کاربر:Mohammadaminrazi/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
http://pajoohe.ir/Product.aspx?ProductID=62912 | http://pajoohe.ir/Product.aspx?ProductID=62912 | ||
______________________________________________________________________________ | |||
'''توسل''' در لغت به معنای جستن وسیله برای نزدیک‌شدن به خداوند است و در قرآن نیز امر به آن شده است. از نگاه اسلامی، توسل یعنی انسان برای رسیدن به حاجت خود، یکی از بندگان مقرب خدا مانند پیامبر(ص) یا امامان(ع) را واسطه دعا قرار دهد، با این باور که خداوند وسیله و اسباب را آفریده و اجازه داده از آن‌ها بهره ببریم. شیعیان معتقدند همان‌طور که خداوند اسباب مادی را برای تأمین نیازهای جسمی قرار داده، اسباب معنوی نیز مانند توسل، وسیله دریافت فیض الهی است و این امر نه تنها شرک نیست، بلکه تجلی توحید است، چراکه مؤمن از خدا حاجت می‌خواهد، نه از واسطه، و تنها از مقام و منزلت آن بنده خدا برای تقرب بهره می‌برد. مخالفت‌هایی که این عمل را شرک یا بدعت می‌دانند، غالباً از سوی وهابیان مطرح شده‌اند، اما بسیاری از علمای اهل‌سنت و شیعه با استناد به قرآن، روایات نبوی و سیره صحابه، مشروعیت توسل را تأیید کرده‌اند و آن را یکی از راه‌های مقبول تقرب به درگاه الهی دانسته‌اند و تصریح کرده‌اند که تفاوتی میان توسل در زمان حیات و پس از وفات اولیای الهی وجود ندارد. | |||
توسل به پیامبران و اولیای الهی از نظر بسیاری از علمای شیعه و اهل‌سنت نه بدعت است و نه شرک، بلکه سنتی ریشه‌دار در سیره مسلمانان به شمار می‌آید. علمایی چون تقی‌الدین سبکی و علی سمهودی با استناد به روایات فراوان و اجماع علما، مشروعیت توسل را اثبات کرده‌اند و حتی در منابع معتبر اهل‌سنت مانند صحیح بخاری، نمونه‌هایی از توسل صحابه آمده است. همچنین روایات متعدد شیعه، اهل‌بیت(ع) را وسیله تقرب به خدا معرفی کرده‌اند. عالمانی مانند شوکانی، قسطلانی و آلوسی نیز توسل پس از وفات پیامبر(ص) را پذیرفته‌اند. جعفر سبحانی تأکید می‌کند که توسل به مقام پیامبران به معنای شریک‌گرفتن آنان برای خدا نیست، بلکه احترام به منزلتی است که خدا خود به آنان عطا کرده و دعای متوسل، همچنان به درگاه خداوند است. بنابراین، ادعای بدعت یا شرک‌بودن توسل، پایه‌ای ندارد و برخلاف فهم رایج در سنت اسلامی است. | |||
______________________________________________________________________________ | ______________________________________________________________________________ | ||
نسخهٔ ۳۰ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۰:۴۸
لینک مطالعه برای فلسفه خلفت گناه کار 👇
https://rasekhoon.net/article/show/1400813
لینک مطالعه برای تقلید در شیعه👇
http://pajoohe.ir/Product.aspx?ProductID=62912
______________________________________________________________________________
توسل در لغت به معنای جستن وسیله برای نزدیک‌شدن به خداوند است و در قرآن نیز امر به آن شده است. از نگاه اسلامی، توسل یعنی انسان برای رسیدن به حاجت خود، یکی از بندگان مقرب خدا مانند پیامبر(ص) یا امامان(ع) را واسطه دعا قرار دهد، با این باور که خداوند وسیله و اسباب را آفریده و اجازه داده از آن‌ها بهره ببریم. شیعیان معتقدند همان‌طور که خداوند اسباب مادی را برای تأمین نیازهای جسمی قرار داده، اسباب معنوی نیز مانند توسل، وسیله دریافت فیض الهی است و این امر نه تنها شرک نیست، بلکه تجلی توحید است، چراکه مؤمن از خدا حاجت می‌خواهد، نه از واسطه، و تنها از مقام و منزلت آن بنده خدا برای تقرب بهره می‌برد. مخالفت‌هایی که این عمل را شرک یا بدعت می‌دانند، غالباً از سوی وهابیان مطرح شده‌اند، اما بسیاری از علمای اهل‌سنت و شیعه با استناد به قرآن، روایات نبوی و سیره صحابه، مشروعیت توسل را تأیید کرده‌اند و آن را یکی از راه‌های مقبول تقرب به درگاه الهی دانسته‌اند و تصریح کرده‌اند که تفاوتی میان توسل در زمان حیات و پس از وفات اولیای الهی وجود ندارد.
توسل به پیامبران و اولیای الهی از نظر بسیاری از علمای شیعه و اهل‌سنت نه بدعت است و نه شرک، بلکه سنتی ریشه‌دار در سیره مسلمانان به شمار می‌آید. علمایی چون تقی‌الدین سبکی و علی سمهودی با استناد به روایات فراوان و اجماع علما، مشروعیت توسل را اثبات کرده‌اند و حتی در منابع معتبر اهل‌سنت مانند صحیح بخاری، نمونه‌هایی از توسل صحابه آمده است. همچنین روایات متعدد شیعه، اهل‌بیت(ع) را وسیله تقرب به خدا معرفی کرده‌اند. عالمانی مانند شوکانی، قسطلانی و آلوسی نیز توسل پس از وفات پیامبر(ص) را پذیرفته‌اند. جعفر سبحانی تأکید می‌کند که توسل به مقام پیامبران به معنای شریک‌گرفتن آنان برای خدا نیست، بلکه احترام به منزلتی است که خدا خود به آنان عطا کرده و دعای متوسل، همچنان به درگاه خداوند است. بنابراین، ادعای بدعت یا شرک‌بودن توسل، پایه‌ای ندارد و برخلاف فهم رایج در سنت اسلامی است.
______________________________________________________________________________
پانویس
منبع
- ژورنال: فاری، یوسف (۱۳۹۷). «بررسی ساختار». مطالعات ایرانی. هفدهم (سی و سوم): ۲۱۵–۲۳۳.
- کتاب: حاکم نیشابوری، احمد بن محمد (۱۳۳۲). تاریخ نیشابور. ترجمهٔ گودرزی، محمد. به کوشش بهمن کریمی. تهران: ابن سینا.
- وب: پاتوق کتاب فردا (۱۳۹۴). «کتابشناسی امام رضا(ع)». bokroom.ir. دریافت‌شده در ۱۰ مهر ۱۳۹۹.
- ↑ حقانی فضل، «جابر جعفی؛ غالی یا متهم به غلو»، نقد و نظر.
- ↑ شیخ صدوق، توحید صدوق، 150.
- ↑ «ترس و امید شیعیان از زندگی تحت لوای حاکمان جدید سوریه؛ بر علویان چه می‌گذرد؟»، خبرگزاری ایسنا.
- ↑ “DAFTAR TERDUGA TERORIS DAN ORGANISASI TERORIS No. DTTOT”, Pusat Pelaporan dan Analisis Transaksi Keuangan.
- ↑ "الجولانی قائداً مؤقتاً لهیئة "تحریر الشام""، huffpost arabi.