نوشتن آیه ۳۵ سوره نور روی آینه

سؤال

از شیخ ابوالعباس بونی نقل شده است: «هرکس آیه ۳۵ سوره نور را بر آینه نقش کند و شب جمعه آخر ماه و مدت چهل شب، چهل نوبت این آیه را بر آینه بخواند، بعد از آن هر مریضی که در آن آینه نگاه کند، مرض او زایل شود». آیا این مطلب صحیح است؟

پاسخ اجمالی

قرآن کریم شفاست و شفابخشی آن به امور معنوی محدود نمی‌شود؛ ولی در مورد توصیه مذکور، از آنجا که به اهل بیت نسبت داده نشده و نیز جناب بونی از علمای مشهور و مقبول نزد شیعه نیست، نمی‌توان به توصیه وی به عنوان یک نسخه قطعی نگریست.

پاسخ تفصیلی:

قرآن کریم به اقتضای آیه «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَه لِلْمُؤْمِنینَ»؛ «و ما از قرآن آنچه را برای مؤمنان مایه درمان ورحمت است، نازل می‌کنیم‏» و نیز برخی آیات دیگر، شفا و درمان دردهاست. حال ممکن است گفته شود که مقصود از این شفابخشی قرآن در حوزه امور معنوی است؛ چرا که رسالت اصلی این معجزه الهی، هدایت بشر به مسیر بندگی و راهنمایی او به راه‌های کسب سعادت دنیوی و اخروی است.

با توجه به عمومیت واژه شفا و نیز برخی دستوراتی که از حضرات معصومین «ع» در بارهٔ شفابخشی پاره‌ای از آیات و سوره‌ها به مارسیده است، محدود کردن معنای شفا در امور معنوی، درست نیست و آیات قرآن در شرایط خاصی و طبق دستورات معینی، قابلیت رفع بیماری‌های جسمی و ظاهری را نیز دارند. و معصومین «ع» به خواندن یا نوشتن برخی آیات قرآن کریم برای رفع برخی از مشکلات جسمی، روانی و … توصیه نموده‌اند. با پیروی از معصومین «ع» برخی از علما و بزرگان نیز توصیه‌ها و سفارش‌هایی داشته‌اند و چه بسا توسط افراد مختلف تجربه شده و نتایجی نیز بدست آورده‌اند.

نکته مهمی که در خصوص اینگونه توصیه‌ها و دستورات باید مورد دقت قرار داد، این است که مرجعی که چنین توصیه‌هایی از آن صادر می‌شود باید کاملاً مورد اعتماد باشد. امروزه حتی گاه از واژه قرآن‌درمانی بهره برده می‌شود که خود گویای اثرگذاری این معجزه الهی است.

در خصوص توصیه مذکور و چنین تأثیری برای آیه شریفه، با مراجعه به کتاب‌های تفسیر روایی شیعی چون البرهان و نورالثقلین و همچنین دیگر تفاسیر معتبر شیعی چون مجمع البیان و المیزان و حتی کتاب‌های تفسیری مهم اهل سنت چون جامع البیان طبری و درالمنثور سیوطی، روایتی با این مضمون و محتوا بدست نیامد. از این رو به نظر می‌رسد مرحوم نجفی اصفهانی دستور ذکر شده را صرفاً بر اساس نظر ابوالعباس بونی بیان نموده است.

ابوالعباس احمدبن علی بن یوسف قُرَشی الصوفی محیی الدین بُونی، نویسنده قرن هفتم که در حدود چهل کتاب در علوم خفیّه [بویژه حروف، اعداد و جفر] نوشته است. درباره زندگی او اطلاع چندانی در دست نیست. اثر عمده بونی کتاب شمس المعارف و لطائف العوارف است که در چهار جلد، در قاهره منتشر شده است. چهل فصلِ این کتاب که آلوارت در فهرست خود (شماره ۴۱۲۵) عنوان‌های آنها را به روشنی مرتّب کرده است، حاوی مجموعه آشفته و ملال آوری از مطالب برای استفاده سحرآمیز از اعداد، تک آیه‌های قرآنی، اسماء خداوند، نام‌های مادر موسی «ع»، رهنمودهایی برای ساختن تعاویذ، استفاده جادوگرانه از خط و غیره می‌باشد.

با توجه به آنچه در زندگینامه و مشی علمی او مشاهده می‌شود، می‌توان به این نتیجه‌گیری رهنمون شد که توصیه‌های وی برگرفته از روایات معصومین «ع» نیست و خود وی نیز از آنچنان اعتباری نزد اندیشمندان شیعی برخوردار نیست تا بتوان توصیه و دستور وی را به صورت یک توصیه قابل اعتماد برای عموم مردم تجویز نمود.