فرق بین اصول دین و فروع دین: تفاوت میان نسخه‌ها

(ابرابزار)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{اصول دین و فروع دین}}
{{اصول دین و فروع دین}}
{{پاسخ}}[[اصول دین]] مسائل اعتقادی است که تعقل، شناخت و اعتقاد در آنها مطلوب است، و [[فروع دین]] مسائلی است که مطلوب در آنها عمل است، خواه از مقوله فعل باشد یا از مقوله ترک.<ref>دانشنامه کلام اسلامی، جمعی از محققین، ج۱، ص۵۱</ref>
{{پاسخ}}[[اصول دین]] مسائل اعتقادی است که تعقل، شناخت و اعتقاد در آنها شرط است. اما [[فروع دین]] مسائلی است که در آنها عمل، مهم است، خواه عمل، انجام دادن فعلی باشد و یا ترک آن.<ref>دانشنامه کلام اسلامی، جمعی از محققین، ج۱، ص۵۱</ref>
* بخش عقاید در دین را «اصول» و بخش احکام عملی را «فروع» می‌نامند.
* بخش عقاید در دین را «اصول» و بخش احکام عملی را «فروع» می‌نامند.
* در اصول دین [[تقلید]] جایز نیست اما در فروع دین می‌توان تقلید کرد.
* در اصول دین، [[تقلید]] جایز نیست اما در فروع دین می‌توان تقلید کرد.
* در مسائل عملی دین باید به اهل خبره مراجعه کرده و به او اعتماد نموده و به سخنان او عمل نمود. این اعتماد و عمل را تقلید می‌گویند.<ref>کاشفی، محمدرضا، کلام شیعه، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۶ش، ص۲۵۷.</ref> اما در اصول دین خود انسان باید با تحقیق و مطالعه بدان دست یابد.
* در مسائل عملی دین باید به اهل خبره مراجعه کرده و به آن‌ها اعتماد نمود. این اعتماد و عمل را تقلید می‌گویند.<ref>کاشفی، محمدرضا، کلام شیعه، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۶ش، ص۲۵۷.</ref> اما در اصول دین، خود انسان باید با تحقیق و مطالعه بدان دست یابد.
* در اصول دین باید از راه عقل به یقین رسید اما در فروع دین، نیاز به اثبات عقلی نیست.
* در اصول دین باید از راه عقل به یقین رسید اما در فروع دین، نیاز به اثبات عقلی نیست.
* عبادات بخشی مهم از مجموعهٔ اعمال و رفتاری را تشکیل می‌دهند که در فرهنگ اسلامی با عنوان «فروع دین» شناخته شده است. در کنار مجموعهٔ اعتقادی «اصول دین»، فروع دین ناظر بر جنبه‌های عملی دیانت اسلام است.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۱، ص۳۰۰</ref>
* عبادات بخشی مهم از مجموعهٔ اعمال و رفتاری را تشکیل می‌دهند که در فرهنگ اسلامی با عنوان «فروع دین» شناخته شده است. در کنار مجموعهٔ اعتقادی «اصول دین»، فروع دین ناظر بر جنبه‌های عملی دیانت اسلام است.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۱، ص۳۰۰</ref>