دعای روز بیستم ماه رمضان: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۸: خط ۸:
{{دعا|اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي فِيهِ أَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ أَغْلِقْ عَنِّي فِيهِ أَبْوَابَ النِّيرَانِ وَ وَفِّقْنِي فِيهِ لِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ يَا مُنْزِلَ السَّكِينَةِ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ.<ref>مجلسی، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، ۱۴۲۳ق، ص۱۴۵.</ref>
{{دعا|اللَّهُمَّ افْتَحْ لِي فِيهِ أَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ أَغْلِقْ عَنِّي فِيهِ أَبْوَابَ النِّيرَانِ وَ وَفِّقْنِي فِيهِ لِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ يَا مُنْزِلَ السَّكِينَةِ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ.<ref>مجلسی، زاد المعاد (مفتاح الجنان)، ۱۴۲۳ق، ص۱۴۵.</ref>
|ترجمه = خدایا، در این ماه درهای بهشت‌هایت را به رویم باز کن و درهای آتش دوزخ را به رویم بربند و به تلاوت قرآن موفقم بدار، ای فرو فرستنده آرامش در دل مؤمنان.}}
|ترجمه = خدایا، در این ماه درهای بهشت‌هایت را به رویم باز کن و درهای آتش دوزخ را به رویم بربند و به تلاوت قرآن موفقم بدار، ای فرو فرستنده آرامش در دل مؤمنان.}}
در اینجا منظور از اینکه می گوییم خدایا درهای بهشت را بر روی من بگشای این است که خداوند ما را از گناهانی که در طول عمر خویش انجام داده ایم پاک سازد و حسنات و کارهای نیک ما را افزون سازد؛ چرا که تا انسان گنهکار باشد و از خیرات و حسنات به دور باشد، بهشت بر او حرام خواهد بود.<ref>«شرح دعای روز بیستم ماه مبارک رمضان»، پایگاه ضیاء الصالحین، تاریخ بازدید: ۲۲ فروردین ۱۴۰۲ش.</ref>
در ابتدای دعای روز بیستم ماه رمضان از خداوند درخواست می‌شود که درهای بهشت را بر روی دعاکننده بگشاید. مقصود از این را چنین دانسته‌اند که خداوند گناهان فرد را پاک سازد و حسنات و کارهای نیک را افزون سازد؛ زیرا تا انسان گنهکار باشد و از خیرات و حسنات به دور باشد، بهشت بر او حرام خواهد بود.<ref>«شرح دعای روز بیستم ماه مبارک رمضان»، پایگاه ضیاء الصالحین، تاریخ بازدید: ۲۲ فروردین ۱۴۰۲ش.</ref>


وَ لِلْجَنَّةِ بَابٌ يُقَالُ لَهُ الرَّيَّانُ‏ لَا يُفْتَحُ ذَلِكَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ ثُمَّ يُفْتَحُ لِلصَّائِمِينَ وَ الصَّائِمَاتِ مِنْ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ ص‏<ref>الأمالي( للصدوق)، النص، ص: 53</ref>
براساس برخی روایات یکی از درهای بهشت با نام «ریان» برای روزه‌داران از امت پیامبر اسلام باز می‌شود.‏<ref>الأمالي( للصدوق)، النص، ص: 53</ref> البته عالمان شیعه درها و کلیدهای بهشت را درهای دنیایی نمی‌دانند بلکه مقصود وسائلی است كه انسان بوسیله آن‌ها به بهشت می‌رود.<ref>«[https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=4&mid=418017#_ftnref17 شرح دعای روز بیستم ماه مبارک رمضان]»، پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله مکارم شیرازی، تاریخ بازدید: ۲۲ فروردین ۱۴۰۲ش.</ref>


درها و کلیدهای بهشت، يعنى آن وسائلی كه انسان را به بهشت مى رساند، روزه، جهاد، توبه،خوف ورجاء، صدقه و در مجموع به امور و اعمال و كارهاى مفيد و مخلصانه اى اطلاق می گردد كه سبب ورود به بهشت مى شود<ref>«[https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=4&mid=418017#_ftnref17 شرح دعای روز بیستم ماه مبارک رمضان]»، پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله مکارم شیرازی، تاریخ بازدید: ۲۲ فروردین ۱۴۰۲ش.</ref>
در فراز پایانی دعا از واژه «سكينه» استفاده شده است. سکینه به معنى آرامش و اطمينان خاطرى است كه هرگونه شک و ترديد و وحشت را در انسان از بین می‌برد. اين آرامش ممكن است جنبه عقيدتى داشته باشد، و تزلزل اعتقاد را بر طرف سازد، يا جنبه عملى، به گونه‌اى كه ثبات قدم، مقاومت و شكيبايى به انسان ببخشد.<ref>«[https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=4&mid=418017#_ftnref17 شرح دعای روز بیستم ماه مبارک رمضان]»، پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله مکارم شیرازی، تاریخ بازدید: ۲۲ فروردین ۱۴۰۲ش.</ref>
 
واژۀ «سكينه» در فراز پایانی دعا به معنى آرامش و اطمينان خاطرى است كه هر گونه شك و ترديد و وحشت را از انسان زائل مى كند. اين آرامش ممكن است جنبه عقيدتى داشته باشد، و تزلزل اعتقاد را بر طرف سازد، يا جنبه عملى، به گونه اى كه ثبات قدم و مقاومت و شكيبايى به انسان بخشد.<ref>«[https://makarem.ir/main.aspx?lid=0&typeinfo=4&mid=418017#_ftnref17 شرح دعای روز بیستم ماه مبارک رمضان]»، پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله مکارم شیرازی، تاریخ بازدید: ۲۲ فروردین ۱۴۰۲ش.</ref>


[[سید بن طاووس]] عالم شیعی در قرن هفتم، دعای دیگری نیز مخصوص روز بیستم ماه رمضان ذکر کرده است.<ref>ابن‌طاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، گردآورنده: آخوندی، محمد، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص۳۵۴- ۳۵۵.</ref>
[[سید بن طاووس]] عالم شیعی در قرن هفتم، دعای دیگری نیز مخصوص روز بیستم ماه رمضان ذکر کرده است.<ref>ابن‌طاووس، علی بن موسی، اقبال الاعمال، گردآورنده: آخوندی، محمد، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۶۷ش، ج۱، ص۳۵۴- ۳۵۵.</ref>