استفاده نکردن امامان(ع) از کرامت برای یاری دین

شبهه

در کتاب‌های شیعه توانایی‌های خارق‌العاده‌ای به امامان شیعه نسبت داده شده است. اگر این ادعاها درست بود، اثری از آن در زندگی امامان(ع) نمودار می‌شد و آنها از این توانایی‌های خارق‌العاده برای مؤفقیت خود و یاری دین خدا استفاده می‌کردند، در حالی که در تاریخ چنین چیزی مشاهده نمی‌شود.

امامان(ع) هنگامی که مقام امامت آنها مورد تردید قرار می‌گرفت و ممکن بود برخی از مردم از راه حق منحرف شوند، به اذن الهی، با نشان دادن کرامت، مقام امامت خود را ثابت می‌کردند. کرامات و توانایی‌های خارق‌العاده امامان(ع) برای انجام امور شخصی یا پیشبرد اهداف دین نبود؛ مانند معجزه پیامبران(ع) که فقط برای اثبات مقام نبوت به‌کار می‌رفت و برای پیشبرد اهداف دین استفاده نمی‌شد. پیامبران و امامان برای رسیدن به اهداف الهی و یاری دین از راه‌های متعارف و معمول زندگی دنیا استفاده می‌کردند.

امام(ع) مانند نبی منصبی الهی دارد که باید برای معرفی و اثبات خود قدرت خارق‌العاده داشته باشد. امام مانند نبی، مطیع فرمان خدا است؛ بنابراین از قدرتی که خدا به او داده است، فقط در محدوده‌ای که اجازه یافته و فقط برای اثبات ارتباط آسمانی خود برای جویندگان حقیقت و اتمام حجت بر منکران، استفاده می‌کند. بر اساس آیه ۱۱ سوره ابراهیم، پیامبران بدون اذن خدا نمی‌توانند معجزه‌ای بیاورند.

البته پیامبران در برخی مواقع، به اذن خدا برای قوی شدن دل مؤمنان یا برای غالب شدن ترس بر دل کافران معجزه ارائه می‌کرده‌اند. امامان نیز به اذن خدا در این موارد کراماتی ارائه کرده‌اند. یکی از سنت‌های خدا شامل شدن نصرت‌های غیبی به مؤمنان استوار و با استقامت بوده است و امامان هم مانند پیامبران به تبع استقامت خود و یارانشان، در مواقعی از این نصرت‌های غیبی بهره‌مند شده‌اند.