محشور شدن با محبوب: تفاوت میان نسخه‌ها
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (Nazarzadeh صفحهٔ حشر با محبوب را به محشور شدن با محبوب منتقل کرد) |
جز (ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
دلیل اینکه می‌گویند طرفدار هر کسی باشی با او محشور می‌شوی چیست؟ | |||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
برای رسیدن به جواب ذکر چند نکته ضروری است: | |||
۱. در منابع | ۱. در منابع روایی اهل بیت(ع) از دین به محبت تعبیر شده است تا جایی که فرموده‌اند: «هل الدین الّا الحبّ»<ref>محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، حرف "ح" انتشارات دارالحدیث.</ref> دین چیزی جز دوستی نیست، دوستی با دوستان خدا و البته دشمنی با دشمنان خدا. | ||
۲. | ۲. این دوستی و محبت وقتی اثر کامل خود را خواهد داشت که به تبعیت و پیروی از دین و محبوبان آن یعنی پیامبر و اهل بیت(ع) منجر شود قرآن کریم از زبان حضرت ابراهیم (علیه السّلام) می‌فرماید: "فَمَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی<ref>ابراهیم، آیه ۳۶.</ref> هر کس از من پیروی کند از شیعیان و دوستان من است. | ||
# وقتی این تبعیت کامل شود فرد به عنوان عضوی از مجموعه اهل بیت(ع) قرار می‌گیرد تا جایی که پیامبر (صلّی الله علیه و آله) درباره سلمان می‌فرماید: «سلمان از ما اهل بیت است» در نتیجه، به جای سلمان فارسی باید گفت: سلمانِ محمدی. | |||
# روایات زیادی از اهل بیت(ع) تحت عنوان "محشور شدن با اهل بیت(ع) وجود دارد که به عنوان یکی از آثار دوستی با اهل بیت(ع) شمرده شده است در تعداد زیادی از این روایات جمله مشابه سؤال مورد نظر آمده است به چند مورد اشاره می‌شود: | |||
الف): پیامبر (صلّی الله علیه و آله): «مَنْ احَبّنا اهل البیت فی اللهِ حُشِرَ مَعَنا و ادخَلْناهُ مَعَنا الجنّه»<ref>محمد محمدی ری شهری، اهل بیت(ع) در قرآن و حدیث. ترجمه، حمیدرضا شیخی و حمیدرضا آژیر، جلد دوم، صفحه ۶۶۰ و ۶۶۱، ناشر قم، دارالحدیث، چاپ دوم، سال ۱۳۸۰.</ref> | |||
«هر که ما اهل بیت را به خاطر خدا دوست داشته باشد با ما محشور شود و او را با خود به بهشت بریم». | |||
ب): پیامبر (صلّی الله علیه و آله): «مَنْ اَحَبّنا کانَ مَعَنا یَومَ القیامَه وَ لَوْ اَنَّ رَجُلاً اَحَبَّ حَجَراَ لَحَشَرَهُ اللهُ مَعَه»<ref>همان.</ref> | |||
«هر که ما را دوست بدارد روز قیامت با ما خواهد بود انسان اگر سنگی را دوست بدارد خداوند او را با همان سنگ محشور می‌کند». | |||
برید بن معاویه عجلی می‌گوید: خدمت حضرت باقر (علیه السّلام) بودم که یک نفر تازه‌وارد از خراسان داخل شد که پیاده آمده بود پاهای خود را نشان داد که پینه بسته بود گفت به خدا قسم مرا از این راه دور خدمت شما نیاورده مگر محبت شما اهل بیت. حضرت باقر (علیه السّلام) فرمود به خدا قسم اگر ما را سنگی دوست داشته باشد خداوند او را با ما محشور می‌کند. هل الدین الا الحب؛ مگر دین غیر حب و دوستی است خداوند فرموده: إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ.<ref>مجلسی، بحارالانوار (ترجمه امامت بحارالانوار)، ترجمه خسروی، موسی، تهران، اسلامیه، چ۱، ج۵، ص: ۷۶.</ref> | |||
۵. باز در حدیثی امام باقر «ع» به این امر تصریح دارند که انسان در روز قیامت با هر کسی که او را دوست دوست داشته باشد محشور می‌گردد. | |||
