي بن الحسن، تاریخ مدینة دمشق، تحقیق عمرو بن غرامة العمروي، بیروت، دارالفكر للطباعة والنشر والتوزيع، ۱۹۹۵م، ج ۷، ص ۴۴۳.
- ↑ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۷، ص ۴۴۳.
- ↑ ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی، المنتظم في تاريخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمية، ۱۹۹۲-۱۹۹۳م، ج۲، ص ۱۴۶.
- ↑ سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۲۷.
- ↑ سورهٔ بقره، آیهٔ ۱۲۷.
- ↑ المجلسی، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
- ↑ المسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، الشرکة العلمیة للکتاب، ج۱، ص ۴۱.
- ↑ سورهٔ یوسف، آیهٔ ۵۵.
- ↑ نیشابوری، ابواسحاق ابراهیم بن منصور، قصص الانبیاء، به اهتمام حبیب یغمایی، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ص ۱۱۴.
- ↑ القلقشندی، احمد بن علی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، تحقیق محمدحسین شمس‌الدین، بیروت ،دارالکتب العلمية، بی‌تا، ج ۱، ص ۴۸۶.
- ↑ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۱، ص ۳۲۳.
- ↑ سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷.
- ↑ سورهٔ قصص، آیهٔ ۲۷.
- ↑ ابن‌الجوزی، المنتظم في تاريخ الأمم و الملوک، ج ۲، ص ۱۴۶.
- ↑ سورهٔ کهف، آیهٔ ۷۷.
- ↑ سورهٔ کهف، آیهٔ ۷۷.
- ↑ سورهٔ سبأ، آیهٔ ۱۰.
- ↑ سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۰.
- ↑ الشریف الرضی، محمد بن الحسین، نهج البلاغه، تحقیق صبحی الصالح، قم، دارالهجرة، ۱۴۱۴ق، خطبهٔ ۱۶۰، ص ۲۲۷.
- ↑ القلقشندی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، ج ۱، ص ۴۸۸.
- ↑ سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۸۱.
- ↑ المجلسی، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
- ↑ القلقشندی، صبح الأعشی في صناعة الإنشاء، ج ۱، ص ۴۸۶.
- ↑ السیوطی، جلال‌الدین عبدالرحمن بن أبي‌بكر، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، بیروت دارالفکر، بی‌تا، ج ۵، ص ۴۷۹.
- ↑ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۷، ص ۴۴۳.
- ↑ ابن‌الجوزی، المنتظم في تاريخ الأمم و الملوک، ج ۲، ص ۱۴۶.
- ↑ ابن کثیر الدمشقی، اسماعیل بن کثیر، البدایة و النهایة، تحقیق علی شیری، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۹۸۸م، ج ۲، ص ۳۵۸.