داوود(ع) خواننده اهل بهشت

Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
Article-dot.png
از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۲۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۰ توسط A.ahmadi (بحث | مشارکت‌ها)


سؤال
آیا درست است که حضرت داوود دارای صدای خوشی بود؟ آیا او در بهشت به خوانندگی مشغول است؟


یکی از منحصر به فردترین ویژگی‌های حضرت داود «ع» صدای زیبای ایشان بوده، به نحوی که هنگام قرائت مزامیر، حتی پرندگان و حیوانات نیز تحت تأثیر قرار می‌گرفتند؛ از این رو، بهشتیانی که در انواع نعمت‌های الهی غرق هستند، از صدای زیبای ایشان بهره‌مند می‌شوند.

پاسخ تفصیلی:


حضرت داوود(ع) در روایات، دارای صدای خوشی دانسته شده و این ویژگی از شاخصه‌های وی میان پیامبران شمرده شده است.[۱] همچنین بر اساس نهج‌البلاغه، امام علی(ع) داوود(ع) را صاحب مَزامیر و قاری اهل بهشت معرفی کرده است.[۲] مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.[۳] محمدتقی شوشتری (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.[۴]


آیت الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، این مجموعه که شامل اشعار روحانی، مناجات‌ها و پند و اندرزها است، امروزه نیز جزیی از کتب اهل عتیق است. او بر این باور است که حضرت داوود با صدای خوش خود آن‌ها را می‌خواند، تا تأثیر آنها بر دل‌ها بیشتر شود. از بعضی آیات و روایات استفاده می‌شود که نه تنها انسان‌ها مجذوب صوت زیبای او می‌شدند، بلکه هنگامی که در محراب عبادت مشغول مناجات می‌شد، حتی طبق روایتی پرندگان و حیوانات نیز می‌آمدند و در کنار یا بر بدن او می‌نشستند.

قاری اهل بهشت بودن اشاره به مقام اخروی ایشان است، که در آن جا نیز اولیاء الله را با صدای زیبایش و مناجات پرمحتوایش به لذّت قرب پروردگار و عشق و شوق به ذات پاک او می‌رساند و از آن جا که بهشت، کانون بهترین‌هاست در خطبه مزبور نقل شده که داود «ع» قاری اهل بهشت است.[۵]

در میان دیگر شارحان نهج البلاغه ابن میثم بحرانی نیز چنین نظری را پذیرفته‌اند؛ ایشان در توضیح این فراز چنین می‌گوید: «داود «ع» قاری بهشتیان است چنان‌که در اخبار نیز وارد شده است؛ زیرا هر امر نیکویی در عرف مردم، به بهشت نسبت داده می‌شود، یا به این مناسبت است که صدای زیبا و دلنشین حضرت داود «ع»، انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد.»[۶]

نکته پایانی:

بر اساس برخی از روایات، یکی از نعمت‌هایی که بهشتیان از آن بهره‌منداند، نغمه‌های بسیار زیبا و آهنگ‌های دلنوازی است که به طرق مختلف در بهشت نواخته شده و باعث شادی و نشاط اهل بهشت می‌شود.[۷]

جستارهای وابسته


منابع

  1. ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.
  2. شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.
  3. فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.
  4. شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.
  5. ر. ک. مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰ با تصرف و تلخیص.
  6. بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.
  7. ر. ک. بحارالانوار، ج۸، ص۱۹۶.