لقب ستی برای حضرت معصومه(س): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز اصلاح پاورقی |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|خانواده}} | {{درگاه|خانواده}} | ||
لقب ستّی به معنای زن والامقام | لقب '''ستّی''' به معنای زن والامقام است. این واژه از القاب خاص [[حضرت معصومه(س)|حضرت معصومه]] نیست و تنها برای احترام به خانم‌ها در ابتدای نام آنها آورده می‌شود. واژهٔ ستّی واژه‌ای عربی است که اصل آن سیّدتی بوده است.<ref>حسینی زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۶۴.</ref> شیخ عباس قمی (۱۲۹۴-۱۳۵۹ق)، محدث شیعه، عنوان می‌کند که این واژه عربی است و به معنای خانم من و بی‌بی من به‌کار می‌رود و همان سیّدتی عربی است.<ref>قمی، عباس بن محمدرضا، منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل، قم، دلیل ما، ۱۳۷۹ش، ج۳، ص۱۵۸۱.</ref> | ||
در متون روایی و تاریخی، این واژه به‌عنوان لقبی احترام‌آمیز برای زنان والامرتبه به‌کار می‌رفته است. برای نمونه، در نقلی این لقب از سوی ام ایمن، صحابی رسول خدا(ص)، برای [[حضرت زهرا(س)]] استفاده شده است.<ref>انصاری، محمد اسماعیل، موسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء، قم، دلیل ما، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۳۶۸.</ref> همچنین، این لقب برای [[حضرت زینب در روایات|حضرت زینب]](س) و برخی دیگر از زنان منسوب به اهل‌بیت(ع) نیز به‌کار رفته است.<ref>بیضون، لبیب، موسوعة کربلا، بیروت، مؤسسة اعلمی، ۱۴۲۷ق، ج۲ ٬ص۶۴۷؛ نیز: بیضون، موسوعة کربلا، ج۲، ص۴۲۶.</ref> نیز، این عنوان را نرجس خاتون(س)، مادر امام عصر(ع)، برای حکیمه خاتون، عمهٔ امام حسن عسکری(ع)، به‌کار برده است.<ref>ابن شدقم، سید ضامن الحسینی المدنی، تحفة الازهار و زلال الانهار فی نسب ابناء الائمة الاطهار، تهران، میراث مکتوب، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۵۰۲.</ref> منابع شیعی القاب بسیاری برای حضرت معصومه برشمرده‌اند؛ از جمله طاهره، حمیده، بِرّه، رشیده.<ref>نائینی اردستانی، محمدعلی بن حسین، انوار المشعشعین، تحقیق محمدرضا انصاری قمی، قم، کتابخانهٔ بزرگ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی ج۱، ص۲۱۱.</ref> | در متون روایی و تاریخی، این واژه به‌عنوان لقبی احترام‌آمیز برای زنان والامرتبه به‌کار می‌رفته است. برای نمونه، در نقلی این لقب از سوی ام ایمن، صحابی رسول خدا(ص)، برای [[حضرت زهرا(س)]] استفاده شده است.<ref>انصاری، محمد اسماعیل، موسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء، قم، دلیل ما، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۳۶۸.</ref> همچنین، این لقب برای [[حضرت زینب در روایات|حضرت زینب]](س) و برخی دیگر از زنان منسوب به اهل‌بیت(ع) نیز به‌کار رفته است.<ref>بیضون، لبیب، موسوعة کربلا، بیروت، مؤسسة اعلمی، ۱۴۲۷ق، ج۲ ٬ص۶۴۷؛ نیز: بیضون، موسوعة کربلا، ج۲، ص۴۲۶.</ref> نیز، این عنوان را نرجس خاتون(س)، مادر امام عصر(ع)، برای حکیمه خاتون، عمهٔ امام حسن عسکری(ع)، به‌کار برده است.<ref>ابن شدقم، سید ضامن الحسینی المدنی، تحفة الازهار و زلال الانهار فی نسب ابناء الائمة الاطهار، تهران، میراث مکتوب، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۵۰۲.</ref> منابع شیعی القاب بسیاری برای حضرت معصومه برشمرده‌اند؛ از جمله طاهره، حمیده، بِرّه، رشیده.<ref>نائینی اردستانی، محمدعلی بن حسین، انوار المشعشعین، تحقیق محمدرضا انصاری قمی، قم، کتابخانهٔ بزرگ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی ج۱، ص۲۱۱.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۱۴
سؤال
لقب ستّی، که برای حضرت معصومه(س) به‌کار رفته، به چه معناست.
درگاه‌ها
لقب ستّی به معنای زن والامقام است. این واژه از القاب خاص حضرت معصومه نیست و تنها برای احترام به خانم‌ها در ابتدای نام آنها آورده می‌شود. واژهٔ ستّی واژه‌ای عربی است که اصل آن سیّدتی بوده است.[۱] شیخ عباس قمی (۱۲۹۴-۱۳۵۹ق)، محدث شیعه، عنوان می‌کند که این واژه عربی است و به معنای خانم من و بی‌بی من به‌کار می‌رود و همان سیّدتی عربی است.[۲]
در متون روایی و تاریخی، این واژه به‌عنوان لقبی احترام‌آمیز برای زنان والامرتبه به‌کار می‌رفته است. برای نمونه، در نقلی این لقب از سوی ام ایمن، صحابی رسول خدا(ص)، برای حضرت زهرا(س) استفاده شده است.[۳] همچنین، این لقب برای حضرت زینب(س) و برخی دیگر از زنان منسوب به اهل‌بیت(ع) نیز به‌کار رفته است.[۴] نیز، این عنوان را نرجس خاتون(س)، مادر امام عصر(ع)، برای حکیمه خاتون، عمهٔ امام حسن عسکری(ع)، به‌کار برده است.[۵] منابع شیعی القاب بسیاری برای حضرت معصومه برشمرده‌اند؛ از جمله طاهره، حمیده، بِرّه، رشیده.[۶]
منابع
- ↑ حسینی زبیدی، محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۶۴.
- ↑ قمی، عباس بن محمدرضا، منتهی الآمال فی تواریخ النبی و الآل، قم، دلیل ما، ۱۳۷۹ش، ج۳، ص۱۵۸۱.
- ↑ انصاری، محمد اسماعیل، موسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء، قم، دلیل ما، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص۳۶۸.
- ↑ بیضون، لبیب، موسوعة کربلا، بیروت، مؤسسة اعلمی، ۱۴۲۷ق، ج۲ ٬ص۶۴۷؛ نیز: بیضون، موسوعة کربلا، ج۲، ص۴۲۶.
- ↑ ابن شدقم، سید ضامن الحسینی المدنی، تحفة الازهار و زلال الانهار فی نسب ابناء الائمة الاطهار، تهران، میراث مکتوب، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۵۰۲.
- ↑ نائینی اردستانی، محمدعلی بن حسین، انوار المشعشعین، تحقیق محمدرضا انصاری قمی، قم، کتابخانهٔ بزرگ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی ج۱، ص۲۱۱.