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام، قَالَ: «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ أَنَّ فِیکَ خَیْراً، فَانْظُرْ إِلی قَلْبِکَ، فَإِنْ کَانَ یُحِبُّ أَهْلَ طَاعَه اللَّهِ وَ یُبْغِضُ أَهْلَ مَعْصِیَتِهِ، فَفِیکَ خَیْرٌ وَ اللَّهُ یُحِبُّکَ؛ وَ إِنْ کَانَ یُبْغِضُ أَهْلَ طَاعَه اللَّهِ وَ یُحِبُّ أَهْلَ مَعْصِیَتِهِ، فَلَیْسَ فِیکَ خَیْرٌ وَ اللَّهُ یُبْغِضُکَ، وَ الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ»<ref>کلینی، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی، محقق / مصحح: غفاری علی اکبر و آخوندی، محمد؛ تهران، دار الکتب الاسلامیه، چ۴، ج۲، ص: ۱۲۷.</ref>؛ امام باقر (علیه السلام) فرمود: هرگاه خواهی بدانی در تو خیری هست، به دلت نگاه کن، اگر اهل طاعت خدا را دوست و اهل معصیت خدا را دشمن دارد، در تو خیر است و خدا هم تو را دوست دارد، و اگر اهل طاعت خدا را دشمن و اهل معصیت خدا را دوست دارد در تو خیر نیست و خدا دشمنت دارد، و هر کسی همراه دوست خود است. | |||
۶. عالم آخرت بعینه تجسم اعمال ما می‌باشد؛ لذا اگر انسان در این دنیا محب و طرفدار اولیای خدا، ائمه و انبیاء باشد در عالم آخرت نیز با آنها محشور می‌باشد و اگر با ائمه کفر مأنوس باشد در آخرت نیز با آنها خواهد بود. هر کس را واقعاً دوست بداری در مسیر و همراه او هستی و در نتیجه در پایان کار هم با او همنشین هستی. | |||
{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | |||
{{پانویس|۲}} | |||
==منابع== | |||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی = | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ = | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = | ||
| تیترها = | | تیترها = | ||
| ویرایش = | | ویرایش = | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = | ||
| کیفیت = | | کیفیت = | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ ۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۱۲
دلیل اینکه می‌گویند طرفدار هر کسی باشی با او محشور می‌شوی چیست؟
برای رسیدن به جواب ذکر چند نکته ضروری است:
۱. در منابع روایی اهل بیت(ع) از دین به محبت تعبیر شده است تا جایی که فرموده‌اند: «هل الدین الّا الحبّ»[۱] دین چیزی جز دوستی نیست، دوستی با دوستان خدا و البته دشمنی با دشمنان خدا.
۲. این دوستی و محبت وقتی اثر کامل خود را خواهد داشت که به تبعیت و پیروی از دین و محبوبان آن یعنی پیامبر و اهل بیت(ع) منجر شود قرآن کریم از زبان حضرت ابراهیم (علیه السّلام) می‌فرماید: "فَمَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی[۲] هر کس از من پیروی کند از شیعیان و دوستان من است.
- وقتی این تبعیت کامل شود فرد به عنوان عضوی از مجموعه اهل بیت(ع) قرار می‌گیرد تا جایی که پیامبر (صلّی الله علیه و آله) درباره سلمان می‌فرماید: «سلمان از ما اهل بیت است» در نتیجه، به جای سلمان فارسی باید گفت: سلمانِ محمدی.
- روایات زیادی از اهل بیت(ع) تحت عنوان "محشور شدن با اهل بیت(ع) وجود دارد که به عنوان یکی از آثار دوستی با اهل بیت(ع) شمرده شده است در تعداد زیادی از این روایات جمله مشابه سؤال مورد نظر آمده است به چند مورد اشاره می‌شود:
الف): پیامبر (صلّی الله علیه و آله): «مَنْ احَبّنا اهل البیت فی اللهِ حُشِرَ مَعَنا و ادخَلْناهُ مَعَنا الجنّه»[۳]
«هر که ما اهل بیت را به خاطر خدا دوست داشته باشد با ما محشور شود و او را با خود به بهشت بریم».
ب): پیامبر (صلّی الله علیه و آله): «مَنْ اَحَبّنا کانَ مَعَنا یَومَ القیامَه وَ لَوْ اَنَّ رَجُلاً اَحَبَّ حَجَراَ لَحَشَرَهُ اللهُ مَعَه»[۴]
«هر که ما را دوست بدارد روز قیامت با ما خواهد بود انسان اگر سنگی را دوست بدارد خداوند او را با همان سنگ محشور می‌کند».
برید بن معاویه عجلی می‌گوید: خدمت حضرت باقر (علیه السّلام) بودم که یک نفر تازه‌وارد از خراسان داخل شد که پیاده آمده بود پاهای خود را نشان داد که پینه بسته بود گفت به خدا قسم مرا از این راه دور خدمت شما نیاورده مگر محبت شما اهل بیت. حضرت باقر (علیه السّلام) فرمود به خدا قسم اگر ما را سنگی دوست داشته باشد خداوند او را با ما محشور می‌کند. هل الدین الا الحب؛ مگر دین غیر حب و دوستی است خداوند فرموده: إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ.[۵]
۵. باز در حدیثی امام باقر «ع» به این امر تصریح دارند که انسان در روز قیامت با هر کسی که او را دوست دوست داشته باشد محشور می‌گردد.
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام، قَالَ: «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ أَنَّ فِیکَ خَیْراً، فَانْظُرْ إِلی قَلْبِکَ، فَإِنْ کَانَ یُحِبُّ أَهْلَ طَاعَه اللَّهِ وَ یُبْغِضُ أَهْلَ مَعْصِیَتِهِ، فَفِیکَ خَیْرٌ وَ اللَّهُ یُحِبُّکَ؛ وَ إِنْ کَانَ یُبْغِضُ أَهْلَ طَاعَه اللَّهِ وَ یُحِبُّ أَهْلَ مَعْصِیَتِهِ، فَلَیْسَ فِیکَ خَیْرٌ وَ اللَّهُ یُبْغِضُکَ، وَ الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ»[۶]؛ امام باقر (علیه السلام) فرمود: هرگاه خواهی بدانی در تو خیری هست، به دلت نگاه کن، اگر اهل طاعت خدا را دوست و اهل معصیت خدا را دشمن دارد، در تو خیر است و خدا هم تو را دوست دارد، و اگر اهل طاعت خدا را دشمن و اهل معصیت خدا را دوست دارد در تو خیر نیست و خدا دشمنت دارد، و هر کسی همراه دوست خود است.
۶. عالم آخرت بعینه تجسم اعمال ما می‌باشد؛ لذا اگر انسان در این دنیا محب و طرفدار اولیای خدا، ائمه و انبیاء باشد در عالم آخرت نیز با آنها محشور می‌باشد و اگر با ائمه کفر مأنوس باشد در آخرت نیز با آنها خواهد بود. هر کس را واقعاً دوست بداری در مسیر و همراه او هستی و در نتیجه در پایان کار هم با او همنشین هستی.
منابع
- ↑ محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، حرف "ح" انتشارات دارالحدیث.
- ↑ ابراهیم، آیه ۳۶.
- ↑ محمد محمدی ری شهری، اهل بیت(ع) در قرآن و حدیث. ترجمه، حمیدرضا شیخی و حمیدرضا آژیر، جلد دوم، صفحه ۶۶۰ و ۶۶۱، ناشر قم، دارالحدیث، چاپ دوم، سال ۱۳۸۰.
- ↑ همان.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار (ترجمه امامت بحارالانوار)، ترجمه خسروی، موسی، تهران، اسلامیه، چ۱، ج۵، ص: ۷۶.
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی، محقق / مصحح: غفاری علی اکبر و آخوندی، محمد؛ تهران، دار الکتب الاسلامیه، چ۴، ج۲، ص: ۱۲۷.